De wereld zal nooit meer hetzelfde zijn: Heukels Sport Coaching
En zo wandelde ik, nieuwsgierig en een tikkie nerveus, vorig jaar september Papendal op. Het mekka van de Nederlandse (Olympische) sport lag badend in de zon te wachten op 21 nieuwe triatlontrainers. Tenminste, zo voelden wij dat. Het was het begin van een mooi proces, dat werd afgetrapt door de Nederlandse Triathlonbond zelf (bondscoach Rik van Trigt, opleidingsmanager Paul Verkleij en een paar zeer ervaren leercoaches) en kreeg daarna inhoudelijk vorm door specialisten uit allerlei delen van de triatlonsport. Elke cursusdag werd voorafgegaan door opdrachten en milde zelfstudie, terwijl de dag zelf eigenlijk altijd een leuke mix van theorie en praktijk was.
Wat begon als een vage ambitie om 'ooit nog eens op te pakken', werd via een losse opmerking van een vriend en clubgenoot een concreet traject. Een jaar later eindigend met een papiertje. Althans: bijna. Want komende weken hoop ik mijn opleiding Triatlon Trainer Nederland 3 (TTN3) af te ronden. Het papiertje volgt dan ergens in Q1 2020.
"Waarom ga je niet voor TTN3", zei Lex, "dan heb je hetzelfde papiertje voor alledrie de sporten". Zijn logica was onweerstaanbaar. We hadden het over het trainerschap bij mijn triatlonvereniging Hellas, in Utrecht. Er was een oproep gedaan voor hardlooptrainers. Voor mij een langgekoesterde ambitie. 'Om nog eens wat mee te doen'. De oproep maakte het concreet. Sterker nog: er werd expliciet bij vermeld dat je zonder ervaring mocht komen praten, want 'de club dacht graag met je mee.' En praten over hardlopen doe je met Lex. Dus ik vertelde dat het mij ontzettend leuk leek, dat ik onervaren was, maar graag een opleiding wilde doen. Ik had al wat voorwerk gedaan en de hardloopopleidingen van de KNAU bestudeerd. En toen kwam hij met zijn logica. Waarom alleen hardlopen? Goeie vraag... Met iets meer inspanning mag je ook zwem- en fietstrainingen geven.
Hogeschool Papendal
Het niveau was 'toegankelijk'. Het is vanuit de bond bezien belangrijk dat de opleiding geen al te hoge drempel vormt voor (aankomend) trainers. Anderzijds wil je wel een verantwoord niveau loslaten op de maatschappij. Lastig balanceren. Door de theorie te beperken en veel praktijk toe te staan (en, ik denk, ook op deze wijze te beoordelen) wordt een net MBO4-niveau behaald. Als je meer wilt, moet je dat zelf gaan halen. In boeken, podcasts, bij ervaren trainers, door het ook vooral veel te doen en door heel nieuwsgierig te blijven.
En dat ben ik dus op gaan zoeken. Want, in tegenstelling tot mijn gehele opleidingsverleden, voel ik in dit proces een constante drang naar kennis, meer en anders, ga ik bewust op zoek naar vernieuwing, krijg ik geen genoeg van hardop filosoferen over trainingsmethodieken, ervaringen en scenario's en hang ik aan de lippen van meer ervaren mannen en vrouwen die zo vriendelijk zijn al hun kennis en expertise vrijelijk te delen met wie het ook maar horen wil. Ik ben onverzadigbaar. En, I shit you not, dat is niks voor mij.
Naast al die kennis, ben ik ook ineens op zoek naar grote hoogten. Ik ben ambitieus. Sterker nog: ik weet nu eindelijk hoe dat voelt, want nog nooit ervaren. Ik wilde wel altijd van alles, riep het ook graag. Maar er écht voor gaan, er échte tijd, moeite en energie instoppen... Nee, dat nou ook weer niet. Mijn carrière als trainer/coach is ook wat dat betreft dus een enorme trendbreuk met de eerdere 46 levensjaren.
Leergierig en ambitieus, nog meer 'nieuwe Frank'? De meest schokkende nieuwe eigenschap is: perfectionisme. Daar houd ik mij al mijn hele leven met veel succes verre van, maar ik lig op mijn rug op de grond en ben totaal overwonnen. Ik ben, in ieder geval als het om mijn rol als trainer/coach gaat, perfectionistisch. Er is, kortom, en bijna nieuw karakter verschenen in het lichaam van die ooit zo laconieke en ontspannen jongen die het allemaal maar weinig kon schelen. Vooralsnog hebben ze geen last van elkaar, dus prima.
Nieuwsgierig zijn
In een dergelijk opleidingstraject is het ophalen van kennis natuurlijk een abc-tje. Je wordt gekoppeld aan ervaren mensen, soms regelrechte grootheden, in de sport. Mannen en vrouwen die op absoluut topniveau werken met het absolute toptalent. Ik mocht meedraaien met Rob Barel en Dirk Wijnalda. Dat zijn zo'n beetje de Johan Cruijff en Willem van Hanegem van de Nederlandse triatlon. Observeren, vragen, doorvragen en in veel gevallen even in laten werken. En iedereen maakt die tijd met enorm veel enthousiasme voor je vrij. Een hele dag meedraaien op het trainingscentrum in Sittard, waaronder meefietsen en uitgebreid de trainingsschema's van de Nederlandse top induiken. Alles kan en mag en je bent nog hartstikke welkom ook.
Ik heb mijn vervolgtraject ook al wel op het oog. (Ook zoiets. Ik heb nog nooit visie gehad, en nu weet ik ineens wat ik wil, bouw ik er naartoe en ga ik het dus met een aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid ook halen. Zomaar, ineens.) Ik wil elk jaar wel een dag meelopen op het NTC, ik heb cursussen gepland op het gebied van krachttraining en het meest ingezette trainingstool TrainingPeaks (verdieping!), ik heb hier en daar ervaren en 'andere' trainers gevraagd of ik eens mag komen praten, over trainingsopbouw, periodisering, jeugd en het fenomeen 'top' versus 'recreatief'.
Zwaartepunt
Want ik heb ook wel grofweg bepaald waar mijn aandacht en (toch niet oneindige) energie op gaat worden gericht: periodisering en het begeleiden van atleten. Dát vind ik het meest interessante en uitdagende deel van het trainer/coach-zijn. Training geven, groepen begeleiden, mensen beter maken en enthousiast houden. Het is allemaal geweldig. Maar het valt in het niet bij het individu dat, op jouw specifieke aanwijzingen, stappen maakt, doelen bereikt en zichzelf keer op keer overtreft. Daarbij staat bij deze vorm van begeleiding het menselijk contact centraal en dat is, naast de inhoudelijke uitdaging van het goed prepareren van een lichaam, echt een van de spannendste onderdelen van het vak.
Coaching dus, daar ga ik op focussen. Zonder het trainen heel erg te kort te doen, want twee keer per week sta ik toch nog wel voor een groep. Om veel te leren, om al die ervaring die ik nog niet heb gestaag binnen te harken, om mijn enthousiasme voor sporten in het algemeen te delen. En om misschien nog wat meer verborgen of genegeerde karaktereigenschappen te ontdekken. Want je weet maar nooit wat er tevoorschijn komt als je langdurig poetst. Hoe dan ook, het was een 'life changing' jaar, omdat het mij zo heeft veranderd en zoveel heeft gegeven. Vanaf nu is alles anders. Vanaf nu is er Heukels Sport Coaching.
Wat begon als een vage ambitie om 'ooit nog eens op te pakken', werd via een losse opmerking van een vriend en clubgenoot een concreet traject. Een jaar later eindigend met een papiertje. Althans: bijna. Want komende weken hoop ik mijn opleiding Triatlon Trainer Nederland 3 (TTN3) af te ronden. Het papiertje volgt dan ergens in Q1 2020.
"Waarom ga je niet voor TTN3", zei Lex, "dan heb je hetzelfde papiertje voor alledrie de sporten". Zijn logica was onweerstaanbaar. We hadden het over het trainerschap bij mijn triatlonvereniging Hellas, in Utrecht. Er was een oproep gedaan voor hardlooptrainers. Voor mij een langgekoesterde ambitie. 'Om nog eens wat mee te doen'. De oproep maakte het concreet. Sterker nog: er werd expliciet bij vermeld dat je zonder ervaring mocht komen praten, want 'de club dacht graag met je mee.' En praten over hardlopen doe je met Lex. Dus ik vertelde dat het mij ontzettend leuk leek, dat ik onervaren was, maar graag een opleiding wilde doen. Ik had al wat voorwerk gedaan en de hardloopopleidingen van de KNAU bestudeerd. En toen kwam hij met zijn logica. Waarom alleen hardlopen? Goeie vraag... Met iets meer inspanning mag je ook zwem- en fietstrainingen geven.
Hogeschool Papendal
Het niveau was 'toegankelijk'. Het is vanuit de bond bezien belangrijk dat de opleiding geen al te hoge drempel vormt voor (aankomend) trainers. Anderzijds wil je wel een verantwoord niveau loslaten op de maatschappij. Lastig balanceren. Door de theorie te beperken en veel praktijk toe te staan (en, ik denk, ook op deze wijze te beoordelen) wordt een net MBO4-niveau behaald. Als je meer wilt, moet je dat zelf gaan halen. In boeken, podcasts, bij ervaren trainers, door het ook vooral veel te doen en door heel nieuwsgierig te blijven.
 |
| Boeken, boeken en nog eens boeken |
Naast al die kennis, ben ik ook ineens op zoek naar grote hoogten. Ik ben ambitieus. Sterker nog: ik weet nu eindelijk hoe dat voelt, want nog nooit ervaren. Ik wilde wel altijd van alles, riep het ook graag. Maar er écht voor gaan, er échte tijd, moeite en energie instoppen... Nee, dat nou ook weer niet. Mijn carrière als trainer/coach is ook wat dat betreft dus een enorme trendbreuk met de eerdere 46 levensjaren.
Leergierig en ambitieus, nog meer 'nieuwe Frank'? De meest schokkende nieuwe eigenschap is: perfectionisme. Daar houd ik mij al mijn hele leven met veel succes verre van, maar ik lig op mijn rug op de grond en ben totaal overwonnen. Ik ben, in ieder geval als het om mijn rol als trainer/coach gaat, perfectionistisch. Er is, kortom, en bijna nieuw karakter verschenen in het lichaam van die ooit zo laconieke en ontspannen jongen die het allemaal maar weinig kon schelen. Vooralsnog hebben ze geen last van elkaar, dus prima.
Nieuwsgierig zijn
In een dergelijk opleidingstraject is het ophalen van kennis natuurlijk een abc-tje. Je wordt gekoppeld aan ervaren mensen, soms regelrechte grootheden, in de sport. Mannen en vrouwen die op absoluut topniveau werken met het absolute toptalent. Ik mocht meedraaien met Rob Barel en Dirk Wijnalda. Dat zijn zo'n beetje de Johan Cruijff en Willem van Hanegem van de Nederlandse triatlon. Observeren, vragen, doorvragen en in veel gevallen even in laten werken. En iedereen maakt die tijd met enorm veel enthousiasme voor je vrij. Een hele dag meedraaien op het trainingscentrum in Sittard, waaronder meefietsen en uitgebreid de trainingsschema's van de Nederlandse top induiken. Alles kan en mag en je bent nog hartstikke welkom ook.
 |
| Met 'Johan Cruijff' |
Zwaartepunt
Want ik heb ook wel grofweg bepaald waar mijn aandacht en (toch niet oneindige) energie op gaat worden gericht: periodisering en het begeleiden van atleten. Dát vind ik het meest interessante en uitdagende deel van het trainer/coach-zijn. Training geven, groepen begeleiden, mensen beter maken en enthousiast houden. Het is allemaal geweldig. Maar het valt in het niet bij het individu dat, op jouw specifieke aanwijzingen, stappen maakt, doelen bereikt en zichzelf keer op keer overtreft. Daarbij staat bij deze vorm van begeleiding het menselijk contact centraal en dat is, naast de inhoudelijke uitdaging van het goed prepareren van een lichaam, echt een van de spannendste onderdelen van het vak.
Coaching dus, daar ga ik op focussen. Zonder het trainen heel erg te kort te doen, want twee keer per week sta ik toch nog wel voor een groep. Om veel te leren, om al die ervaring die ik nog niet heb gestaag binnen te harken, om mijn enthousiasme voor sporten in het algemeen te delen. En om misschien nog wat meer verborgen of genegeerde karaktereigenschappen te ontdekken. Want je weet maar nooit wat er tevoorschijn komt als je langdurig poetst. Hoe dan ook, het was een 'life changing' jaar, omdat het mij zo heeft veranderd en zoveel heeft gegeven. Vanaf nu is alles anders. Vanaf nu is er Heukels Sport Coaching.
Reacties