Spelen, winnen, gáááán!
Het is eindelijk weer zover.... Zomer, grote sport- en, meer specifiek, voetbaltoernooien, leuke spelletjes en vooral natuurlijk heel erg veel meningen, mensen die een gezamelijk gespreksonderwerp hebben (normaliter de reden dat 'het weer' zo vaak terugkomt, ons aller behoefte samen over één onderwerp van gedachten te wisselen...).
Veel meer nog dan de Olympische Spelen, de Tour de France, Wimbledon, of zoals nu as we speak aan de gang, Roland Garros, ben ik van het voetballen. Gisteravond betrapte ik mijzelf erop dat ik ongeduldig zat te wachten tot het sportjournaal klaar was met de tennissamenvattingen en ging beginnen met de dagelijkse, verder totaal oninteressante, beslommeringen rondom het Nederlands Elftal. Pas als het EK is afgelopen, ontstaat er weer ruimte voor iets anders. Eerst de Tour, gedeeltelijk overlapt door Wimbledon en als toetje de Spelen.
Ik heb een theorie. Eigenlijk twee. De eerste: spelers die een goed gedeelte van het afgelopen seizoen geblesseerd zijn geweest, zijn bijna altijd enorm fris en gebrand op een goed toernooi. Waar ze ook nog de puf voor hebben. Beste voorbeeld is natuurlijk Marco van Basten zelf, in 1988. Deze zomer komen in aanmerking voor EK-heldendom: Robin van Persie, Arjen Robben, Ruud van Nistelrooy en Edwin van der Sar. Daar staan echter ook een aantal leuke spelers van andere teams tegenover, zoals daar zijn Deco, Thierry Henry, Miroslav Klose, Fabio Cannavaro en Zlatan Ibrahimovic. Maar toch, wij hebben er meer...:)
Tweede theorie betreft het opvolgen van status, of eigenlijk, de moeilijkheid ervan. Een regerend Europees- of Wereldkampioen doet het vaker slecht dan goed op het daaropvolgende toernooi. Recente uitzondering was natuurlijk Frankrijk (1998 en 2000). Maar bijvoorbeeld Italië wist zich als Wereldkampioen (1982) niet eens te plaatsen voor het EK in 1984.
Kortom: aan Italië hebben we geen kind, dit jaar. Het gaat tussen de andere drie en mijn gok is dat zelfs Frankrijk afhaakt (ouderen zijn vermoeid en verzadigd, jeugd te onervaren en tot overmaat van ramp weinig ertussenin), dus dat Nederland en Roemenië in de laatste groepswedstrijd een bloedeloze 0-0 nastreven en beiden door zijn. Nederland als eerste (want Italië als eerste tegenstander, is voordeel, starten altijd slecht), met als kwartfinaletegenstander natuurlijk Spanje, dat als tweede eindigt in poule D, achter Rusland. Dat wordt dan ook direct onze halve finaletegenstander, helaas. Gerommel bij de UEFA heeft ervoor gezorgd dat het schema dit keer niet 'kruislings' loopt, maar gewoon recht omhoog. Hierdoor kun je bijvoorbeeld in de halve finale tegen een team uit je eigen poule te spelen komen. Minder leuk natuurlijk. Maar, wel weer goed voor Duitsland, Portugal en de beide gastlanden.... Denk er het uwe van.
Enfin, tegen Rusland spelen wij ons laatste duel, de Russen gaan door, om in de finale te verliezen van de Duitsers, want zo hoort dat. En dan komt de Tour. En gaan we weer door. Hupla.
Veel meer nog dan de Olympische Spelen, de Tour de France, Wimbledon, of zoals nu as we speak aan de gang, Roland Garros, ben ik van het voetballen. Gisteravond betrapte ik mijzelf erop dat ik ongeduldig zat te wachten tot het sportjournaal klaar was met de tennissamenvattingen en ging beginnen met de dagelijkse, verder totaal oninteressante, beslommeringen rondom het Nederlands Elftal. Pas als het EK is afgelopen, ontstaat er weer ruimte voor iets anders. Eerst de Tour, gedeeltelijk overlapt door Wimbledon en als toetje de Spelen.
Ik heb een theorie. Eigenlijk twee. De eerste: spelers die een goed gedeelte van het afgelopen seizoen geblesseerd zijn geweest, zijn bijna altijd enorm fris en gebrand op een goed toernooi. Waar ze ook nog de puf voor hebben. Beste voorbeeld is natuurlijk Marco van Basten zelf, in 1988. Deze zomer komen in aanmerking voor EK-heldendom: Robin van Persie, Arjen Robben, Ruud van Nistelrooy en Edwin van der Sar. Daar staan echter ook een aantal leuke spelers van andere teams tegenover, zoals daar zijn Deco, Thierry Henry, Miroslav Klose, Fabio Cannavaro en Zlatan Ibrahimovic. Maar toch, wij hebben er meer...:)
Tweede theorie betreft het opvolgen van status, of eigenlijk, de moeilijkheid ervan. Een regerend Europees- of Wereldkampioen doet het vaker slecht dan goed op het daaropvolgende toernooi. Recente uitzondering was natuurlijk Frankrijk (1998 en 2000). Maar bijvoorbeeld Italië wist zich als Wereldkampioen (1982) niet eens te plaatsen voor het EK in 1984.
Kortom: aan Italië hebben we geen kind, dit jaar. Het gaat tussen de andere drie en mijn gok is dat zelfs Frankrijk afhaakt (ouderen zijn vermoeid en verzadigd, jeugd te onervaren en tot overmaat van ramp weinig ertussenin), dus dat Nederland en Roemenië in de laatste groepswedstrijd een bloedeloze 0-0 nastreven en beiden door zijn. Nederland als eerste (want Italië als eerste tegenstander, is voordeel, starten altijd slecht), met als kwartfinaletegenstander natuurlijk Spanje, dat als tweede eindigt in poule D, achter Rusland. Dat wordt dan ook direct onze halve finaletegenstander, helaas. Gerommel bij de UEFA heeft ervoor gezorgd dat het schema dit keer niet 'kruislings' loopt, maar gewoon recht omhoog. Hierdoor kun je bijvoorbeeld in de halve finale tegen een team uit je eigen poule te spelen komen. Minder leuk natuurlijk. Maar, wel weer goed voor Duitsland, Portugal en de beide gastlanden.... Denk er het uwe van.
Enfin, tegen Rusland spelen wij ons laatste duel, de Russen gaan door, om in de finale te verliezen van de Duitsers, want zo hoort dat. En dan komt de Tour. En gaan we weer door. Hupla.
Reacties
Wie gaat de tour winnen? En wie wordt volgend jaar kampioen in de eredivisie? Dan weet ik waarop ik kan wedden...