Met kwispelende kids naar Utah

Als ik al eerder zo'n lange blogpauze heb genomen, dan was het niet veel meer dan deze laatste drie maanden. Maar ik heb ook geen zin om het op te zoeken. En waarom? Drukte natuurlijk. En geen zin. Een kleine winterdip is uw favoriete 'blogger over niks' niet vreemd.

Laten we het dan maar wel over iets hebben. Utah bijvoorbeeld, terugkomend op mijn laatste bericht op dit blog. We hebben een crowdfundingactie opgezet voor de reis, de behandeling en de nazorg van De Vrouw in een privé-kliniek in de VS. Kort en goed: binnen twee weken hadden we zo'n 80% van het benodigde budget binnen, inmiddels zijn we er bijna. Dat betekent dat we dus definitief naar Utah gaan. De vluchten zijn geboekt, de onderkomens, de auto, alles. Voor de nazorg in Nederland, een cognitief-fysiotherapeutisch- en een psychologisch traject, zijn we nog niet rond, maar daar hebben we alle vertrouwen in. Dat is dus dik vet feest, en brengt gelijk nieuwe stress met zich mee, want nu gaat het echt door en moet je je daar ook op voorbereiden.
Zo hadden we de kinderen naar opa bedacht, maar dat kan door vervelende omstandigheden niet doorgaan. We hebben het met ze besproken en besloten ze mee te nemen. Ondanks het feit dat het geen vakantie is, is het voor hen wel een eerste kennismaking met de VS. Overdag hebben wij drieën (Rowdy slaat over) alle tijd, 's avonds halen we De Vrouw op en staat alles in het teken van rust en morgen. In de tweede week hebben we een rustig hutje op een berg geboekt, al bestaat er een sluimerend verlangen om er een paar dagen Las Vegas aan vast te plakken. De eventueel extra geadviseerde 'boosterdagen' en de niet al te relaxte omgeving staan dat idee echter wel in de weg. Voorlopig blijven we dus even op de berg.
Diezelfde kids, alledrie, gaan in de tussentijd als de brandweer. Twee van de drie halen zelfs ronkende cijfers op verschillende scholen, er wordt naarstig gesport en gerevalideerd, veel afgesproken met vriendjes en vriendinnetjes en eigenlijk door alledrie vooral genoten van het leven. Daar is als ouder verder weinig aan toe te voegen, naast natuurlijk veel knuffelen, een beetje klieren, zeiken over de cijfers die wél tegenvallen en een beetje letten op de inname van cola en M&M's. Maar verder... Ouderschap was nog nooit zo seamless.

Dat kwam ook goed uit, want de twee oudjes zijn druk aan het sporten. Waar De Vrouw inmiddels vijf á zes keer per week haar aandacht verdeelt tussen de fysio, hardlopen en fietsen, ligt bij mij de nadruk op verschillende vormen van krachttraining en zwemmen. Op de bits en bites kom ik een andere keer wel terug, maar van mijn gewrichtsissues lijk ik verlost. De Ulrichwinter en mijn artritisknie zijn echter onverminderd prominent aanwezig, wat van alles nogal lastig maakt.



Trainer/coach
Mét buikvet en ontsteking gaat het trainen en coachen ondertussen erg goed. Trainend ben ik vooral druk bij Hellas, met de reguliere baantrainingen op dinsdag en hier en daar een bostraining op zaterdagmorgen. Ook loopt mijn 'stal' met atleten die met schema's en begeleiding naar hun triatlonseizoen willen toewerken langzaam vol. Deze week kwamen er plotseling vijf bij, daarmee zit ik wel lekker vol.
Daarnaast mag ik komend seizoen de Eredivisie mannen gaan coachen en dat vind ik echt heel erg stoer. Een erg leuke groep, voor zover ik ze ken. Maar vooral een snelle groep met potentie. Na mijn opleidingsjaar als coach van Team Vleck is dit een geweldig mooie kans op andere en nieuwe ervaring. Samen met Melvin, een andere Hellastrainer, gaan we de gehele selectie onder onze hoede nemen. Dat is zeker in de aanloop naar het seizoen nuttig en leuk, want dan wil je de sociale meters maken. Komende weken wordt definitief duidelijk welke jongens zich hebben opgegeven/beschikbaar zijn en kunnen we eerst leuke en daarna nuttige dingen gaan plannen. Ik kan niet wachten. Ook niet op 24 mei, wanneer in Almere de eerste wedstrijd op het programma staat. Dat is alweer ná de behandeling in Utah inderdaad, wat mooi uitkomt. First things first. Eerst Utah, dan Eredivisie en eventueel de wedstrijden van Finn, Senna en mijzelf.

Camping
Dat alles kunnen we dan in de weekeinden vanuit onze nieuwe, nog te regelen, caravan gaan coördineren. We hebben besloten weer terug te gaan naar de camping waar we al twee seizoen hebben gestaan, naast het Henschotermeer in Woudenberg. We moeten alleen nog een grote en oude caravan zien te regelen, maar dat moet komende weken lukken. Dit wordt dan ook de zomervakantie, wat ons betreft. Hopende op goed weer en voldoende vrije dagen om daar te besteden.

De Vrouw komt daar zeldzaam goed tot rust, terwijl de kids er naar hartelust kunnen doen waar ze goed in zijn en wat ze het liefst doen in het weekend. De een niks, de ander juist heel veel. En voor mij, en voor mijn ambities en activiteiten als trainer/coach, is het een perfecte uitvalsbasis voor individuele- en/of teamtrainingen.

Het jaar 2020 staat dus behoorlijk hard in de stijgers. Ik hoop dat het net zo mooi en hoopvol wordt als dat we allemaal verwachten. Het wordt een jaartje high input, dus daar moet dan ook high output tegenover staan. Hopen we...;).

Reacties

Populaire posts van deze blog

Toch best indrukwekkend

Zoveel trots, wat een prestatie!!

Waar ga je op vakantie als je traint voor een triathlon?