Een stukje empty nesting naar de mensen toe

Ergens speelde mijn leven zich af. Er gebeurde van alles en ook van alles niet. En toen ging ineens het eerste en oudste (22) kind uit huis. Hoe iets wat zich al jaren aankondigde, toch 'plotseling' kan komen en, vooral, veel onverwachte gevoelens met zich meebrengt.

Want de man, Rowdy, daar hebben we het hier over, stond al een paar jaar 'op scherp', zeg maar. Al tijdens zijn stage in Zuid-Frankrijk, in de zomer van 2016, werd ons duidelijk dat hij het prima alleen af kon. Maar ook dat de achterblijvers een heel relaxt en stabiel half jaar hadden. We waren er, kortom, allemaal wel klaar voor.

Dat is natuurlijk allemaal evolutie. Hij groeit, wordt ouder en moet zich, ook om zichzelf te ontwikkelen, los maken van zijn ouders (in zijn geval ook nog eens drie stuks...). Zijn vader was makkelijk af te schudden. Die woont en werkt in Gouda en staat niet de hele dag klaar om op te voeden of te vragen naar de status van zijn opleiding. Nee, met zijn vader heeft Rowdy heel veel motorcross gedaan. Tot een jaar of vier geleden, toen kwam daar de klad in. Vrienden, biertjes, uitgaan en blowen werden het nieuwe weekend en pa en de motor verdwenen naar de achtergrond.

Ondanks zijn status als thuiswonende ontstond er thuis ook wel een klein kloofje. Als zichzelf ontwikkelende tiener/twintiger gaat alles om jezelf, om jouw twijfels en jouw enorm heldere en definitieve visie op de wereld om je heen. Ouders die schreeuwen het beter te weten passen niet makkelijk in dat plaatje. Ouders die hier en daar ook aandacht en hulp nodig hebben al helemaal niet. Het afscheiden is begonnen en de kloof neemt in grootte toe. Elke dag een beetje, elk maand een aanzienlijk stuk.

En zo wordt de jongvolwassen Rowdy geboren. Nog thuiswonend, maar zelfstandig in denken, doen en laten. "Eet je thuis vanavond?", riepen wij voor hij de deur uitrent, "weet ik niet" is alles wat hij kan delen. Dat is niet genoeg, als je met nog vier andere mensen rekening wilt houden. Maar ook zijn eigen gekozen ritme, ingericht op nachtelijke sessies in de stad of achter de gameconsol, en met zeer veel moeite gecombineerd met de noodzakelijke uren (en ook alleen die) op school, liep volstrekt a-synchroon aan die van de rest van het gezin. De jongen werd een man en dat proces dient niet in het ouderlijk huis plaats te vinden. Daar moet je geen last van hebben als ouder.

Buiten de deur, bij vrienden en vreemden, een sociaal bewogen en zeer loyaal mens. Thuis wat meer afstandelijk, gesloten en ook lekker alle schuld bij andere leggend. Ik was zelf wel redelijk in staat het naast me neer te leggen. Maar De Vrouw zat er nog altijd bovenop, als een Jaap Stam op een Dennis Bergkamp. En daar werd die Bergkamp natuurlijk ook niet relaxter van.

Het is hem, dat meen ik oprecht, nauwelijks te verwijten. Het zijn allemaal natuurlijke processen en reacties. En af en toe hadden we ook zeker veel plezier, lol en verbinding. Maar als verzelfstandigend kind mag je niet zo veel last hebben van je ouders. En vice versa. Dit moet je lekker zelf doen. Uit het zicht, zodat er minder hoeft worden gedeeld en het resterende contact vooral is gebaseerd op 'leuk dat we weer even samenzijn'.

En nu? Nu woont ie al een paar weken op zichzelf. De kamer is ruim en in de buurt en hij heeft er veel zin in. Voor de verhuizing had hij zijn vader ingeschakeld en dat levert sterke armen en veel transportruimte op. En, ook leuk, weer eens leuk contact met elkaar en zijn 'kleine' (21, 1.90m) broertje aan vaderskant.

Maar klaar zijn we nog niet. Er staan nog een paar kasten bij ons te wachten op tijd bij de baas. Want het werkvolume is wat opgeschroefd, de lasten zijn ineens enorm. School loopt door en het resultaat is 'geen tijd voor ouders die ook graag hun huis leeg hebben zodat er verder kan worden opgeruimd en gereorganiseerd'. Ach, het komt goed. Dat kwam het bij het uit huis gaan ook. Uiteindelijk lukt het.

Wij wonen nu in een huis waar iedereen 's ochtends opstaat, dingen doet en waar, ondanks alle sport- en spelafspraken, rond dezelfde tijd wordt gegeten. Waar de resterende twee kinderen veel meer geneigd zijn tot samenwerken en empathie en het gewoon graag goed doen voor de mensen om hen heen. Het maakt het leven stukken makkelijker. Meer bestuurbaar ook. Maar het heeft mij wel, voor slechts de tweede keer in mijn leven, doen realiseren dat ik en wij een nieuw leven ingaan. De eerste keer was toen ik kinderen kreeg, in het voorjaar van 2002. Dit is de tweede. Veel meer dan zelf uit huis gaan, trouwen of het overlijden van mijn vader, heeft dit directe en verstrekkende impact op mijn leven. Het wordt wennen en aanpassen. En vast ook weer prachtig en leerzaam.

En jij, lieve Rowdy. Wij hopen dat het vanaf nu vooral veel leuker wordt. Veel beter. Jij geen last meer van ons gezeik, wij niet meer zo direct betrokken bij de invulling van jouw leven. Dat contact en band beter worden, en ook dat er veel meer begrip zal zijn. Door de afstand. Door de tijd die je hebt om na te denken over de mensen die je lief zijn. Dus doe je ding, vertel ons niet alles, geniet ervan en maak je eigen fouten. En wij hopen vooral dat de gemaakte fouten zo min mogelijk gevolgen zullen hebben. Dat is alles wat we probeerden te bereiken met al het gezeik, met het vragen naar je cijfers en met onze speeches over bier en wiet.

De volgende versie van Rowdy kan over zijn eigen schaduw heenkijken, is zelfkritisch en (her)kent zijn rol in het geheel (en dus in dat van de levens van andere mensen). En alleen jij gaat die stappen maken. Wij weten, wij zijn er geweest. Niet altijd leuk, wel zeker heel mooi. En geniet ervan, met je vrienden en met ons. Want wij, nog twee ouders en een broertje en zusje, willen de beste Rowdy mogelijk, wat jij er ook van maakt. En daar willen we je ook zeker bij helpen, als jij het toestaat...:). Want wij, allemaal, houden zo ontzettend veel van je, en zullen en gaan er altijd voor je zijn!

Proost Sjakie!