Op en neer en heel veel trots; Het is net het leven
Dat was alweer een tijdje geleden. Een maand of twee, zo ongeveer, sinds mijn laatste update. Over Almere. Nou, die ben ik alweer vergeten. Daarna is mijn off-season ingegaan en dat duurt nog altijd voort. Dat off-season had en heeft te maken met je lichaam rust geven na een lang en pittig seizoen, maar ook met je gezin even volledig voorrang geven en, vooral, doen waar je (en ze) zin in hebt (en hebben).
 |
| Zonsondergang in Enkhuizen, waarover straks meer, maar hier moet ook een plaatje...;) |
Dus: veel minder sporten, een paar kilo aankomen, toch af en toe wat schuldig naar je lege schema kijken en jezelf constant de vraag stellen: word ik al ongeduldig? Heb ik zin om weer te beginnen?
Nee, eigenlijk niet.
En dat op zich is al een vrij schokkende ervaring, want de laatste jaren ben ik, los van blessures, altijd gewoon doorgegaan. Dankzij die blessures heb ik goede periodes van herstel gehad. Het ontbreken van blessures betekent dat ik nu eindelijk eens gewoon een beetje opgebrand ben. Prima.
Maar het heeft ook te maken met thuis en werk. Op mijn nieuwe klus heb ik me echt even moeten 'invechten'. Wat is precies mijn rol? Waar en hoe voeg ik concrete waarde toe? En van welke resultaten worden mijn nieuwe collega's heel blij? Dat heeft zich langzaam gevormd. Ik ben hier ook veel langer mee bezig geweest dan bij andere opdrachtgevers. Vooral omdat ik hier een voor de organisatie nieuwe rol bekleed. Dus alles wat via mij loopt, betekent een extra schakel in het proces voor de collega's. Dan moet je die extra schakel wel de moeite waard maken.
De Vrouw
Een ander punt van zorg is het feit dat De Vrouw niet goed van onze vakantie is teruggekomen. Die was vooraf goed uitgedacht, rekening houdend met een Ironman, een weekje rust in een bergdorp en wat zon op een park (aanspraak kids). Slim. Maar ook druk, met veel in- en uitpakken, een drukke stad en vooral, veel autorijden.
Niet zo slim dus. Weer wat geleerd. Autorijden was al nooit een gezamenlijke hobby (ik rijd hard, agressief, medeweggebruikers rijden voornamelijk waardeloos en in de weg) en De Vrouw rijdt rustig en afwachtend. Maar sinds het herseninfarct is alles veel bruter. Zoals prikkels veel harder en directer binnenkomen, zo komt informatie vertraagt binnen. In het verkeer betekent dat dus: extreem harde geluiden en lichten, in combinatie met veel te veel te verwerken omgevingsinformatie (elke fractie van een seconde een nieuwe verkeerssituatie). Dat gaat dus niet.
Dus na drie weken, drie locaties en zo'n 4000 kilometer begon De Vrouw uitgeput aan het nieuwe schooljaar.
Triatlon
Daar komt dan een verder superleuk en interessant jeugdproject overheen. Want na de zomer is in en rond Utrecht een project gestart om de jeugd georganiseerd met triatlon kennis te laten maken. Enorm leuk. Senna was al eerder erg geïnteresseerd, dus die twijfelde niet en sloot zich aan. Finn had een paar weken extra nodig, maar wilde toch eigenlijk ook wel heel graag. Op dinsdag spoedden ze zich na school naar het zwembad voor de zwemtraining. Daarna gaan ze door naar de atletiekbaan voor de hardlooptraining. Op donderdagen wordt er gefietst. Ze vinden het geweldig en genieten met volle teugen van al die nieuwe ervaringen.
Keerzijde is wel de logistiek. Voor ons betekent het, zeker in eerste instantie, veel regelen, brengen en halen. En met name het eten is een complexe puzzel geworden. Wie eet, op welke dag, hoe laat en wie maakt dat, wanneer, klaar? Het is een verandering die voor De Vrouw op een slecht moment komt en niet te verwerken is. En dan zie je, zoals je ooit je computer zag crashen, ineens je vrouw crashen. Alles valt weg. Gewone dingen gaan niet meer. Niks is meer gewoon. Rusten en terugtrekken zijn geen optie, want er 'moet' zoveel. Het levert voor iedereen waanzinnig zware weken op, al hebben we de kids er behoorlijk buiten kunnen houden (dat denk ik wel, maar misschien hoor ik over tien wel jaar dat ze deze periode ook als zeer indrukwekkend hebben ervaren. Geen idee dus eigenlijk...).
De oplossing? Tsja, verder blijven zoeken naar evenwicht en in de tussentijd heel veel doorzettingsvermogen (vrouw) tonen, geduld betrachten (samen) en meebuigen (ik). Als ik de Staatsloterij win, stop ik accuut met werken, gaat alles in het teken van rust en ruimte, koop ik een appartementje voor Rowdy, adopteren we nog twee weeskinderen uit Colombia en breng ik de rest van de tijd sportend door. Tot het zover is, moeten we vooral samen kijken wat we kunnen doen. Dus bijvoorbeeld de kinderen veel nadrukkelijker laten meedraaien in het huishouden. Daar zijn wij eigenlijk niet zo van. Nee, ze worden er natuurlijk niet slechter van, maar we regelen het gewoon liever zelf. Maar dat gaat gewoon niet meer. Niet alles.
Nu is het Herfstvakantie. Een weekje pauze voor iedereen, zelfs voor de doorwerkende ouders. Want: geen brood smeren 's avonds, geen sport (naast genoemde dagen en dates ook de al bij Senna gepland staande dans- en tennisles). Bijkomen dus.
Maliebaanloop
En rennen! Want dat hele triatlonverhaal maakte hongerig en nieuwsgierig. Senna wilde graag weer de Singelloop doen, maar toen moest papa rennen (daarover straks nog wat). Dus werd het de Maliebaanloop. Wel 'slechts' één kilometer, wat voor die twee ervaren rotten natuurlijk niks is, maar toch. Stikzenuwachtig voor de start, want 'hoe hard moet ik dan lopen'? Dat is een goede vraag. En ook een die je alleen kunt beantwoorden door een paar wedstrijden te doen en vooral te hard en te zacht te gaan. En daarna ga je ertussenin zitten 😂😂. Tot zover de coaching....
Senna mocht eerst. Na de stress te hebben overwonnen, liep ze haar kilometer in 4.21, waarmee ze het 18e meisje werd (van 33). Finn liep aansluitend en deed er zelfs maar 3.32 over! Echt waanzinnige tijden, al zeg ik het zelf.
 |
| Senna vliegt |
 |
| Finn toont de perfecte looptechniek |
Ik heb de hele avond willekeurige vrienden zitten bestoken met mijn trots voor deze twee talentjes. Ik vind het zo ontzettend leuk dat ze op deze manier kennismaken met vier sporten tegelijk (drie separaat en een gecombineerd...;)). Met name hun eigen plezier tijdens alle avonturen. Finn die het zwemmen leuk vindt, maar eigenlijk echt komt voor het fietsen. En Senna die eigenlijk alles kan, maar vooral het fietsen en lopen echt leuk vindt. Nu zitten ze, neem ik aan, nog een beetje op de wolk 'ik beoefen de sport van mijn vader, cool!', maar met een paar maanden hoop ik dat ze er hun eigen plezier aan onttrekken. Gewoon gelukkig worden van sport(en). Goddelijk.
Ontspannen
Ook lastige maanden zijn niet permanent lastig. Er is natuurlijk, naast alle het gesport van de kids, weer zat moois, leuks, onvergetelijks en 'doe maar niet herhalen' gebeurt. Rowdy kwam weer eens met een leuke vriendin thuis. Finn haalt, volledig zelfdraaiend, keurige cijfers in zijn tweede jaar, Senna begint zelfstandig door de stad naar vriendinnen te fietsen, de kittens blijven een bron van onophoudelijk plezier, ook Rowdy loopt 1-op-1 met behaalde tentamens op zijn nieuwe opleiding (nog altijd Media & Communicatie, maar nu in Utrecht) en De Vrouw blijft, in die paar uur dat ze werkt, totale onmisbaarheid aantonen. Het is minstens dankbaar werk.
En ik mocht dus twee weken geleden rennen. In Doorn/Leersum. Geweldige omgeving, vol veelzijdige natuur en een 26 kilometer parcours voor de liefhebbers...;). Ik dacht wel even achter een Hellas-clubgenootje aan te rennen en zo een relatief makkelijke middag te hebben, maar dat lag iets anders. Al na een paar kilometer liet ik hem gaan, want we waren er nog lang niet. We kwamen elkaar weer tegen, maar bij kilometer 17 á 18, op de zanderige hei, was ik er klaar mee en heb ik 'm succes gewenst. Na 2.08 was ik binnen. Hij stond er al... Maar wat een geweldige dag, race, omgeving en feest.
En tussen al dit genot door mocht ik ook mijn alcoholgebruik weer even aanscherpen. Met twee ex-collega's heb ik de hele avond heerlijk over hardlopen, werk, bier en biljarten kunnen lullen. De dag erna gingen we met vier man de boot van Mark overbrengen naar haar winterstalling. Maar wel via een leuk haventje (Enkhuizen), restaurant, veel biertjes en vooral mooie kilometertjes en uurtjes op het Marker- en IJsselmeer. Helemaal fantastisch natuurlijk. 25.000 Kilo. 1.200 PK. Zo'n 30 km/pu op onderstaand filmpje.... #monster #beest #bruut
Reacties