Het sportjaar 2018, op micro-Heukels-niveau

Terugblikken is mooi. Sprak de geschiedenisstudent. Data analyseren en plotten ook, aldus de nerd in mij. En dus is het na de jaarwisseling weer tijd voor het terugkerend hoogtepunt van dit blog: de terugblik op het afgelopen sportjaar.

2018 Was een bijzonder jaar, to say the very fucking least. Twee hele triatlons geprobeerd te doen, een keer magistraal gefaald, een keer best goed gefinisht. Met name die zeperd in Zürich heeft me echter enorm veel opgeleverd. Inzicht, verbeterpunten, ervaring. Het is een platgetrapt pad, maar van je missers leer je meer dan van je topdagen.

Naast twee hele, deed ik ook een halve in Indeland. Het absolute hoogtepunt van mijn seizoen, qua prestatie. Keurig vier weken na een trainingskamp (niet zo gepland) fietste en liep ik daar de straatstenen uit de straat. En het zwemmen ging ook als een jekko. Wat een dag, en wat een zeldzaam gevoel dat alles zo loopt. En wat was ik stuk. Ik ging na afloop bijna out en was blij dat ik wat vrienden voor me had (laten, hahaha) lopen, want die konden me perfect verzorgen na de finish.

En verder was het natuurlijk het jaar van Team Vleck! Wat een pret en wat een feest. Triatlon blijkt een geweldige teamsport te zijn, zeker in het juiste gezelschap. Een paar mooie uitslagen, maar vooral geweldige leuke dagen en herinneringen. Hopen dat komend seizoen daar een schep bovenop kan doen.

Cijfertjes
Tijd voor de stats... Ik heb in 2018 388 keer 'gesport'. Wat is sport? Nou, iets waarvoor ik mijn horloge aanzet, om tijd, inspanning en evt. route mee op te nemen. Dus niet op de stadsfiets boodschappen doen, wel even een kwartiertje inzwemmen vlak voor een wedstrijd. Niet altijd groot, lang of snel (eigenlijk vooral meestal niet), maar wel altijd een 'activiteit'. Daar valt bijvoorbeeld ook mijn bijna wekelijkse rondje core stability- en krachtoefeningen onder, om eens wat te noemen.

388 Activiteiten dus. Onderverdeeld als volgt:
Hardlopen - 143
Fietsen - 133 (wielrennen 70, MTB 7, Tacx 56)
Core/kracht - 34
Tennis - 2
Zwemmen - 76

De tijd gespendeerd aan de grote drie ziet er in een taartdiagram als volgt uit:

Niks schokkends, allemaal behoorlijk voorspelbaar, tot zover.  Wel heel bruut is dat ik dit jaar, voor het eerst sinds ik ben begonnen met bijhouden in 2013, niet méér heb gesport dan het jaar ervoor. Ik ben maar liefst 5,3 uur minder met mijn hobby bezig geweest dan in 2017. Het leverde toch nog 545,6 sporturen op. Daarmee ben ik nog altijd ver verwijderd van het optimale jaar, voor zover reëel. Waar ik in 2017 veel (hardloop)blessureleed kende, was ik in 2018 grotendeels fit, maar heb ik na de Challenge Almere een pauze genomen die (door omstandigheden) tot op de dag vandaag duurt.

Het gemiddelde per week is dus ook iets minder dan in 2017, namelijk 10,5 uur. Daarmee is het eigenlijk al drie jaar vrij constant. Waar de belasting in het jaar absoluut hogere pieken en ook veel rustiger momenten kent, is de lijn dus al drie jaar mooi constant.

Om een gevoel te checken (dat ik minder vaak, maar juist langer heb getraind dit jaar) heb ik het aantal uren gedeeld door het aantal activiteiten, maar daar komt niks uit, dat toont gelijkmatigheid. Kijkend naar de 'chiquere' trainingsweek (15 uur plus, volstrekt onderhandelbaar natuurlijk), dan heb ik er daar een meer van gedraaid dan in de twee voorgaande jaren. De jaren daarvoor was daar überhaupt geen sprake van.

Verdeling

Een gemiddelde is maar een gemiddelde. Hoe zijn die trainingsuren verdeeld over het kalenderjaar? Vrij voorspelbaar, in mijn geval van 2018. Over de gehele linie zie je een opgaande lijn gedurende de eerste zes maanden van het jaar, al zit er ook een dipje in, rond de weken 17, 18, 19 en 20. Dat waren wedstrijdweken, waarin ik een snelle 10km-wedstrijd liep, en anderhalve week later de UT Triathlon in Enschede, met Team Vleck. Daarna volgt gelijk de hoogste piek van het jaar, dankzij het trainingskamp met 6 vrienden in Zuid-Frankrijk. Die week (van zaterdag t/m zaterdag) is verdeeld over twee weken en wordt gevolgd door een reguliere trainingsweek, waarin ik ook veel uren maakte. Daarna zak ik in, ter voorbereiding op IM Zürich.

Na die teleurstelling beleef ik een instortingkje... Dat was deels praktisch, want de zomervakantie begon en wij schoven door naar Zuid-Frankrijk. Deels mentaal. Ik had er gewoon helemaal geen zin meer in. Wat wel heel erg heeft geholpen in het verloop van mijn seizoen, is dat mijn trainer op de dag van uitstappen in Zürich, de optie 'Almere' al in mijn hoofd plantte. Slim. Want in die weken dat ik er klaar mee was, heb ik ook rustig kunnen nadenken over en wennen aan het idee om mijn inschrijving voor de halve van Almere om te zetten in deelname aan de hele. En dan zie je me dus ook weer uit dat dal komen, een slinger geven aan het volume, nieuwe ronde, nieuwe kansen. Na Almere is het echter op. Dan schiet ik bruut en direct mijn 'off-season' in en, zoals deze grafiek dat in 2020 zal aantonen, daar zit ik nu nog.

Topweken
Dus er zaten een aantal enorme topweken tussen. Weken waarin je echt alleen maar met sporten bezig bent, niet gehinderd door al teveel werk, sociale verplichtingen, druk en verwachtingen van buitenaf. Hemel. Maar ondanks dat ik vaker 15+-uur heb gedraaid, heb ik mijn recordweek niet in 2018 beleefd. Die staat nog op medio 2016. Een 'gewonen' trainingsweek (d.w.z. geen bijzonderheden, al was ik vast vrij...;)). Het trainingskamp en de tweede week erna hebben zich wel in de top 7 genesteld, wat het blok van de weken 20/21/22/23 in 2018 wel heel indrukwekkend maakt.

Meer algemeen

Over de gehele linie dus een gelijkmatige trend. Zelfde uren, zelfde inspanning. Met name het trainingskampje is voor mij en mijn jaaroverzicht een nieuw fenomeen. Toch is er per sport wel iets meer 'uitslag' in de lijnen waarneembaar. Zo heb ik in 2018 iets minder gezwommen dan in 2017 (namelijk 2,4 uur), maar wel veel minder meters gemaakt (van 214km naar 170km). Dat is minus 20%...

Ook ben ik iets minder gaan fietsen, maar die is logisch verklaarbaar. In 2017 was ik in het voorjaar vrij en heb ik waanzinnige fietskilometers gemaakt. Dat was niet te evenaren in 2018. Kutwerk.

De winst t.o.v. 2017 zat 'm dit jaar in het hardlopen. Na dat blessuregevulde loopjaar, waarin ik zo'n zes maanden met een onwillige kuitspier heb gestoeid, was 2018 een verademing. Al heb ik al direct in het voorjaar een achillespeesblessure opgelopen, die me momenteel drie maanden aan de kant houdt. Ik kon daar redelijk mee doorlopen en deed dat dus ook. Met als gevolg: 1715 loopkilometers, tegenover 1279 in 2017. Noot: 2016 was zoals de grafiek toont ook een prima loopjaar, toen liep ik 1638 kilometer. Dat maakt 2018 in ieder geval qua volume, mijn beste loopjaar ooit.

Niet alleen qua volume was 2018 top, ook prestatief. Ik liep in april met 38.30 op de 10 kilometer een stevig persoonlijk record. In Indeland liep ik in de halve triatlon 1.31 over iets minder dan een halve marathon en in de sprint in Klazienaveen liep ik 18.48 op de 5 kilometer. Dat is gewoon goed en hard.

Doelen
Die snelheid had ik te danken aan een goede periode zonder blessures en aan het vaker doen van korte afstanden. Dat waren nou niet per sé doelen die ik mij eind 2017 had gesteld. Wat wel? Nou, komen ze:

1. Niet onderin eindigen met (en van toegevoegde waarde zijn in) Team Vleck in de 4e Divisie Triathloncompetitie ✅
2. In Zürich de hele doen in minder dan 11 uur (liefst eigenlijk in de buurt van de 10.30!) ❌
3. Blessurevrij blijven ❌
4. Eindelijk eens met zwemmen onder die (gemiddelde snelheid van) 2 min/100m duiken ❌
5. Een heel vet PR op een halve scoren (is nu 5.15, ik wil dik onder de 5 uur) ✅

Team Vleck was (en is) een grandioos succes. Sociaal, sportief, alles. Zürich heeft alles al gedeeld (al blijft die zwemtijd een mysterie, hahahaha). Blessurevrij blijven is ook niet gelukt en kan voor 2019 ook al de prullenbak in. Die zwemtijd is nauwelijks verbeterd in de laatste anderhalf jaar. Ik schommel nog altijd tegen de 2 min/100m aan. In Indeland zwom ik 1.51 min per 100m, dus ik kan het wel. Maar ja, dan komt Zürich en die telt gewoon ook.
Mijn vette PR is goed gelukt. Indeland leverde een 4.48 op en dat is een perfecte tijd op een halve voor mij.

Desondanks denk ik wel dat ik nog wat sneller kan. Beter kan worden. De vraag is of me dat in 2019 nog gaat lukken. Nu, midden in een herstelperiode die nog lang niet ten einde is, voelt het alsof dit seizoen mij sportief weinig meer kan bieden. Maar wellicht zie ik het te somber in en bereik ik nog een piek. Dat zou mooi zijn. Wat mij brengt op de doelen voor 2019... Heb ik die? Nou, op een iets ander toontje dan:

1. Volledig fit worden
2. Nog een piek bereiken in september? (Zaanstad met 4e divisie en Team Vleck en 1/2 van Almere)
3. TTN3 afronden en heel veel leren

Ik vind 'm mooi en teken er op voorhand blind voor. We zullen zien. Het wordt, ondanks de (vergeleken met andere jaren) bescheiden doelen, waarschijnlijk een zwaarder jaar dan de voorgaande jaren. Tsja, omgaan met tegenslagen is toch wat anders dan omgaan met voorspoed...