Er is meer onzerkerheid nodig
Meer onzekerheid? Ik heb een bloedhekel aan onzekerheid, zo stellig kan ik wel zijn. Heb er bij mezelf moeite mee, maar ook bij anderen. Kan er niet mee omgaan ook, net zo iets als ruzie. Niks voor mij, wie het wel prettig vindt, moet zich vooral lekker uitleven.
Maar goed, die onzekerheden. Komen in de meest bizarre varianten en meestal op de meest genante en onwelkome momenten. Uiterlijke onzekerheden, je zakelijke capaciteiten, je ouderlijke rol, de opvoeding in het algemeen, de zin van alles, kortom: doe en ben ik wel goed genoeg?
Nee, nooit. Maar gelukkig is het juist die gestelde vraag die ons dat doet realiseren en af en toe met beide benen op de grond zet. Door de vraag te stellen, ben je er druk mee, prikkel je jezelf en zet je aan tot verbetering. En daarbij, de meeste onzekerheden zijn ronduit terecht. Er lopen tenslotte een heleboel lelijke mensen rond, mensen met een positie of rol die niet bij hun capaciteiten aansluit, ouders die er absoluut een potje van maken en mensen van wie je je af kan vragen "heb jij wel zin?".
Vind ik. Precies. Dus daarmee heb ik per definitie niet gelijk. De 'ik-vind-regel' staat voor een individuele mening, die zelfs nog gedeeld kan worden, maar binnen die gemeenschappelijke mening nog op 1001 onderdelen kan verschillen. I.e. iets vinden doe je alleen.
En waar is dan plotseling die onzekerheid gebleven? Op het moment dat mensen iets vinden, is er geen twijfel meer, geen ruimte voor discussie, geen flexibiliteit. Typisch en het komt wat minder doorgeëvolueerd over, ben ik bang. Primatengedrag. Het gebrek aan relativerend vermogen is al een storende eigenschap bij mensen, maar als dit zich uit in een starre houding en dominante meningsvorming wordt het asociaal.
Het komt, denk ik (dus dat wil zeggen dat ik niet overtuigd ben van mijn gelijk...), voort uit een bepaald beeld dat iemand van zichzelf heeft. Zo uit de losse pols: deze persoon neemt zichzelf, zijn rol, zijn leven en zijn plaats in 'het geheel' uiterst serieus. Voelt zich (graag) belangrijk en straalt deze zelfopgelegde importantie ook uit. Verantwoordelijkheden laten zich voelen en al snel rusten velen in zijn omgeving op zijn daden en daadkracht. Zonder hem stopt het en niet alleen bij hemzelf.
Deze mensen gun je een portie onzekerheid. Dit werkt zalvend voor de eigen mening, de stellingnames, het beeld dat deze persoon op zijn omgeving en zichzelf heeft en het effect van zijn rol en plaats in en op deze zelfde omgeving. Doe normaal! Twijfel! Denk na! En in godsnaam, neem jezelf niet zo serieus!
Maar goed, die onzekerheden. Komen in de meest bizarre varianten en meestal op de meest genante en onwelkome momenten. Uiterlijke onzekerheden, je zakelijke capaciteiten, je ouderlijke rol, de opvoeding in het algemeen, de zin van alles, kortom: doe en ben ik wel goed genoeg?
Nee, nooit. Maar gelukkig is het juist die gestelde vraag die ons dat doet realiseren en af en toe met beide benen op de grond zet. Door de vraag te stellen, ben je er druk mee, prikkel je jezelf en zet je aan tot verbetering. En daarbij, de meeste onzekerheden zijn ronduit terecht. Er lopen tenslotte een heleboel lelijke mensen rond, mensen met een positie of rol die niet bij hun capaciteiten aansluit, ouders die er absoluut een potje van maken en mensen van wie je je af kan vragen "heb jij wel zin?".
Vind ik. Precies. Dus daarmee heb ik per definitie niet gelijk. De 'ik-vind-regel' staat voor een individuele mening, die zelfs nog gedeeld kan worden, maar binnen die gemeenschappelijke mening nog op 1001 onderdelen kan verschillen. I.e. iets vinden doe je alleen.
En waar is dan plotseling die onzekerheid gebleven? Op het moment dat mensen iets vinden, is er geen twijfel meer, geen ruimte voor discussie, geen flexibiliteit. Typisch en het komt wat minder doorgeëvolueerd over, ben ik bang. Primatengedrag. Het gebrek aan relativerend vermogen is al een storende eigenschap bij mensen, maar als dit zich uit in een starre houding en dominante meningsvorming wordt het asociaal.
Het komt, denk ik (dus dat wil zeggen dat ik niet overtuigd ben van mijn gelijk...), voort uit een bepaald beeld dat iemand van zichzelf heeft. Zo uit de losse pols: deze persoon neemt zichzelf, zijn rol, zijn leven en zijn plaats in 'het geheel' uiterst serieus. Voelt zich (graag) belangrijk en straalt deze zelfopgelegde importantie ook uit. Verantwoordelijkheden laten zich voelen en al snel rusten velen in zijn omgeving op zijn daden en daadkracht. Zonder hem stopt het en niet alleen bij hemzelf.
Deze mensen gun je een portie onzekerheid. Dit werkt zalvend voor de eigen mening, de stellingnames, het beeld dat deze persoon op zijn omgeving en zichzelf heeft en het effect van zijn rol en plaats in en op deze zelfde omgeving. Doe normaal! Twijfel! Denk na! En in godsnaam, neem jezelf niet zo serieus!
Reacties