Coaching en training: een ontluikend liefdesverhaal
Al een aantal jaar sluimerde bij mij het verlangen om iets te gaan doen met hardlooptraining. Dat ik me, in eerste instantie, focus op, of beperk tot, hardlooptraining heeft te maken met onzekerheid en onbekendheid. Daar kom ik zo nog op terug. Maar hardlooptraining dus...
Eind 2017 had ik gereageerd op een van de vele loopgroepjes in Utrecht, om als een van de trainers aan de slag gegaan. Na een vriendelijk gesprek nooit meer iets gehoord. Jammer. Afgelopen voorjaar kwam er een Hellas-oproep voorbij: looptrainers gezocht. Dat heb ik besproken met Lex, de loopcoördinator. Want ik heb nauwelijks ervaring, ben zelf ook weer niet zó goed en kan alleen over de inhoud beschikken die mij zelf ooit is aangereikt in trainingen.
Maar dat was geen punt. De vereniging kan en wil trainers ondersteunen bij het ontwikkelen van skills en opdoen van kennis. M.a.w. ik mocht een papiertje gaan halen. Leuk natuurlijk! Ik had al eens gekeken naar de verschillende varianten die de KNAU aanbiedt, dus helemaal goud. Totdat Lex al gelijk zei: 'Waarom alleen hardlopen? Ga lekker je triatlontrainers papieren halen'. Dat zaadje had een minuut of drie nodig om tot volle wasdom te komen. Dat wilde ik. Triatlontrainer worden.
Waarom? In eerste instantie omdat ik de kennis wil opdoen. Ik weet misschien al best wel wat, maar ook hier beperkt tot wat ik zelf heb meegemaakt en ervaren, als atleet dus. Dat is én beperkt, én slechts het resultaat van veel theorie en planning die daaraan vooraf gaat. En juist daar ligt mijn interesse. Dus mooie combi.
TTN
Dus ik geef mij, concreet en vol daadkracht, op voor de cursus TTN3. Triatlon Trainer Nederland, niveau 3. Dan kun je atleten, teams en verenigingen trainen. En dat in drie sporten. Voor de echte toppers wordt niveau 4 aangeraden, maar alles daarbuiten valt binnen mijn scope. Dit is echter geen training die zomaar twee keer per jaar vol zit en wordt gegeven, wordt mij duidelijk gemaakt door de NTB. De klas moet vol... Ik was medio mei (denk ik) de eerste en enige cursist voor een nieuwe cursus die, hopelijk, in september/oktober zou starten. Spannend.
In juli en augustus hoorde ik van het opleidingsteam dat het wel goed ging met de inschrijvingen, maar het verlossende word volgde pas in september: we gingen van start. In oktober. Tot en met mei. Negen bijeenkomsten en een portfolio. Dat klinkt overzichtelijk. Inmiddels is me duidelijk dat het begrip 'portfolio' vrij verneukeratief is...;).
Ondertussen was ik, volledig draaiend op slechts mijn eigen ervaring en mijn onnatuurlijk grote enthousiasme, al wel begonnen als looptrainer bij Hellas. Elke dinsdagavond sta ik braaf te wachten tot 'mijn' groepje zich meldt voor een warming-up en een goede loopscholing. En dat blijkt, al gelijk in het begin, geweldig leerzaam. Van hele praktische onhandigheden (bij voorlezen tempo's baanprogramma beginnen bij de snelste groep) tot didactische fouten (teveel improviseren/te weinig voorbereiden), maar ook hele persoonlijke inzichten. Zo merk ik dat ik vooral het zelf meedoen aan de baantempo's/-training enorm mis.
Ook zijn er al echt een aantal zaken te benoemen die aanzienlijk beter gaan dan de eerste keren. We zijn nu zo'n vier maanden onderweg en er zit schot in een aantal ontwikkelingen, zoals:
- Het voelt, ook voor de meeste atleten, als 'mijn' groep. Dat kost enige tijd, omdat je zo'n groep overneemt van een andere trainer, die (in dit geval) zijn eigen band heeft opgebouwd met deze mensen. Mooi proces.
- Betere en strakkere voorbereiding, m.a.w. ik houd me er ook aan. Voorbereiden deed ik de eerste keren ook al, maar dan waaide ik ook zomaar een andere kant op als ik ergens een leuk tool zag liggen. Dat doe ik niet meer. Ik heb een aantal improvisaties organisatorisch knap in de soep zien lopen, waardoor je plezier en effectiviteit inlevert. Niet goed dus.
- Mijn feedback wordt alsmaar meer inhoudelijk, door kennis en ervaring opgedaan tijdens de cursus of door artikelen te lezen. Ook heb ik een hele specifieke training gevolgd bij collega triatlete en fysiotherapeute Chantal. Hierdoor heb ik ook weer veel zinvolle detailkennis, incl. oefeningen, meegekregen om mee te spelen met de groep.
Lastig
Is er ook iets wat minder goed loopt? Jazeker. Mijn groep is, voor het mooie, te groot. Ik sta op dinsdagavond tegen gemiddeld 25 mensen te praten, wat eigenlijk een tekort aan individuele aandacht betekent. Daarnaast is het soms organisatorisch lastig, om 25 mensen niet te lang te laten stilstaan tijdens het wachten op hun volgende beurt bij de oefening. Dat vereist dus wat flexibiliteit en creativiteit, maar tot op heden heb ik de lopers zelf nog niet horen mopperen.
Groei dus. De atleten op de eerste plaats, maar ik zelf toch op een goede tweede...;). En misschien zelfs wel andersom, want als ik groei, groeien de atleten mee. Vice versa is dat nog maar de vraag. Maar belangrijker: ik heb er ongelofelijk veel plezier in. Vanuit mijn werk geef ik af en toe een workshop of korte cursus en dat vind ik al geweldig om te maken en doen. Maar om het nu met sport te mogen invullen, biedt echt een extra dimensie. Ik merk dat ik uren kan lullen (en nadenken) over de inhoud en varianten en mogelijkheden en eventuele uitkomsten van allerlei probeersels. Dat heb ik op geen enkel ander interessegebied, ook niet in relatie tot mijn werk. Dat komt nu ook aan bod op de cursus, waarvan ik inmiddels twee lessen achter de rug heb. Veel discussiëren over wat goed, handig en effectief is. Veel meningen, ervaringen, en gelukkig ook niet zoveel wetmatigheden. Het is elke keer, voor elke atleet, anders. Dat betekent spelen, zoeken, praten en een hele fijne en ideale afstemming zien te vinden. Fak, wat een vak.
Ambitieus, perfectionistisch, overachieving, pro-actief. Het zijn geen termen die mij in mijn educatieve verleden (wat toch vrij uitgebreid is) veel zijn verweten. Het is best raar om jezelf te analyseren en deze eigenschappen ineens te herkennen. Alsof je een ander mens bent. Dat valt wel mee, maar ik gedraag me in dit geval zeker wel anders dan ik van mezelf gewend ben. Een soort Frank 3.0, kennis en ervaring absorberend en delend. Kritisch, veeleisend en retestreng voor zichzelf, want niks is goed genoeg.
Die onzekerheid uit de eerste alinea is ook al aan het sneuvelen. Want waar ik een paar maanden geleden nog overtuigd was van het feit dat ik mensen die ergens beter in zijn dan dat ik dat ben, niks te leren heb, ben ik inmiddels overtuigd van het tegendeel. Het in de praktijk brengen doe ik echter liever lekker op mijn eigen tempo.
Het fenomeen 'portfolio'
First things first. Er loopt een opleiding, die tot mei een theoretisch deel kent en daarnaast een groot deel praktijk behelst. En al die praktijk moet worden uitgewerkt in een portfolio. In dat portfolio wordt bijvoorbeeld helemaal uitgewerkt hoe ik minimaal drie atleten ga begeleiden (heb er al vijf), een team coach (ik kan kiezen uit twee opties), een evenement voor de vereniging organiseer en hoe ik de verschillende onderdelen train (voorbereid, uitvoer, evalueer). Daar ben ik dus niet in mei mee klaar, al was het al omdat het te coachen team dan nog moet beginnen aan het divisieseizoen.
Toch hoop ik iets voor de troepen uit te kunnen gaan marcheren en eerder dan aan het einde van het seizoen mijn portfolio in te kunnen leveren bij mijn Leercoach. Dit is de persoon die op de achtergrond meekijkt en -luistert, de procesgang bewaakt en die uiteindelijk mijn portfolio beoordeelt voordat we het insturen naar de toetsingscommissie. In mijn geval is dat Peter, ook een trainer bij Hellas en tevens een van de opleiders bij de NTB. Erg ervaren en rustig, wat voor mij erg prettig is en werkt. Mijn eigen trainer, ook Peter, heb ik gevraagd als Praktijkbegeleider. Die rol zal dichter op mij zitten, daar waar nodig ondersteunend bij het invullen van trainingen of het maken van plannen voor mijn atleten. Ik denk dat ik het waanzinnig heb getroffen met de Peter's. Ze passen bij mijn karakter en laten me, tot nu toe, vooral lekker draven. Exact wat ik ook nodig heb.
En de invulling? Ik heb het allemaal eigenlijk al wel scherp. Ik begin eind januari, begin februari met mijn vijf atleten. In de periode mei/juni coach ik drie wedstrijden van mijn team. In juli organiseer ik waarschijnlijk mijn event. De verzameling trainingen ben ik al aan het opbouwen, en dat loopt door tot pak 'm beet maart. En ik wil een reeks interessante atleten en trainers interviewen over specifieke onderwerpen die bij hun anders zijn dan bij anderen, of dan wat ik ken. Dat moet ik nog uitwerken en logistiek organiseren. Afspraken maken, gesprekken voorbereiden, en deze dan uitwerken voor in het portfolio. Dat wordt een mooi en gevarieerd rondje 'triatlon Nederland'.
Vijf
Als je er maar drie hoeft te doen, en je kiest voor vijf, haal je jezelf nogal wat extra werk op de hals. Want de bulk van de tijd gaat 'm zitten in de individuele begeleiding van de atleten. Schema's maken is al tijdrovend, maar ik doe het voor het eerst. Daarnaast heb ik mijn lat erg hoog gelegd en wil ik alle vijf de atleten een ongelooflijk jaar bieden, op maat, op persoonlijkheid en op ambitie afgestemd. Dat vereist dus zeer gedetailleerde planning, heel veel afstemming en communicatie en een erg goede klik. Twee van de vijf heb ik al gesproken, de andere drie heb ik een paar dagen bedenktijd gegeven. Komende week hoop ik mijn team definitief te maken. Maar op basis van die eerste twee, Willem en Martine, kan het eigenlijk al niet meer stuk. Elk van de vijf heeft een verleden, een verhaal, een passie en een ambitie en ik vind het geweldig om daarmee aan de slag te mogen. Ik dacht, voor de cursus begon, dat ik atletenbegeleiding het minst leuk zou vinden. Zoals ik er nu in sta, vind ik het met afstand het meest interessant. En nog niet eens begonnen, woahahahaha. Zo zie je maar, ik ben als het weer, of een zwangere vrouw: het kan nog alle kanten op!
Eind 2017 had ik gereageerd op een van de vele loopgroepjes in Utrecht, om als een van de trainers aan de slag gegaan. Na een vriendelijk gesprek nooit meer iets gehoord. Jammer. Afgelopen voorjaar kwam er een Hellas-oproep voorbij: looptrainers gezocht. Dat heb ik besproken met Lex, de loopcoördinator. Want ik heb nauwelijks ervaring, ben zelf ook weer niet zó goed en kan alleen over de inhoud beschikken die mij zelf ooit is aangereikt in trainingen.
Maar dat was geen punt. De vereniging kan en wil trainers ondersteunen bij het ontwikkelen van skills en opdoen van kennis. M.a.w. ik mocht een papiertje gaan halen. Leuk natuurlijk! Ik had al eens gekeken naar de verschillende varianten die de KNAU aanbiedt, dus helemaal goud. Totdat Lex al gelijk zei: 'Waarom alleen hardlopen? Ga lekker je triatlontrainers papieren halen'. Dat zaadje had een minuut of drie nodig om tot volle wasdom te komen. Dat wilde ik. Triatlontrainer worden.
Waarom? In eerste instantie omdat ik de kennis wil opdoen. Ik weet misschien al best wel wat, maar ook hier beperkt tot wat ik zelf heb meegemaakt en ervaren, als atleet dus. Dat is én beperkt, én slechts het resultaat van veel theorie en planning die daaraan vooraf gaat. En juist daar ligt mijn interesse. Dus mooie combi.
TTN
Dus ik geef mij, concreet en vol daadkracht, op voor de cursus TTN3. Triatlon Trainer Nederland, niveau 3. Dan kun je atleten, teams en verenigingen trainen. En dat in drie sporten. Voor de echte toppers wordt niveau 4 aangeraden, maar alles daarbuiten valt binnen mijn scope. Dit is echter geen training die zomaar twee keer per jaar vol zit en wordt gegeven, wordt mij duidelijk gemaakt door de NTB. De klas moet vol... Ik was medio mei (denk ik) de eerste en enige cursist voor een nieuwe cursus die, hopelijk, in september/oktober zou starten. Spannend.
In juli en augustus hoorde ik van het opleidingsteam dat het wel goed ging met de inschrijvingen, maar het verlossende word volgde pas in september: we gingen van start. In oktober. Tot en met mei. Negen bijeenkomsten en een portfolio. Dat klinkt overzichtelijk. Inmiddels is me duidelijk dat het begrip 'portfolio' vrij verneukeratief is...;).
Ondertussen was ik, volledig draaiend op slechts mijn eigen ervaring en mijn onnatuurlijk grote enthousiasme, al wel begonnen als looptrainer bij Hellas. Elke dinsdagavond sta ik braaf te wachten tot 'mijn' groepje zich meldt voor een warming-up en een goede loopscholing. En dat blijkt, al gelijk in het begin, geweldig leerzaam. Van hele praktische onhandigheden (bij voorlezen tempo's baanprogramma beginnen bij de snelste groep) tot didactische fouten (teveel improviseren/te weinig voorbereiden), maar ook hele persoonlijke inzichten. Zo merk ik dat ik vooral het zelf meedoen aan de baantempo's/-training enorm mis.
Ook zijn er al echt een aantal zaken te benoemen die aanzienlijk beter gaan dan de eerste keren. We zijn nu zo'n vier maanden onderweg en er zit schot in een aantal ontwikkelingen, zoals:
- Het voelt, ook voor de meeste atleten, als 'mijn' groep. Dat kost enige tijd, omdat je zo'n groep overneemt van een andere trainer, die (in dit geval) zijn eigen band heeft opgebouwd met deze mensen. Mooi proces.
- Betere en strakkere voorbereiding, m.a.w. ik houd me er ook aan. Voorbereiden deed ik de eerste keren ook al, maar dan waaide ik ook zomaar een andere kant op als ik ergens een leuk tool zag liggen. Dat doe ik niet meer. Ik heb een aantal improvisaties organisatorisch knap in de soep zien lopen, waardoor je plezier en effectiviteit inlevert. Niet goed dus.
- Mijn feedback wordt alsmaar meer inhoudelijk, door kennis en ervaring opgedaan tijdens de cursus of door artikelen te lezen. Ook heb ik een hele specifieke training gevolgd bij collega triatlete en fysiotherapeute Chantal. Hierdoor heb ik ook weer veel zinvolle detailkennis, incl. oefeningen, meegekregen om mee te spelen met de groep.
Lastig
Is er ook iets wat minder goed loopt? Jazeker. Mijn groep is, voor het mooie, te groot. Ik sta op dinsdagavond tegen gemiddeld 25 mensen te praten, wat eigenlijk een tekort aan individuele aandacht betekent. Daarnaast is het soms organisatorisch lastig, om 25 mensen niet te lang te laten stilstaan tijdens het wachten op hun volgende beurt bij de oefening. Dat vereist dus wat flexibiliteit en creativiteit, maar tot op heden heb ik de lopers zelf nog niet horen mopperen.
Groei dus. De atleten op de eerste plaats, maar ik zelf toch op een goede tweede...;). En misschien zelfs wel andersom, want als ik groei, groeien de atleten mee. Vice versa is dat nog maar de vraag. Maar belangrijker: ik heb er ongelofelijk veel plezier in. Vanuit mijn werk geef ik af en toe een workshop of korte cursus en dat vind ik al geweldig om te maken en doen. Maar om het nu met sport te mogen invullen, biedt echt een extra dimensie. Ik merk dat ik uren kan lullen (en nadenken) over de inhoud en varianten en mogelijkheden en eventuele uitkomsten van allerlei probeersels. Dat heb ik op geen enkel ander interessegebied, ook niet in relatie tot mijn werk. Dat komt nu ook aan bod op de cursus, waarvan ik inmiddels twee lessen achter de rug heb. Veel discussiëren over wat goed, handig en effectief is. Veel meningen, ervaringen, en gelukkig ook niet zoveel wetmatigheden. Het is elke keer, voor elke atleet, anders. Dat betekent spelen, zoeken, praten en een hele fijne en ideale afstemming zien te vinden. Fak, wat een vak.
Ambitieus, perfectionistisch, overachieving, pro-actief. Het zijn geen termen die mij in mijn educatieve verleden (wat toch vrij uitgebreid is) veel zijn verweten. Het is best raar om jezelf te analyseren en deze eigenschappen ineens te herkennen. Alsof je een ander mens bent. Dat valt wel mee, maar ik gedraag me in dit geval zeker wel anders dan ik van mezelf gewend ben. Een soort Frank 3.0, kennis en ervaring absorberend en delend. Kritisch, veeleisend en retestreng voor zichzelf, want niks is goed genoeg.
Die onzekerheid uit de eerste alinea is ook al aan het sneuvelen. Want waar ik een paar maanden geleden nog overtuigd was van het feit dat ik mensen die ergens beter in zijn dan dat ik dat ben, niks te leren heb, ben ik inmiddels overtuigd van het tegendeel. Het in de praktijk brengen doe ik echter liever lekker op mijn eigen tempo.
Het fenomeen 'portfolio'
First things first. Er loopt een opleiding, die tot mei een theoretisch deel kent en daarnaast een groot deel praktijk behelst. En al die praktijk moet worden uitgewerkt in een portfolio. In dat portfolio wordt bijvoorbeeld helemaal uitgewerkt hoe ik minimaal drie atleten ga begeleiden (heb er al vijf), een team coach (ik kan kiezen uit twee opties), een evenement voor de vereniging organiseer en hoe ik de verschillende onderdelen train (voorbereid, uitvoer, evalueer). Daar ben ik dus niet in mei mee klaar, al was het al omdat het te coachen team dan nog moet beginnen aan het divisieseizoen.
Toch hoop ik iets voor de troepen uit te kunnen gaan marcheren en eerder dan aan het einde van het seizoen mijn portfolio in te kunnen leveren bij mijn Leercoach. Dit is de persoon die op de achtergrond meekijkt en -luistert, de procesgang bewaakt en die uiteindelijk mijn portfolio beoordeelt voordat we het insturen naar de toetsingscommissie. In mijn geval is dat Peter, ook een trainer bij Hellas en tevens een van de opleiders bij de NTB. Erg ervaren en rustig, wat voor mij erg prettig is en werkt. Mijn eigen trainer, ook Peter, heb ik gevraagd als Praktijkbegeleider. Die rol zal dichter op mij zitten, daar waar nodig ondersteunend bij het invullen van trainingen of het maken van plannen voor mijn atleten. Ik denk dat ik het waanzinnig heb getroffen met de Peter's. Ze passen bij mijn karakter en laten me, tot nu toe, vooral lekker draven. Exact wat ik ook nodig heb.
En de invulling? Ik heb het allemaal eigenlijk al wel scherp. Ik begin eind januari, begin februari met mijn vijf atleten. In de periode mei/juni coach ik drie wedstrijden van mijn team. In juli organiseer ik waarschijnlijk mijn event. De verzameling trainingen ben ik al aan het opbouwen, en dat loopt door tot pak 'm beet maart. En ik wil een reeks interessante atleten en trainers interviewen over specifieke onderwerpen die bij hun anders zijn dan bij anderen, of dan wat ik ken. Dat moet ik nog uitwerken en logistiek organiseren. Afspraken maken, gesprekken voorbereiden, en deze dan uitwerken voor in het portfolio. Dat wordt een mooi en gevarieerd rondje 'triatlon Nederland'.
Vijf
Als je er maar drie hoeft te doen, en je kiest voor vijf, haal je jezelf nogal wat extra werk op de hals. Want de bulk van de tijd gaat 'm zitten in de individuele begeleiding van de atleten. Schema's maken is al tijdrovend, maar ik doe het voor het eerst. Daarnaast heb ik mijn lat erg hoog gelegd en wil ik alle vijf de atleten een ongelooflijk jaar bieden, op maat, op persoonlijkheid en op ambitie afgestemd. Dat vereist dus zeer gedetailleerde planning, heel veel afstemming en communicatie en een erg goede klik. Twee van de vijf heb ik al gesproken, de andere drie heb ik een paar dagen bedenktijd gegeven. Komende week hoop ik mijn team definitief te maken. Maar op basis van die eerste twee, Willem en Martine, kan het eigenlijk al niet meer stuk. Elk van de vijf heeft een verleden, een verhaal, een passie en een ambitie en ik vind het geweldig om daarmee aan de slag te mogen. Ik dacht, voor de cursus begon, dat ik atletenbegeleiding het minst leuk zou vinden. Zoals ik er nu in sta, vind ik het met afstand het meest interessant. En nog niet eens begonnen, woahahahaha. Zo zie je maar, ik ben als het weer, of een zwangere vrouw: het kan nog alle kanten op!
Reacties