Laura Dekker en mijn kuiten....
De afgelopen weken heb ik na jaren weer eens met Mark hardgelopen. Onwijs gezellig en heerlijk om gewoon lopend weer bij te kletsen, om je heen kijkend en je zo langzaam vermoeiend terug naar huis joggend. Het bijkletsen moeten we echter een beetje afraffelen, omdat mijn kuiten het zo langzamerhand een beetje met mij gehad lijken te hebben.
Op vakantie heb ik ook nog twee keer hardgelopen met een aantal redelijk geoefende Nederlanders aldaar. Een rondje van ongeveer 5 kilometer en een grotere van ongeveer 8 kilometer. Top dus. Niks aan de hand. Ware het niet dat ik de derde poging al na 100 meter moest staken, omdat mijn beide kuiten 'vol liepen'. Een gevoel van een zeer aanstaande knap, een pets, een 'einde oefening'. Kutkuiten heb ik. Jammer.
Weer een paar weken rust, alsof ik daar nog niet genoeg van heb gehad, en dus weer twee pogingen met Mark. De eerste keer was ik na zo'n 3 kilometer klaar, gisteren zelfs na zo'n 1.... Dat betekent dat je een minuut of vijf hebt om lekker over alles en iedereen bij te praten, daarna moet hij alleen verder en sla ik rechtsaf naar huis. Wandelend, hinkelend, balend, woest. Groot voordeel van deze terugtocht is dat ik weer enigszins ben afgekoeld als ik eindelijk thuis ben.
Laura Dekker zal zich wel nog meer gefrustreerd voelen. Het arme kind mag haar droom niet achterna, vindt men onverantwoordelijk. 'Men' is dit geval zo ongeveer iedereen. Ik heb nog niemand horen roepen dat ze haar zeiltochtje zo'n goed idee vinden. Ja, haar ouders. Schijnt. Ik heb het ze niet horen zeggen, misschien zitten die wel vastgebonden in de kast thuis en is de toestemming er met dwang uitgeslagen. Geen idee.
Persoonlijk zou ik niet staan juichen als mijn dochter met dergelijke plannen thuiskomt. Aan de andere kant, het alternatief voor die twee komende jaren zijn bergen vlassnorretjes, scooters, breezers, "He, tzzzz, chickie", enzovoort. Misschien is een verlaten oceaan zo slecht nog niet.
Waar ik me wel aan stoor is dat wat mij betreft de Raad voor de Kinderbescherming, noch een andere (overheids)instantie iets te vertellen hebben over deze plannen. Je kunt het er mee eens zijn, of niet. Punt. De aanmatigende poging bij de rechter de ouders uit de ouderlijke macht te zetten vind ik werkelijk mensonterend. Ook als ze zou mogen, zou ik mijn Nieuw-Zeelandse paspoort activieren en gebruiken en mijn Nederlandse dumpen.
Alleen ouders hebben het recht over hun kind te oordelen. En er zijn zeker ouders wier capaciteiten tegen het licht gehouden mogen worden, maar niet vanwege een dergelijk plan. Hoe uniek, en misschien onbegrijpelijk ook. Dus Laura, doe wat je wilt, overleg met je ouders, beslis en ga! En schijt aan die types die denken dat ze zich met je mogen bemoeien. Daar krijg je er later nog veel meer van, die moet je buitensluiten.
En de Raad voor de Kinderbescherming..... Ga ook, functioneren vooral!!
Op vakantie heb ik ook nog twee keer hardgelopen met een aantal redelijk geoefende Nederlanders aldaar. Een rondje van ongeveer 5 kilometer en een grotere van ongeveer 8 kilometer. Top dus. Niks aan de hand. Ware het niet dat ik de derde poging al na 100 meter moest staken, omdat mijn beide kuiten 'vol liepen'. Een gevoel van een zeer aanstaande knap, een pets, een 'einde oefening'. Kutkuiten heb ik. Jammer.
Weer een paar weken rust, alsof ik daar nog niet genoeg van heb gehad, en dus weer twee pogingen met Mark. De eerste keer was ik na zo'n 3 kilometer klaar, gisteren zelfs na zo'n 1.... Dat betekent dat je een minuut of vijf hebt om lekker over alles en iedereen bij te praten, daarna moet hij alleen verder en sla ik rechtsaf naar huis. Wandelend, hinkelend, balend, woest. Groot voordeel van deze terugtocht is dat ik weer enigszins ben afgekoeld als ik eindelijk thuis ben.
Laura Dekker zal zich wel nog meer gefrustreerd voelen. Het arme kind mag haar droom niet achterna, vindt men onverantwoordelijk. 'Men' is dit geval zo ongeveer iedereen. Ik heb nog niemand horen roepen dat ze haar zeiltochtje zo'n goed idee vinden. Ja, haar ouders. Schijnt. Ik heb het ze niet horen zeggen, misschien zitten die wel vastgebonden in de kast thuis en is de toestemming er met dwang uitgeslagen. Geen idee.
Persoonlijk zou ik niet staan juichen als mijn dochter met dergelijke plannen thuiskomt. Aan de andere kant, het alternatief voor die twee komende jaren zijn bergen vlassnorretjes, scooters, breezers, "He, tzzzz, chickie", enzovoort. Misschien is een verlaten oceaan zo slecht nog niet.
Waar ik me wel aan stoor is dat wat mij betreft de Raad voor de Kinderbescherming, noch een andere (overheids)instantie iets te vertellen hebben over deze plannen. Je kunt het er mee eens zijn, of niet. Punt. De aanmatigende poging bij de rechter de ouders uit de ouderlijke macht te zetten vind ik werkelijk mensonterend. Ook als ze zou mogen, zou ik mijn Nieuw-Zeelandse paspoort activieren en gebruiken en mijn Nederlandse dumpen.
Alleen ouders hebben het recht over hun kind te oordelen. En er zijn zeker ouders wier capaciteiten tegen het licht gehouden mogen worden, maar niet vanwege een dergelijk plan. Hoe uniek, en misschien onbegrijpelijk ook. Dus Laura, doe wat je wilt, overleg met je ouders, beslis en ga! En schijt aan die types die denken dat ze zich met je mogen bemoeien. Daar krijg je er later nog veel meer van, die moet je buitensluiten.
En de Raad voor de Kinderbescherming..... Ga ook, functioneren vooral!!
Reacties