Rituelen op zondagmorgen
Wij hebben hier thuis een aantal vaste rituelen op zondagmorgen. Elke dag hebben we er vele, uiteraard, maar die van de zondagmorgen komen voor mijn rekening. Omdat mijn vrouw en ik het weekend hebben 'opgesplitst'. Zij 'doet' de zaterdag en dan blijf ik lekker liggen. Op zondag doen we het andersom en slaapt zij lekker uit.
Op de zondag is de oudste (Rowdy) eigenlijk altijd weg, naar zijn vader. Dus houden we twee kinderen over, de kleintjes. Inmiddels ook alweer 3,5 en bijna 2. 3,5 Loopt 's ochtends zijn eigen kamer al uit, komt ons wakker maken en gaat, na een snauw mijnerzijds, al zelfstandig naar beneden. Zo ook vanmorgen, waar hij mij erg positief verraste door de schoenkado's van de Sint niet allemaal open te maken, maar zich te beperken tot zijn eigen schoen!
Zijn zus wordt in januari twee, dus dat is allemaal nog wat minder vrij en beweeglijk. Ze kan haar eigen bed (ledikant) nog niet eens uit. Maar daar staat tegenover dat ze een gouden strotje heeft, dus tegen de tijd dat ze wat wil, geeft ze dat ook duidelijk aan. Dat is dus ook mijn signaal...:)
Tegen die tijd is het half acht, soms zelfs acht uur. Wij realiseren ons dat dit een erg gelukkig tijdstip is, kindtechnisch...
Beneden aangekomen, zien wij dan Finn al zitten. TV nog niet eens aan, vanmorgen druk met de Playmobilmannetjes van de Sint, vaak nog een vieze luier en vooral veel dorst. Drinken is dus prio 1, voor beiden. De nacht moet worden aangevuld, zo ook het bewezen nut van de luiers.
Daarna mag papa naar het toilet. Ook hoog op de prioriteitenlijst! Vanmorgen bestond het ontbijt, dankzij de Sint, uit chocolade. Lekker verantwoord. Na de drank en mijn toilet is dus meestal hun ontbijt aan de beurt. Vanmorgen konden we direct doorpakken naar de luiers.
Finn is overdag al zindelijk. Senna nog voor geen meter, al heeft zij dankzij haar voorbeeld van 3,5 al wel een idee van 'plassen' en 'poepen', maar dit kan ze nog niet omzetten in daden en gevolgen. Ze weet dat ze het doet, en laat het dan lopen. Terecht natuurlijk! Finn hangt nog aan zijn nachtluier. Toch wel een belangrijke, blijkt zo ongeveer elke morgen weer... Ergens, in de komende tijd, zal hij toch aan gaan geven dat ook die luier niet meer nodig is, waarna het zeker nog vaak mis zal gaan (het tweede matrasje ligt al klaar) en dan gaan we er een keer komen. Maar ik ben bang dat we tegen die tijd, direct door kunnen met zijn zus en dus een a twee jaar bezig zijn met het zindelijk maken van onze kinderen...:)
Nadat ik ze een uur, soms nog wel iets meer, heb kunnen afleiden met eigen speelgoed en bezigheden, komt het 'papa-uurtje'. Dan hebben ze toch echt externe hulp nodig met hun bezigheden. Kortom: ze moeten worden vermaakt. Geen punt, dat uurtje lukt ook nog wel. Meestal dus rond negenen, zoals nu. De een rent, met een bal zo goed en zo kwaad als het gaat aan de voet, door het huis. De ander staat huilend aan mijn computertafel, vragend om hulp in de strijd tegen die lomperik van 3,5.
Het is ook goed, de laatste rituelen dienen zich aan, nog een hapje, een flesje, even samen spelen, mama wordt zo wakker en dan gaan we, geen ritueel, lunchen met mijn zus, zwager en hun twee kinderen. Wel weer een ritueel: rond een uur of drie zijn we allemaal kapot, thuis en kan het weekend beginnen. Laatste ritueel: als de kinderen vanavond weer op bed liggen, kijken mijn vrouw en ik elkaar aan, met de gedachte, "jezus, het is alweer voorbij...".
Werkze weer, alvast...:)
Op de zondag is de oudste (Rowdy) eigenlijk altijd weg, naar zijn vader. Dus houden we twee kinderen over, de kleintjes. Inmiddels ook alweer 3,5 en bijna 2. 3,5 Loopt 's ochtends zijn eigen kamer al uit, komt ons wakker maken en gaat, na een snauw mijnerzijds, al zelfstandig naar beneden. Zo ook vanmorgen, waar hij mij erg positief verraste door de schoenkado's van de Sint niet allemaal open te maken, maar zich te beperken tot zijn eigen schoen!
Zijn zus wordt in januari twee, dus dat is allemaal nog wat minder vrij en beweeglijk. Ze kan haar eigen bed (ledikant) nog niet eens uit. Maar daar staat tegenover dat ze een gouden strotje heeft, dus tegen de tijd dat ze wat wil, geeft ze dat ook duidelijk aan. Dat is dus ook mijn signaal...:)
Tegen die tijd is het half acht, soms zelfs acht uur. Wij realiseren ons dat dit een erg gelukkig tijdstip is, kindtechnisch...
Beneden aangekomen, zien wij dan Finn al zitten. TV nog niet eens aan, vanmorgen druk met de Playmobilmannetjes van de Sint, vaak nog een vieze luier en vooral veel dorst. Drinken is dus prio 1, voor beiden. De nacht moet worden aangevuld, zo ook het bewezen nut van de luiers.
Daarna mag papa naar het toilet. Ook hoog op de prioriteitenlijst! Vanmorgen bestond het ontbijt, dankzij de Sint, uit chocolade. Lekker verantwoord. Na de drank en mijn toilet is dus meestal hun ontbijt aan de beurt. Vanmorgen konden we direct doorpakken naar de luiers.
Finn is overdag al zindelijk. Senna nog voor geen meter, al heeft zij dankzij haar voorbeeld van 3,5 al wel een idee van 'plassen' en 'poepen', maar dit kan ze nog niet omzetten in daden en gevolgen. Ze weet dat ze het doet, en laat het dan lopen. Terecht natuurlijk! Finn hangt nog aan zijn nachtluier. Toch wel een belangrijke, blijkt zo ongeveer elke morgen weer... Ergens, in de komende tijd, zal hij toch aan gaan geven dat ook die luier niet meer nodig is, waarna het zeker nog vaak mis zal gaan (het tweede matrasje ligt al klaar) en dan gaan we er een keer komen. Maar ik ben bang dat we tegen die tijd, direct door kunnen met zijn zus en dus een a twee jaar bezig zijn met het zindelijk maken van onze kinderen...:)
Nadat ik ze een uur, soms nog wel iets meer, heb kunnen afleiden met eigen speelgoed en bezigheden, komt het 'papa-uurtje'. Dan hebben ze toch echt externe hulp nodig met hun bezigheden. Kortom: ze moeten worden vermaakt. Geen punt, dat uurtje lukt ook nog wel. Meestal dus rond negenen, zoals nu. De een rent, met een bal zo goed en zo kwaad als het gaat aan de voet, door het huis. De ander staat huilend aan mijn computertafel, vragend om hulp in de strijd tegen die lomperik van 3,5.
Het is ook goed, de laatste rituelen dienen zich aan, nog een hapje, een flesje, even samen spelen, mama wordt zo wakker en dan gaan we, geen ritueel, lunchen met mijn zus, zwager en hun twee kinderen. Wel weer een ritueel: rond een uur of drie zijn we allemaal kapot, thuis en kan het weekend beginnen. Laatste ritueel: als de kinderen vanavond weer op bed liggen, kijken mijn vrouw en ik elkaar aan, met de gedachte, "jezus, het is alweer voorbij...".
Werkze weer, alvast...:)
Reacties