Het nadeel van blijdschap en geluk
Ik ben een hartstochtelijk optimist. Dat is niet altijd even duidelijk, omdat dit een blog is waar ik me graag even afreageer. maar juist doordat ik hier leegloop, kan ik me de rest van de tijd sociaal wenselijk en geaccepteerd gedragen. Denk ik.
Maar, mijn optimisme is op het storende af. Écht optimisme vergt een ongelofelijk groot bord voor je kop, en dat heb ik. Ik herken de negateve kant niet. En als ik deze wel herken, negeer ik 'm. Is ook een talent, soms handig en leuk, soms, als gezegd, uiterst irritant. Voor mijn omgeving.
En toch, heel af en toe, bekruipt ook mij de basis van het negativisme. Het ongelukkige gevoel dat elke pessimist herkent: de vrees voor het einde van je geluk. Ja, want ook mooie momenten stoppen. En als een moment maar mooi genoeg is, dan herken je niet onmiddelijk dat daar ook weer andere mooie momenten op volgen. Nee, dan herken je in eerste instantie alleen het einde van het huidige gelukzalige gevoel.
Dat heb ik nu. Op de bank, koffie, snoepjes, tv aan. Duitsland - Portugal. Het EK is nog bezig en ik realiseerde mij dat ik een groot voetbaltoernooi zó enorm leuk, gezellig en geweldig vind, dat het einde me nu al ontzag inboezemt.
Over anderhalve week is het klaar. Dan is de finale gespeeld en alles duidelijk. Voor twee jaar. Gedurende diezelfde twee jaren is mijn gevoel van naar huis rijden dan minder dan de afgelopen weken. Met het idee: heerlijk, vanavond weer een mooie wedstrijd, rijd ik fluitend elke dag de file in. Boeit me niks. Op mij wacht een wereldpot.
Dát gevoel, dat geluk, die zaligheid van een belofte... Die is over anderhalve week weer weg. Van mij mag het EK jaren duren, ongeacht de winnaar!
Maar, mijn optimisme is op het storende af. Écht optimisme vergt een ongelofelijk groot bord voor je kop, en dat heb ik. Ik herken de negateve kant niet. En als ik deze wel herken, negeer ik 'm. Is ook een talent, soms handig en leuk, soms, als gezegd, uiterst irritant. Voor mijn omgeving.
En toch, heel af en toe, bekruipt ook mij de basis van het negativisme. Het ongelukkige gevoel dat elke pessimist herkent: de vrees voor het einde van je geluk. Ja, want ook mooie momenten stoppen. En als een moment maar mooi genoeg is, dan herken je niet onmiddelijk dat daar ook weer andere mooie momenten op volgen. Nee, dan herken je in eerste instantie alleen het einde van het huidige gelukzalige gevoel.
Dat heb ik nu. Op de bank, koffie, snoepjes, tv aan. Duitsland - Portugal. Het EK is nog bezig en ik realiseerde mij dat ik een groot voetbaltoernooi zó enorm leuk, gezellig en geweldig vind, dat het einde me nu al ontzag inboezemt.
Over anderhalve week is het klaar. Dan is de finale gespeeld en alles duidelijk. Voor twee jaar. Gedurende diezelfde twee jaren is mijn gevoel van naar huis rijden dan minder dan de afgelopen weken. Met het idee: heerlijk, vanavond weer een mooie wedstrijd, rijd ik fluitend elke dag de file in. Boeit me niks. Op mij wacht een wereldpot.
Dát gevoel, dat geluk, die zaligheid van een belofte... Die is over anderhalve week weer weg. Van mij mag het EK jaren duren, ongeacht de winnaar!
Reacties