De Schopper

Het is vrijdagavond half acht. In Nederland is het half vier 's nachts. We zitten op de bank. We hebben de laatste update naar de mensen die hebben bijgedragen aan de crowdfunding net gestuurd. We zijn aan het afronden. De behandeling is klaar. Eerst terug naar vorige week. De (tweedaagse) trip naar Bryce en de uitlopers van de Grand Canyon hebben we niet meer gedaan. De Vrouw had nog zoveel last van de heenreis dat autorijden geen optie was. Daarbij was ik zelf wel een beetje klaar met 'elke dag iets doen', dus een paar dagen wat rustiger aan kwam mij prima uit. Beetje sporten, beetje werken, beetje lezen. Het weekend voor de behandeling zijn we er wel weer even tussenuit gegaan. Zaterdag mocht ik 'zwaan-kleefaan' bij James Lawrence. Een lokale triatleet/extreme sporter die bezig is met een reeks van honderd hele triatlons in honderd dagen. De dag dat ik aansloot was dag 62, vandaag is nummer 68. Ik ben om 5 uur gaan kijken bij het zwemmen en vanaf 7 uur mee gaan f

Tijd voor een blogje? Mwah, er is wel weer van alles te vertellen ja. Vaak besproken zaken als werk (weer verlengd!), fysieke gesteldheid (kwakkelend), kids (als een malle) en coaching (gestart met TTN4) nemen even plaats op de achterbank. Het is 'de maand van De Vrouw'. Welke vrouw? Dat weten wij ook nog niet, maar ik neem 'r hoe dan ook weer mee naar huis. Context: Eind maart kregen wij toestemming om naar de Verenigde Staten te vertrekken. Nadat Trump in april 2020 de grens voor onze neus dichtgooide, bleek ook september 2020 te vroeg te komen. Deze keer vroegen en kregen we de toestemming om in de meivakantie naar Utah te reizen voor de behandeling van De Vrouw echter wel. Dat was goed nieuws, dat ook een geheel nieuwe spanning met zich mee bracht. We moesten namelijk a) nog best een paar zaken regelen. Verzekeringen bijvoorbeeld, en de eerder geboekte auto's had ik allemaal afgezegd. En onze indeling veranderde. Waar we ooit hadden ingezet op eerst behandeling, en

Het nieuwe jaar is begonnen. De hele wereld smachtte naar een nieuw jaar, alsof daarmee een nieuw begin vanzelf komt. Ik ben blij dat dat niet zo is. Het afgelopen jaar was eigenlijk best heel goed voor ons, al is dat natuurlijk niet zo hip, en misschien zelfs niet netjes of leuk, om te zeggen. Wij hebben gewoon aan alle kanten mazzel. We kunnen allemaal erg goed thuis zijn. Weinig mensen zien en spreken, weinig doen. We zijn erg goed in saai zijn en gewoon ons eigen leven leiden. Ik vind dat nogal een pré in het leven, als ik eerlijk ben. Alleen kunnen zijn is een voorrecht en een talent. Daarnaast boffen wij natuurlijk enorm met ons werk. We zijn naar huis verordonneerd en dat bevalt eigenlijk veel beter dan werken op een kantoor. Het scheelt elke dag zo'n 1,5 uur reistijd, levert bakken flexibiliteit op en doordat je de kleine klusjes overdag al afwerkt, is je avond heerlijk vrij. Kortom: het leven heeft ons gestreeld en niet gebeten. Friesland Terug naar augustus, mijn laatste

Sjonge... Sorry. Als eerste. Voor het verwaarlozen van alle (3) trouwe lezers van dit blog. Niks geschreven, in een maand of zes. Je stopt met je blog of je schrijft een nieuwe update. Het is namelijk niet dat er niks is gebeurd. Nogal veel zelfs. Uiteraard. De wereld werd ziek en wordt maar moeizaam beter. En bij de Heukeltjes kregen we de gevolgen hard gepresenteerd. Utah, Corona, school First things first. 'Met kwispelende kids naar Utah' , riep ik in het laatste blog. Mooie plannen. Nog steeds. Waar ik op 11 februari nog dacht dat we binnenkort gingen, konden we na half maart onze reis verzetten. Corona kwam, zag en overwon en wij verplaatsten onze plannen naar september. Want na de zomer is de wereld wel weer beter en vrijelijk toegankelijk. Dachten we. De klap voor De Vrouw was echter fors. Ondanks het voorgenomen gebrek aan hoop, barst je toch van de verwachtingen over hoe je terugkomt uit Utah, over de effecten van de behandeling. Effecten waarvan je nu zeker weet dat j

Als ik al eerder zo'n lange blogpauze heb genomen, dan was het niet veel meer dan deze laatste drie maanden. Maar ik heb ook geen zin om het op te zoeken. En waarom? Drukte natuurlijk. En geen zin. Een kleine winterdip is uw favoriete 'blogger over niks' niet vreemd. Laten we het dan maar wel over iets hebben. Utah bijvoorbeeld, terugkomend op mijn laatste bericht op dit blog. We hebben een crowdfundingactie opgezet voor de reis, de behandeling en de nazorg van De Vrouw in een privé-kliniek in de VS. Kort en goed: binnen twee weken hadden we zo'n 80% van het benodigde budget binnen, inmiddels zijn we er bijna. Dat betekent dat we dus definitief naar Utah gaan. De vluchten zijn geboekt, de onderkomens, de auto, alles. Voor de nazorg in Nederland, een cognitief-fysiotherapeutisch- en een psychologisch traject, zijn we nog niet rond, maar daar hebben we alle vertrouwen in. Dat is dus dik vet feest, en brengt gelijk nieuwe stress met zich mee, want nu gaat het echt door

Het herseninfarct van De Vrouw is op dit blog een aantal keer, meer en minder prominent, naar voren gekomen. Het is natuurlijk een niet te negeren onderwerp, zeker ook omdat het hier gaat over een echtgenoot en vader, die met al zijn sportieve fratsen in al zijn bewegingen zijn gezin raakt. En dus ook zijn gehandicapte vrouw. Gehandicapt? Ja, behoorlijk gehandicapt. Het woord 'gehandicapt' kent een paar definities en de een komt nog harder binnen dan de ander. " Een  handicap  is een aangeboren dan wel door  ziekte  of  ongeval  opgelopen beperking van lichamelijke, verstandelijke, psychische en/of sociale aard," zegt  Wikipedia .  Mijn woordenboek  houdt het op " 1) Afgekeurde 2) Arbeidsongeschikte 3) Belemmerd 4) Benadeeld 5) Beperkt 6) Door een gemis benadeeld 7) Gebrekkig 8) Invalide 9) Mank 10) Ongelukkig 11) Onthand 12) Verlamd". De ergste is "m et een lichamelijk of geestelijk gebrek, voorbeeld : ze hebben een gehandicapt kind.  Synoniem:  ong