WhatsApp: de kern van mijn bestaan

Er zijn echt heel veel redenen te bedenken om te twijfelen aan de zin van je bestaan. Maar al die twijfels worden onderbroken door momenten van geluk, plezier, liefde, genot, verdriet, kortom: alles wat het leven de moeite waard maakt en dus invulling geeft aan je bestaan.

Daartussen beweegt zich WhatsApp. Dan denk je natuurlijk: "wat een grote stap, van levensgeluk en zingeving naar WhatsApp". Niks is minder waar. WhatsApp vult, mits goed gebruikt, veel in. Emotie, gevoel, functionaliteit. Alles is er in potentie aanwezig. Zo ook ondergetekende.

Dankzij de nieuwe versie van iOS (12.1 voor de liefhebber), beschikken we sinds enkele weken over 'Schermtijd'. Mooi fenomeen. Elke zondagavond krijg je een pushmelding, dat je weeksamenvatting klaar staat. Man man man. De eerste keer reageerde De Vrouw verbijsterd. "Ik zit gemiddeld bijna twee uur per dag op mijn scherm". Ik opende mijn melding, keek naar mijn statistieken en besloot even af te wachten. "En jij?". Ok, geen ontkomen aan dus.... "Iets meer dan vier uur", antwoordde ik, "maar ik kijk geen Netflix", gooide ik er snel achteraan. Helaas. Als ik haar zoon was geweest, was ik nu mijn telefoon kwijt.

Voldoende verzachtende omstandigheden natuurlijk, mijnerzijds. Het is mijn werk. Ik kijk inderdaad nauwelijks tv en dat is wat mij betreft zeker ook schermtijd. Ik speel geen games. Etcetera. Aan de andere kant, voor mijn werk zit ik ook nog eens zo'n zes uur per dag achter een laptop. Ook schermtijd. Ik ben, met andere woorden, een behoorlijke schermjunk.

Kijken we een stapje verder, dan gaan we weer terug naar WhatsApp. Want mijn voorkeuren liegen er niet om. Twitter, WhatsApp, Wordfeud en VI zijn de 'grote vier'. Op Twitter haal ik al mijn actualiteiten en achtergronden, en dat zijn er veel. Dus als ik op een link klik en een stuk in de New York Times lees, telt dat ook als Twitter. Dan gaat het, zeker in combinatie met regelmatige treinreizen, hard. Daarna komt WhatsApp. Die tijd is best indrukwekkend. Want waar je Twitter vrij snel vult met tijd, geldt dat voor WhatsApp stukken minder. Hoeveel tijd kost het lezen of tikken van een bericht? Weinig, inderdaad. Kun je nagaan hoeveel je kunt doen in vier uur en vijftien minuten....

Best veel natuurlijk. Ik weet niet hoeveel appjes ik per week lees of verstuur, maar het zijn er best veel. Waar 'm dat in zit? Bijna alle contacten met vrienden verlopen via de app. Maar ook met de kinderen. Overdag, als we niet bij elkaar zijn, maar ook 's avonds of in het weekend, als iemand te lui is om naar beneden/boven te lopen. Maar dat telt nog steeds niet op tot vier uur plus. Nee. Mijn bulk 'apptijd' spendeer ik in een aantal groepen, waarvan mijn twee sportgroepen de belangrijkste, drukste, leukste en dus meest tijdrovende zijn.

Deo Volente

In de zomer van 2017 bedacht Jeroen van der H. zich dat het wellicht gezellig was om een aantal mensen die in 2018 een hele triatlon gingen doen, in één groep te gooien. Doel was de enorme hoeveelheid aan trainingsuren wat aangenamer te maken, door dat samen te doen of er minstens een gedeeld proces van te maken. Dat bleek een briljante gedachte en zet. Zelf dacht ik dat de rest van de groep elkaar al goed kende. Pas in mei 2018 kwam ik er, tijdens een gezamenlijke trainingsweek in Zuid-Frankrijk, achter dat dat eigenlijk niet zo was. Er waren wel al vriendschappen 'voor de groep', maar het gros was bij elkaar geraapt op basis van plannen in 2018, wat onderbuikgevoel en vooral enthousiasme.

Het resultaat? Een aantal legendarische avonden in de Utrechtse binnenstad, ontelbare gedeelde trainingsuren, zeer mooie en waardevolle vriendschappen (ik hoop ook wederzijds...;)), de al genoemde week trainen in Frankrijk, zes gefinishte hele triatlons en troost en steun bij de gefaalde (uitstappen) en gemiste (blessure) wedstrijden. En daar tussendoor zitten we uren met elkaar te appen, elkaar van het werk af te houden of elkaar door een voetbalwedstrijd heen te klieren. Als er zeven mensen in een groep zitten, gebeurt het natuurlijk regelmatig dat er iemand een paar uur wat anders te doen heeft, om terug te keren in zijn telefoon en 164 nieuwe berichten klaar te zien staan in de app. Persoonlijk vind ik dat altijd zalig. Omdat de gesprekken soms ook echt wel niveau en (algemeen erkende en geaccepteerde) waarde toevoegen, maar vaker ronduit hysterisch, zinloos, grappig en lomp zijn. Ongetwijfeld typische mannenhumor, inderdaad zeer vergelijkbaar met de beroemde 'kleedkamerhumor' onder voetballers, alleen staan wij niet de hele tijd naar elkaars lul te kijken.

Mijn mooiste en lekkerste fietsdag in 2018: zes uur zon, Lex en landschap

Maar er gaat ook wel eens wat mis. Of in ieder geval: stroef. Relaties zijn groter en breder dan een gesprek op WhatsApp en gaan, als aal aangegeven, soms ook al veel verder terug. Het is eigenlijk een compliment voor zo'n groep, als er conflicten ontstaan en ook worden benoemd. Of zelfs uitgevochten. Al hoeft (en gebeurt) dat laatste dan niet in groepsverband...;). Maar het tekent volwassenheid dat er van alles mis kan gaan, wat vervolgens ook wordt aangepakt. Toch is er de laatste weken zoveel gebeurd, dat ik me afvraag of we het gevoel, de lol en de onbevangenheid van het eerste jaar kunnen vasthouden. Maar dat zullen we gaan meemaken. Er komt een nieuw seizoen aan, de groep bestaat nog en er is zelfs een nieuwe week in Frankrijk in de pen. En de laatste non-Ironman komt ook aan de beurt. Op meerdere gebieden dus, wederom, een spannend jaar.

Team Vleck

De tweede groep ontstond een half jaar later, toen Team Vleck het levenslicht zag. Een 'Long distance' triatlonteam, noemen we ons, al is me niet helemaal duidelijk waarom. Want we doen met dit team mee aan de vierde divisie noord-triatloncompetitie. En we deden er ook allemaal een of meer hele triatlons bij. Of was het andersom? Maakt niet uit. In de liefde voor de lange afstand zal ook de subtitel van onze teamnaam zijn ontstaan.

Het frappante aan deze groep is de veelzijdigheid van de karakters die erbij betrokken zijn. We hebben elkaar echt even moeten leren kennen, wat natuurlijk pas echt lukt als je samen wedstrijden gaat doen. Maar daarvoor al, probeerden we samen te trainen en hadden we een buitengewoon (en weinig met topsport te maken hebbende) seizoenopening in onze 'kantine', de Vleck-winkel aan de Blauwkapelseweg. Wijntjes, lekker eten, veel chaotische gesprekken, vrouwen en kinderen erbij, het was een groot feest en we moesten nog beginnen. En al die wedstrijden waren natuurlijk bijzaak. Het ging om het verbond, de gedeelde ambitie, de wil. En zo bestaat het dat een retesnelle Utrechtse dandy, een hysterisch grappige arts, een erg taaie (is dat de standaard?) Rotterdammer, een lieve en integere ondernemer/sponsor, een in triatlon vluchtende schrijver en ondergetekende een een team vormen.

Vier van de zes helden, na de wedstrijd in Enschede

In de groepsapp uit zich dat door een ongelofelijke tolerantie jegens afwijkend gedrag. Sterker nog: als je niet regelmatig afwijkt, val je een beetje buiten de boot. Op een natuurlijke wijze, wel te verstaan. Mijn eerste ervaring hiermee kwam al vrij vroeg, toen we samen zouden gaan zwemmen. Op het laatste moment zegde ik af. Ik vond het allemaal te moeilijk. Het gesprek ging op en neer, tijdens, locaties, ik was er klaar mee. Ik ben een beetje inflexibel op dergelijke momenten. Dan wil ik gewoon weten wat ik ga doen en waar en hoe laat. Dus ik haakte af en legde dat ook eerlijk zo uit. Ik heb er nooit meer iemand over gehoord en iedereen begreep wat ik bedoelde of liet mij lekker hangen in mijn autisme. Dat voelt dan wel heel veilig.

Inmiddels, we zijn op 12 november aanbeland, is er alweer bijna een nieuw seizoen. Komende week wordt de NTB-wedstrijdkalender gepresenteerd en hebben wij dus weer een excuus om samen te gaan zitten en na te denken over komend jaar. Wie doet welke wedstrijden, hoe vallen alle lange afstanden in het plan en, vooral, hoe kunnen we elkaar wederom trakteren op al die verscheidenheid en uniciteit?

Schuldig

Ik voel me dus ook totaal niet schuldig ten opzichte van mijn omgeving, en erken ook niet het minderwaardige van het schermfenomeen. Ik haal er eigenlijk best veel uit. Anderen kijken Netflix, spelen games, hangen op YouTube rond of zitten in de kroeg. Allemaal best, maar ik heb mijn schermpje en mijn groepjes en ik vind het zalig. De rest bouw ik er wel omheen...;).