Coming to America (1) - Reis en eerste indrukken

Tijd voor een blogje? Mwah, er is wel weer van alles te vertellen ja. Vaak besproken zaken als werk (weer verlengd!), fysieke gesteldheid (kwakkelend), kids (als een malle) en coaching (gestart met TTN4) nemen even plaats op de achterbank. Het is 'de maand van De Vrouw'. Welke vrouw? Dat weten wij ook nog niet, maar ik neem 'r hoe dan ook weer mee naar huis.

Context: Eind maart kregen wij toestemming om naar de Verenigde Staten te vertrekken. Nadat Trump in april 2020 de grens voor onze neus dichtgooide, bleek ook september 2020 te vroeg te komen. Deze keer vroegen en kregen we de toestemming om in de meivakantie naar Utah te reizen voor de behandeling van De Vrouw echter wel. Dat was goed nieuws, dat ook een geheel nieuwe spanning met zich mee bracht. We moesten namelijk a) nog best een paar zaken regelen. Verzekeringen bijvoorbeeld, en de eerder geboekte auto's had ik allemaal afgezegd. En onze indeling veranderde. Waar we ooit hadden ingezet op eerst behandeling, en dan nog een weekje de toerist uithangen, worden we nu verplicht eerst tien dagen in quarantaine te gaan en dan pas te behandeling aan te gaan. Het toeristische deel is dus helaas gesneuveld. Maar dit betekende ook dat we ons verblijf moesten herzien. Daarnaast ontstaat er dan ineens b) de spanning en onzekerheid die met een verre reis en een onbekend avontuur samengaan.

Provo River
Provo River

Gelukkig werken de beide werkgevers en de scholen van de kids erg goed mee. Onze omgeving was zich wel bewust van de wens en het plan, die zich al zo'n twee jaar voortslepen in onze gedachten en levens. Dus toen het ineens een optie was, was de omgeving eigenlijk nog het minste probleem. Spannender waren de zenuwen en de gezondheid. Want je zal maar drie dagen voor vertrek een verkoudheidje oplopen en positief testen. Die ramp was natuurlijk niet te overzien geweest.

Het goede nieuws is dan ook: we zijn deze fase goed en covidvrij doorgekomen. Door ons, met name de laatste week, zo goed en zo kwaad als het ging te onttrekken aan het sociale leven. Verbluffend om je te realiseren dat je, met alle maatregelen die we nemen, nog steeds zo veel activiteiten, ontmoetingen, plannen kan en moet afzeggen als je écht voorzichtig wilt gaan zijn.

Reis

Donderdag 22 april was het dan zover. Om zes uur op, om zeven uur in de bus, met de trein naar Schiphol en rollen maar. We hadden 'assistentie' aangevraagd op de verschillende luchthavens, wat betekende dat De Vrouw na incheck door een medewerker van de luchthaven in een rolstoel overal naartoe wordt gekard. Inclusief zo'n jaloersmakende trolly die we allemaal weleens zouden willen besturen op een drukke luchthavendag...;)! En alles voor het hele gezin, uiteraard. Dus wij sjouwden er braaf achteraan. Grootste voordeel was het compleet negeren van de verschillende rijen. We mochten overal voordringen. Een volstrekt goddelijke ervaring.

De twee vluchten gingen voorspoedig. Finn en ik hebben wat geslapen, de dames nauwelijks. Drie films, drie afleveringen van Vikings en de eerste bladzijden van Wim Hof later was daar Seattle. Met een overstap van twee uur hadden we even tijd voor een wandeling door het commerciële deel van de luchthaven, beentjes strekken en weer door. 

De kinderen bleken maar weer eens perfect gezelschap. Zonder enige ervaring met dit soort lange reizen, komt er werkelijk geen wanklank, zucht of mopper uit. Gezellig, stil, in slaap, lezend, filmpjes kijkend, kletsend, het is altijd positief en geduldig. Fenomenaal.

Na een reis van 19 uur konden we op zoek naar onze huurauto.

De VS in twee dagen

Uiteraard hebben wij inmiddels een vrij volledig beeld van het leven in de Verenigde Staten. Ik zal het even samenvatten:

- De wegen zijn teringbreed. Op de snelweg gewoon zes banen, in een woonwijk ook gewoon stuk of drie

- Invoegen en uitvoegen doe je met je baan. M.a.w. de rechterrijbaan neemt afscheid. Als er wordt ingevoegd, komt er weer een voor terug. Best even schrikken, de eerste keer

- Deze zelfde snelwegen worden omringd door grijze en grauwe industrie

- Het wegdek is nog slechter dan dat van de Belgen

- Amerikanen kunnen geen brood maken. Alles is zuur

- Er staan geen tankstations naast de snelweg. Wel is er elke vijf minuten een 'food exit', waar wordt verwezen naar minstens vier fastfoodketens per exit

- De meeste gebouwen zijn van hout

- 'De Amerikaan' is erg klantvriendelijk

- Als je boodschappen doet, wordt elk artikel in een separaat plastic tasje verpakt. Als we ooit het plasticprobleem aan willen pakken, moeten we dat vooral niet in Nederland starten

- Inhalen doe je rechts en links, dus ik kan lekker mezelf zijn

- Een supermarkt is al snel een voetbalveld groot

- Waterkokers kennen ze hier niet

Er vallen je van die merkwaardige zaken op. Zoals de onverzorgdheid van tuintjes. Wat me doet bedenken dat dat wellicht meer aan onze verzorgde tuintjes ligt, dan aan de exemplaren hier. Maar tijdens onze wandeling langs de Provo River, die het smeltwater van de omringende bergen keurig afvoert naar Utah Lake, wandel je langs tuinen die grenzen aan dit 4 tot 8 meter brede beekje. En dan zetten ze er een hoog hek tussen! Alsof een watertje overlast inhoudt, in plaats van genot en geluk.

Prikken

De samenleving is hier intussen behoorlijk open. In de winkels loopt men met maskers op, maar buiten zonder. Alles is open, mits niet failliet. Er hangt regelmatig een wat desolaat sfeertje in gedeeltes van de stad, inclusief winkelstraten. In een winkelcentrum met de afmeting van Hoog Catharijne waren we een van de weinige bezoekers.

Maar het is open. Restaurants, terrassen, zwembaden, alles. We zijn al even wezen kijken bij het lokale Recreation Center, waar we kunnen zwemmen, fitnessen, klimmen, basketballen, etc. We zijn van harte welkom met een dagpas en kunnen ons heerlijk uitleven.

Dat komt natuurlijk doordat het vaccineren hier gewoon hard gaat. Ik begreep zelfs dat vaccins hier gewoon bij de drogist verkrijgbaar zijn. Dus dat ben ik gaan vragen. 'Welke wil je?' was de wedervraag van de drogist in onze favo supermarkt. Pfizer was te krijgen bij de collega's van Walgreens. Daar checkend waren we van harte welkom, mits we online door de aanvraag kwamen en een afspraak planden. Zo gezegd, zo gedaan, en zaterdagmorgen om 09.05 uur liep De Vrouw weg met 5G en een pleister op haar bovenarm. In da pocket.

What's next

Rustig aan doen. Dat is het plan voor de komende week. Al overwegen we voor komende weekend nog een trip naar Bryce Canyon National Park. Het wordt een paar dagen wat minder weer, maar daarna schiet het hier door naar standje zomer. Dagen van 25 á 27 graden, wij redden ons wel. Misschien kan en ga ik ergens een racefiets huren en een dagje de bergen in. Verder chillen we in ons huisje, met bad, tuin, Netflix en het herstel na de lange reis.

Tot later!

Zonsopgang door Senna



Reacties

Populaire posts van deze blog

Toch best indrukwekkend

Zoveel trots, wat een prestatie!!

Waar ga je op vakantie als je traint voor een triathlon?