Challenge Almere: PR en vooral heel veel gewonnen
En eindelijk is het seizoen voorbij. Al voor mijn race in Zürich was ik hier druk mee, keek ik er enorm naar uit. Niet eens omdat het seizoen zo lang is of was, welnee. Vooral, denk ik, omdat ik zo graag doorkijk naar wat er volgt. Maar ook omdat ik die lange afstand achter de rug wilde hebben. Ik heb enkele vrienden de afgelopen weken toevertrouwd dat ik oprecht jaloers was op het feit dat zij 'm achter de rug hadden. Klaar. Grote molensteen van nek af. En dat is bij mij nu ook het geval. Na gisteren.
De Challenge Almere is in meerdere opzichten een perfecte race. In mijn geval omdat het dichtbij is, ik al ingeschreven stond voor de halve en dit makkelijk on omzetten en na mijn uitstappen in Zwitserland, begin augustus, kon ik mij perfect voorbereiden op een nieuwe poging begin september. Maar aangezien ik natuurlijk al fit was voor Zürich, zat mijn belangrijkste taak in de voorbereiding 'm in het maken van zin. Want voor die flop in augustus had ik helemaal geen zin. Sterker nog: ik zag er tegenop. Ik wilde er vooraf al zo snel mogelijk vanaf. Dat is niet helemaal de insteek, als je nog 10 á 12 uur moet sporten. De afgelopen weken heb ik me echter gefocust op delen van de race. Dus het zwemmen, het fietsen van de dijk naar Lelystad, de verschillende looprondjes. Op die manier kreeg ik toch weer zin in die onderdelen, en uiteindelijk zelfs in de dag zelf, en in de hele triatlon.
Daarnaast speelde Team Vleck een fijne rol de afgelopen weken. Want doordat Willem, Stijn en Jeroen Visser de hele al hadden geboekt, ontstond de vraag (en daarna de druk) aan Kreule, Arjen en mijzelf om 'm toch ook te doen. 'Waarom niet?' en 'gezellig, dagje uit met het team' waren veel gehoord. Kreule ging al snel om en na ampel overleg met Arjen gingen wij ook. Het vooruitzicht om met zes man van een gewoon divisieteam even de hele van Almere te doen, inspireerde ook wel...;).
De afgelopen week was ik kneiterdruk, waardoor ik redelijk stressloos op de zaterdag kon afstevenen. Vrijdag heb ik lekker relaxt en gezellig met vader en dochter Kreule ingecheckt, de fiets en alle benodigde spullen achtergelaten en daarna genoten van een easy avondje op de bank.
Zaterdag was het vroeg bal. De Vrouw en ik waren ook 12 jaar getrouwd. Omdat te vieren hebben we rond vijf uur glazig koffie (zij) en kwark (ik) naar binnen zitten lepelen. Ik had met Kreule en Willem afgesproken en vol energie en druk keuvelend zijn we in Almere beland. Na de laatste voorbereidingen en checks was het tijd voor actie.
Mensenmassa's
Als sardientjes in een blikje. Zo gingen we tekeer in het Weerwater. De start was om 7.35 uur en ik had mij bescheiden (als altijd) opgesteld voor de start. Vrij snel na de start had ik al een redelijk ritme te pakken en eigenlijk ook goede ruimte. Soms een buurman of -vrouw, soms een paar benen. Maar ook soms ineens iemand die gewoon overdwars over je benen heen zwemt of die minutenlang irritant dicht naast je hoofd zwemt, zodat jij je alleen nog maar afvraagt wannéér die beuk voor je harses precies gaat volgen.
In de tweede zwemronde werd het erg druk. De deelnemers aan de halve triatlon startten een uurtje later dan wij, wat betekende dat de snellere zwemmers in die (veel grotere) groep atleten de langzamere zwemmers van de hele afstand gingen inhalen. Zo ook mij. Ik werd overspoeld door enthousiast spartelende 'halve' zwemmers. Door iets naar de buitenkant van de drukte te navigeren, ontstond er wat meer rust, maar maakte ik ook wat extra meters. Aan de kant geklommen drukte ik mijn horloge in en rende naar de tent om om te kleden. Ik heb, volledig per ongeluk, niet eens naar mijn tijd gekeken.
De wissel was traag. Ik stond klaar voor mijn fiets en bedacht dat ik toch nog even moest pissen. Dan is de wisselzone nog altijd sneller dan stoppen en weer op gang komen langs het parcours. Na in totaal acht minuten was ik weer onderweg.
Wind, wind en wind
Als je uit het water stapt, is het koud. Als het waait, is het extra koud. Dus dat ik mijn Vleck-shirt met lange mouwen klaar had liggen, was lekker. Dat strakke shirt en mijn sokken aantrekken over een druipnatte huid, was minder lekker. Maar na een minuut of tien fietsen begon het bloed weer wat harder te stromen en kwam ik op temperatuur. Het fietsrondje stond mooi op de wind. We fietsen met wind tegen Almere uit, om vervolgens rechtsaf te slaan, richting Almere-Haven. Daar fietsen we over de promenade (heet het daar zo?) en door naar het hoekje in de linker onderkant van Flevoland. Daar draaiden we met de dijk mee, richting Lelystad, met volle wind in de rug. In zowel mijn eerste als tweede rondje haalde ik juist op dit stuk maar heel moeilijk mijn voorgenomen wattages. Ik wilde zo tussen 200 en 220 watt fietsen, maar dat haalde ik daar zeker niet. Ik bleef veelal hangen tussen 150 en 180 watt. Deels gedicteerd door de benen, maar ook een beetje door de wind. Als je met weinig inspanning 43 kilometer per uur fietst, is het lastig om dan tóch die extra inspanning te leveren voor die paar kilometers per uur meer.
Vlak voor Lelystad sloegen we rechtsaf, de polder in. Op dat punt hadden we er zo'n 35 kilometer op zitten. De volgende 40 werden we, met de wind afwisselend, vol tegen en komend vanaf rechts, naar het Zeewoldense Horsterwold geleid. Van daar reden we verder, met wind tegen, terug naar de dijk. Die nog een kilometer of 10 volgend, leidde naar het einde van het rondje. Nou, en dat dus eerst nog even een tweede keer.
Ik had vrouw en kinderen nadrukkelijk geadviseerd pas na het fietsen te komen kijken. Dat scheelt echt heel veel (wacht)tijd en ik kwam, ook na rondje 1, niet even langsfietsen in Almere-Stad. Wij bleven buiten en gingen gelijk weer door naar Almere-Haven. Dat was gelukkig ook gelukt. Na afloop van rondje twee werden we vanaf de dijk weer naar de start/finish gedirigeerd en hoorde ik De Vrouw, Senna, Finn en mijn crazybitchass zus en zwager al schreeuwen toen ik de wisselzone in kwam rennen. Stijf als een plank van 5 uur en 39 minuten fietsen, maar vooral verlangend naar mijn hardloopschoenen.
Support
Het fietsen was erg zwaar geweest. Fysiek zat er zeker niks meer in, terwijl het mentaal wel veel beter ging dat het zwemmen. Waar ik zwemmend toch vooral 'last' ervaar, staat de fiets, zelfs in deze omstandigheden, voor 'lekker buitenzijn' en 'stukje fietsen'. Hele andere mindset. En waar ik mijzelf in Zürich al op de fiets de put in had gepraat en geoordeeld, was ik nu voorbereid. "Alles was prima, ik ging lekker, ik had zin in lopen en mocht er eindelijk aan beginnen". Zoiets.
Maar dan ga je lopen. De Almeerse marathon bestaat uit 6 rondjes rennen rond het Weerwater. Je eindigt waar je begon, met uitzicht op je alweer bijna vergeten (of verdrongen) herinnering van die ochtend. In de eerste kilometers moet je lijf echt even wennen aan de nieuwe houding, inspanning en daarvoor te gebruiken spieren. En in mijn geval: ontlasten. Ik had op de fiets al het idee dat ik een grote boodschap moest gaan doen, maar het toilet in de wisselzone zag er waanzinnig smerig uit. Maar bij de eerste drankpost kon ik gelijk gaan zitten. Jammer, maar verder prima. Je kunt het maar kwijt zijn. Juist om deze reden eet ik voor een lange wedstrijd altijd een dag vezelloos. Wat er niet ingaat, hoeft er ook niet uit. Het was deze reis niet genoeg. Sterker nog, aan het einde van rondje 3 kon en mocht ik nogmaals. Ik, of liever: mijn darmen, zijn een waar wonder der natuur.
Je lichaam komt weer in een ritme, toiletje gedaan, het rondje is weer helemaal actueel in je hoofd, het lopen is begonnen. Voor je het weet, ben je inderdaad halverwege rondje 3. Het is lekker aftellen, van 6 naar 3. Je zit vrij snel op de helft, al voelde ik die eerste helft wel degelijk. Ik hield een redelijk tempo aan, van zo'n 5.10 á 5.20 per minuut en heb dat best lang kunnen volhouden. Aan het begin van rondje 4 riep coach Peter enthousiast "dit is de ronde. Als je deze door bent, ben je er bijna en kan het niet meer misgaan". Ik deelde deze gedachte, want vanaf kilometer 28 is uitstappen geen optie meer. Nu nog wel. Daarnaast wilde ik ook graag nu het zwaartepunt al hebben, zodat het van de traditionele 5e ronde werd afgehaald. Ik moest die vierde ronde door zien te komen.
Dat lukte, uiteraard. Want ik had zo'n 250 (gepercipieerde) man support langs de kant staan. En ook nog wat op het parcours rondlopen. Bij doorkomst van start/finish stonden Lex en Jeroen (die eerder al op de perfecte, verlaten, plek langs het fietsparcours had gestaan) met bier te zwaaien. Tien meter verderop stonden De Vrouw, kids, Kirs en Bas. Daarna liepen we door naar de Vleck-wijnen wags, die samen met Arjan en zijn dochter Suus bijna een straat in beslag namen. Vlak daarachter stond Peter, die gevaarlijk lang met je mee bleef lopen (na zijn eigen halve), maar ook elke keer weer even op je in kon praten. Daarna liepen we de woonwijk in, maar daar stond nog een ongelofelijk goeie Surinamer de lopers een brug af te schreeuwen. Die gast was briljant en zette je echt even af. In de woonwijk werd het rustiger, maar liep je naar de eerste drankpost en daarna door naar het feestterrein. Dat is een strook gras aan de andere kant van het Weerwater, waar een aantal groepen en verenigingen hun tenten (letterlijk) hadden opgeslagen. Of een dikke vette stereo hadden geplaatst. In alle gevallen: veel afleiding en enthousiaste support en weer wat gratis energie. Daarop volgde het zwaarste stuk. Een lang en saai fietspad, naast de rondweg, van zo'n twee kilometer. Daar stond Gerard, van Hellas. Beetje kletsen, paar foto's makend, hij had in ieder geval een topdag...;)! Maar door die briljante opstelling, brak ie bij mij dat lange en saaie stuk een beetje.
Bij de volgende bocht sloegen we linksaf, een bonkig wandelpad op, richting het bos. Dat is het laatste stukje rond het water, voordat je weer terug komt en linksaf mag naar de finishstraat. Op dat laatste stuk stonden Arjen, Suus en Senna tijdens mijn doorkomsten 3 en 4 en dat was een erg prettig punt. Ik kon mooi naar hun uitkijken en vanaf dat punt had ik de finish in zicht.
Zwemtrainer Mathijm verdient zijn eigen alinea in dit blog. Hij was er de hele dag om allerlei bekenden te supporteren. Hij kent het halve deelnemersveld en beschikt over de energie om ze ook allemaal, gepersonaliseerd, aan te moedigen en vooruit te schreeuwen. Hij begon, toen nog samen met Horst, ergens op een verlaten polderweg. Ineens stond er een paar man naar me te schreeuwen, "Heukels, ben jij dat?" Heerlijk.
Het loopparcours heeft ie vervolgens volledig genomen. Hij reed 'm op zijn MTB tegendraads af en nam gedurende al die uren dat wij aan het rennen waren alle tijd voor vrienden en bekenden langs de kant en in de race. De avond ervoor hadden hij en Horst een artikel gestuurd, over lachende atleten en de ontspanning die dit met zich meebrengt in de loop. Daar heb ik zoveel mogelijk aan gedacht. En als je lacht, of aan het lachen wordt gemaakt, denk je niet aan uitstappen, pijn of de afstand die je nog wacht. Tot en met de zesde loopronde wist ie het vol te houden. Diepe buiging voor die vasthoudendheid...;).
In dat vermaledijde rondje vier heb ik zelfs even gewandeld. Exact op dat moment kwam Vleck-teamgenoot Stijn voorbij gedrenteld. "Kom op, dit is jouw revanche" riep hij. Nou had en heb ik dat gevoel helemaal niet (dat er revanche moest worden genomen t.o.v.. Zürich), maar ik begreep zijn boodschap: 'bek houden en lopen'. Nadat ik weer op gang was, heb ik verder alles gewoon kunnen rennen.
Aan het begin van rondje 5 vroeg ik De Vrouw of ze misschien ergens kon checken of ik misschien met Senna mocht finishen. Daar kan diskwalificatie op staan (bijvoorbeeld bij de Ironman-organisatie), maar soms is het ook gewoon toegestaan. De gedachte die langgekoesterde wens in vervulling te zien gaan, maakte me best even heel gelukkig. Maar ook dat ik in rondje 5 zat. Want, 'de volgende keer dat ik op dit punt loop, loop ik er voor het laatst.' Bij mijn laatste doorkomst stonden Senna en Suus in het stadionnetje en wees een man van de organisatie naar hen en stak zijn duim op. Die had de vraag ontvangen en liet weten dat het prima was. Dan hobbel je lekker door, in die zesde ronde, waarin ik gewoon weer de gemiddelden van de eerste drie rondjes ging lopen. Helemaal toen Mathijm ergens in die woonwijk nog even uit de bosjes sprong en ik me weer even in een focus schrok. Er kwam bij mij niet veel meer uit, maar hij lulde me gewoon weer een ruime kilometer verder.
Ik had geen idee van mijn tussentijden, laat staan van een eindtijd. Maar alles was prima. Zeker toen ik voor de laatste keer op het stadion afliep, Jeroen en Lex hoorde schreeuwen en al zwaaiend met mijn armen richting dochter ging. Senna en Suus stonden al helemaal klaar, en met z'n drieën liepen we onder de finishboog door. De dames mochten de medaille omhangen en ik was klaar.
Teen
Het uiteindelijke resultaat was 11.08. Over het zwemmen deed ik 1.22, het fietsen dus in 5.39 en het lopen in 3.54. Twee wissels maken de dag compleet. Tevreden? Jazeker. Een prima tijd, in een week of zes een geheel nieuwe mindset gecreëerd bij mezelf, een lastige en taaie wedstrijd uitgelopen en vooral weer heel veel geleerd. Teleurgesteld? Nee, dat niet. Wel had ik vroeger in het seizoen andere verwachtingen van mijn niveau, maar dat is er niet voldoende, of niet op het juiste moment uitgekomen. Maar daar laat ik zo een analyse op los.
Belangrijkste is natuurlijk dat je er ook gezond en wel weer uitkomt, en dat lijkt het geval. Al ziet het er ook naar uit dat ik wederom (na Frankfurt) een teennagel moet opofferen...:(. Ik had na een kilometer of 30 ineens een forse rode bloedplek op de teen van mijn rechterschoen. Dat kan van alles zijn en ik had er nauwelijks last van. Dus hobbel je lekker door. Na de finish bleek het niks noemenswaardigs, maar een dag later lijkt er toch iets meer aan de hand. Ik denk dat ik ook deze nagel gewoon heb 'losgelopen'. Lekker verhaal. Voel je verder niks van, maar ik denk dat ie er nog wel een keer vanaf gaat. Of moet. Deze week even bij de huisarts langs en er naar laten kijken. We'll see.
Maar ik doe tijdens het lopen van lange afstanden dus iets niet zo handig of goed met mijn teen. Ik heb me al tijdens de race bedacht dat ik misschien iets te slordig loop en daardoor mijn tenen naar de voorkant van mijn schoenen schuif. Elke keer weer. 45.000 stappen lang. Want nadat ik de bloedvlek had gespot, ben ik wat netter gaan lopen (knie hoger, meer 'pendelen') en had ik a) minder last en b) meer ruimte in mijn schoen. Hmmmm, interessant.
Analyse
Dus, de dag is voorbij. 11.08. Prima. Ik gaf al aan dat ik medio mei/juni andere verwachtingen had. Sterker nog, met die verwachtingen kwam ik zelfs het seizoen in. Na weer een jaar gespecificeerde zwemtrainingen verwacht je tijdwinst. En dankzij mijn aanhoudende kuitproblemen heb ik vorig seizoen meer dan 10.000 kilometer gefietst. Ook die verwacht je dan terug te zien komen in tijdwinst. Daarnaast ben ik sinds die kuitstress blessurevrij gebleven en voel ik gewoon tijdens de baantempo's en in de wedstrijden die ik heb gelopen, dat ik sneller ben geworden.
Dat klinkt zuurder dan het is bedoeld. Want, nogmaals, ik ben tevreden. Maar, ik had ook meer verwacht. Van mijzelf, van mijn seizoen, van mijn talent en dus van mijn vooruitgang. Het blijft onmogelijk om een echt heldere vergelijking te maken, omdat elke wedstrijd, elk parcours en elke dag gewoon anders is. Dat neemt niet weg dat het een beeld geeft.
Misschien zit er voor mij, zwemmend, niet veel vooruitgang meer in het vat. Dat kan. Dan zou ik dat wel graag bevestigd willen zien, dan kan ik namelijk gewoon lekker wat minder gaan zwemmen en me erbij neerleggen. Focus op je kracht, zeg maar. Ik ben nu al vijf jaar bezig om van een 3 een 6 te maken en ik ben er nog steeds niet. Ik ga komend jaar zeker weer volle bak zwemmen, maar er dient wel wat te gebeuren met mijn tijden, anders vind ik het verder gezegend. Dan zijn al die trainingen niet meer rendabel.
Fietsend zat er zaterdag niks meer in dan dit. En dat, terwijl ik volgens de cijfers gewoon 20% harder moet kunnen fietsen. Ik weet niet waar die 20% zou moeten zitten.... Wat ik echter wel weet, is dat ik ze in juni wel had. In Indeland fietste ik een heuvelachtig parcours van 90 kilometer in 2.30. Dat betekent, grofweg, dat je Almere in zo'n 5.15 zou moeten kunnen doen. En met de wind van gisteren wordt dat dan 5.25. Waar is dat kwartier gebleven? Ik denk dat ik in juni mijn enige fietspiek heb gekend. Waarschijnlijk (groten)deels gebaseerd op het trainingsweekje in Frankrijk, exact drie weken eerder. Maar goed, met alles wat ik in de tussentijd heb gefietst, word je misschien niet nog veel sterker, maar zou je ook zeker geen kracht en snelheid moeten verliezen. Toch?
Over het lopen zit ik in dubio. Enerzijds: ik heb twee keer moeten poepen. Dat kost (niet getimed) zomaar een minuut of acht. Trek ik die er vanaf, dan kom ik in de buurt van de tijd die ik mijzelf vooraf graag had zien lopen. 3.40 á 3.45. Dat stemt tevreden. Ware het niet dat ik met name het vierde rondje een beetje heb vergooid en in rondje 5 en 6 wellicht meer en beter tempo had kunnen vasthouden. Ben ik wel hard genoeg voor mezelf? Kan ik wel voldoende pijn lijden? Ik denk dat daar het verschil zit tussen mijn kortere afstanden en deze lange. Kort kan ik doodgaan, lang durf ik dat niet.
Und jetzt?
Nou, niks... Hahahahaha. Ik ben er wel even klaar mee. Mijn teen moet maar even een nieuwe vorm vinden en mijn energie moet weer even aangevuld. Daarna gaan we weer los op een mooi naseizoen, prachtige trailruns (Devil's Trail staat al gepland) en start ergens in november gewoon de voorbereiding op het volgende seizoen. En dan kijk ik met een grijns terug op het afgelopen jaar, want het was ronduit prachtig. Want:
- Erg fijne Hellas-vrienden
- Team Vleck
- Mentaal veel weerbaarder geworden
- Ontzettend leuke wedstrijden gedaan
- Heel veel geleerd, ook en vooral over mezelf
- Je moet nooit een kans laten liggen om je teennagel eraf te lopen
De Challenge Almere is in meerdere opzichten een perfecte race. In mijn geval omdat het dichtbij is, ik al ingeschreven stond voor de halve en dit makkelijk on omzetten en na mijn uitstappen in Zwitserland, begin augustus, kon ik mij perfect voorbereiden op een nieuwe poging begin september. Maar aangezien ik natuurlijk al fit was voor Zürich, zat mijn belangrijkste taak in de voorbereiding 'm in het maken van zin. Want voor die flop in augustus had ik helemaal geen zin. Sterker nog: ik zag er tegenop. Ik wilde er vooraf al zo snel mogelijk vanaf. Dat is niet helemaal de insteek, als je nog 10 á 12 uur moet sporten. De afgelopen weken heb ik me echter gefocust op delen van de race. Dus het zwemmen, het fietsen van de dijk naar Lelystad, de verschillende looprondjes. Op die manier kreeg ik toch weer zin in die onderdelen, en uiteindelijk zelfs in de dag zelf, en in de hele triatlon.
Daarnaast speelde Team Vleck een fijne rol de afgelopen weken. Want doordat Willem, Stijn en Jeroen Visser de hele al hadden geboekt, ontstond de vraag (en daarna de druk) aan Kreule, Arjen en mijzelf om 'm toch ook te doen. 'Waarom niet?' en 'gezellig, dagje uit met het team' waren veel gehoord. Kreule ging al snel om en na ampel overleg met Arjen gingen wij ook. Het vooruitzicht om met zes man van een gewoon divisieteam even de hele van Almere te doen, inspireerde ook wel...;).
 |
| Zo vier je je 12-jarig huwelijksfeest |
Zaterdag was het vroeg bal. De Vrouw en ik waren ook 12 jaar getrouwd. Omdat te vieren hebben we rond vijf uur glazig koffie (zij) en kwark (ik) naar binnen zitten lepelen. Ik had met Kreule en Willem afgesproken en vol energie en druk keuvelend zijn we in Almere beland. Na de laatste voorbereidingen en checks was het tijd voor actie.
Mensenmassa's
Als sardientjes in een blikje. Zo gingen we tekeer in het Weerwater. De start was om 7.35 uur en ik had mij bescheiden (als altijd) opgesteld voor de start. Vrij snel na de start had ik al een redelijk ritme te pakken en eigenlijk ook goede ruimte. Soms een buurman of -vrouw, soms een paar benen. Maar ook soms ineens iemand die gewoon overdwars over je benen heen zwemt of die minutenlang irritant dicht naast je hoofd zwemt, zodat jij je alleen nog maar afvraagt wannéér die beuk voor je harses precies gaat volgen.
In de tweede zwemronde werd het erg druk. De deelnemers aan de halve triatlon startten een uurtje later dan wij, wat betekende dat de snellere zwemmers in die (veel grotere) groep atleten de langzamere zwemmers van de hele afstand gingen inhalen. Zo ook mij. Ik werd overspoeld door enthousiast spartelende 'halve' zwemmers. Door iets naar de buitenkant van de drukte te navigeren, ontstond er wat meer rust, maar maakte ik ook wat extra meters. Aan de kant geklommen drukte ik mijn horloge in en rende naar de tent om om te kleden. Ik heb, volledig per ongeluk, niet eens naar mijn tijd gekeken.
De wissel was traag. Ik stond klaar voor mijn fiets en bedacht dat ik toch nog even moest pissen. Dan is de wisselzone nog altijd sneller dan stoppen en weer op gang komen langs het parcours. Na in totaal acht minuten was ik weer onderweg.
 |
| Finn maakt fantastische foto's |
Als je uit het water stapt, is het koud. Als het waait, is het extra koud. Dus dat ik mijn Vleck-shirt met lange mouwen klaar had liggen, was lekker. Dat strakke shirt en mijn sokken aantrekken over een druipnatte huid, was minder lekker. Maar na een minuut of tien fietsen begon het bloed weer wat harder te stromen en kwam ik op temperatuur. Het fietsrondje stond mooi op de wind. We fietsen met wind tegen Almere uit, om vervolgens rechtsaf te slaan, richting Almere-Haven. Daar fietsen we over de promenade (heet het daar zo?) en door naar het hoekje in de linker onderkant van Flevoland. Daar draaiden we met de dijk mee, richting Lelystad, met volle wind in de rug. In zowel mijn eerste als tweede rondje haalde ik juist op dit stuk maar heel moeilijk mijn voorgenomen wattages. Ik wilde zo tussen 200 en 220 watt fietsen, maar dat haalde ik daar zeker niet. Ik bleef veelal hangen tussen 150 en 180 watt. Deels gedicteerd door de benen, maar ook een beetje door de wind. Als je met weinig inspanning 43 kilometer per uur fietst, is het lastig om dan tóch die extra inspanning te leveren voor die paar kilometers per uur meer.
Vlak voor Lelystad sloegen we rechtsaf, de polder in. Op dat punt hadden we er zo'n 35 kilometer op zitten. De volgende 40 werden we, met de wind afwisselend, vol tegen en komend vanaf rechts, naar het Zeewoldense Horsterwold geleid. Van daar reden we verder, met wind tegen, terug naar de dijk. Die nog een kilometer of 10 volgend, leidde naar het einde van het rondje. Nou, en dat dus eerst nog even een tweede keer.
Ik had vrouw en kinderen nadrukkelijk geadviseerd pas na het fietsen te komen kijken. Dat scheelt echt heel veel (wacht)tijd en ik kwam, ook na rondje 1, niet even langsfietsen in Almere-Stad. Wij bleven buiten en gingen gelijk weer door naar Almere-Haven. Dat was gelukkig ook gelukt. Na afloop van rondje twee werden we vanaf de dijk weer naar de start/finish gedirigeerd en hoorde ik De Vrouw, Senna, Finn en mijn crazybitchass zus en zwager al schreeuwen toen ik de wisselzone in kwam rennen. Stijf als een plank van 5 uur en 39 minuten fietsen, maar vooral verlangend naar mijn hardloopschoenen.
Support
Het fietsen was erg zwaar geweest. Fysiek zat er zeker niks meer in, terwijl het mentaal wel veel beter ging dat het zwemmen. Waar ik zwemmend toch vooral 'last' ervaar, staat de fiets, zelfs in deze omstandigheden, voor 'lekker buitenzijn' en 'stukje fietsen'. Hele andere mindset. En waar ik mijzelf in Zürich al op de fiets de put in had gepraat en geoordeeld, was ik nu voorbereid. "Alles was prima, ik ging lekker, ik had zin in lopen en mocht er eindelijk aan beginnen". Zoiets.
Maar dan ga je lopen. De Almeerse marathon bestaat uit 6 rondjes rennen rond het Weerwater. Je eindigt waar je begon, met uitzicht op je alweer bijna vergeten (of verdrongen) herinnering van die ochtend. In de eerste kilometers moet je lijf echt even wennen aan de nieuwe houding, inspanning en daarvoor te gebruiken spieren. En in mijn geval: ontlasten. Ik had op de fiets al het idee dat ik een grote boodschap moest gaan doen, maar het toilet in de wisselzone zag er waanzinnig smerig uit. Maar bij de eerste drankpost kon ik gelijk gaan zitten. Jammer, maar verder prima. Je kunt het maar kwijt zijn. Juist om deze reden eet ik voor een lange wedstrijd altijd een dag vezelloos. Wat er niet ingaat, hoeft er ook niet uit. Het was deze reis niet genoeg. Sterker nog, aan het einde van rondje 3 kon en mocht ik nogmaals. Ik, of liever: mijn darmen, zijn een waar wonder der natuur.
 |
| Nog vrij fris, aan het begin van het lopen |
Dat lukte, uiteraard. Want ik had zo'n 250 (gepercipieerde) man support langs de kant staan. En ook nog wat op het parcours rondlopen. Bij doorkomst van start/finish stonden Lex en Jeroen (die eerder al op de perfecte, verlaten, plek langs het fietsparcours had gestaan) met bier te zwaaien. Tien meter verderop stonden De Vrouw, kids, Kirs en Bas. Daarna liepen we door naar de Vleck-wijnen wags, die samen met Arjan en zijn dochter Suus bijna een straat in beslag namen. Vlak daarachter stond Peter, die gevaarlijk lang met je mee bleef lopen (na zijn eigen halve), maar ook elke keer weer even op je in kon praten. Daarna liepen we de woonwijk in, maar daar stond nog een ongelofelijk goeie Surinamer de lopers een brug af te schreeuwen. Die gast was briljant en zette je echt even af. In de woonwijk werd het rustiger, maar liep je naar de eerste drankpost en daarna door naar het feestterrein. Dat is een strook gras aan de andere kant van het Weerwater, waar een aantal groepen en verenigingen hun tenten (letterlijk) hadden opgeslagen. Of een dikke vette stereo hadden geplaatst. In alle gevallen: veel afleiding en enthousiaste support en weer wat gratis energie. Daarop volgde het zwaarste stuk. Een lang en saai fietspad, naast de rondweg, van zo'n twee kilometer. Daar stond Gerard, van Hellas. Beetje kletsen, paar foto's makend, hij had in ieder geval een topdag...;)! Maar door die briljante opstelling, brak ie bij mij dat lange en saaie stuk een beetje.
Bij de volgende bocht sloegen we linksaf, een bonkig wandelpad op, richting het bos. Dat is het laatste stukje rond het water, voordat je weer terug komt en linksaf mag naar de finishstraat. Op dat laatste stuk stonden Arjen, Suus en Senna tijdens mijn doorkomsten 3 en 4 en dat was een erg prettig punt. Ik kon mooi naar hun uitkijken en vanaf dat punt had ik de finish in zicht.
Zwemtrainer Mathijm verdient zijn eigen alinea in dit blog. Hij was er de hele dag om allerlei bekenden te supporteren. Hij kent het halve deelnemersveld en beschikt over de energie om ze ook allemaal, gepersonaliseerd, aan te moedigen en vooruit te schreeuwen. Hij begon, toen nog samen met Horst, ergens op een verlaten polderweg. Ineens stond er een paar man naar me te schreeuwen, "Heukels, ben jij dat?" Heerlijk.
Het loopparcours heeft ie vervolgens volledig genomen. Hij reed 'm op zijn MTB tegendraads af en nam gedurende al die uren dat wij aan het rennen waren alle tijd voor vrienden en bekenden langs de kant en in de race. De avond ervoor hadden hij en Horst een artikel gestuurd, over lachende atleten en de ontspanning die dit met zich meebrengt in de loop. Daar heb ik zoveel mogelijk aan gedacht. En als je lacht, of aan het lachen wordt gemaakt, denk je niet aan uitstappen, pijn of de afstand die je nog wacht. Tot en met de zesde loopronde wist ie het vol te houden. Diepe buiging voor die vasthoudendheid...;).
In dat vermaledijde rondje vier heb ik zelfs even gewandeld. Exact op dat moment kwam Vleck-teamgenoot Stijn voorbij gedrenteld. "Kom op, dit is jouw revanche" riep hij. Nou had en heb ik dat gevoel helemaal niet (dat er revanche moest worden genomen t.o.v.. Zürich), maar ik begreep zijn boodschap: 'bek houden en lopen'. Nadat ik weer op gang was, heb ik verder alles gewoon kunnen rennen.
Aan het begin van rondje 5 vroeg ik De Vrouw of ze misschien ergens kon checken of ik misschien met Senna mocht finishen. Daar kan diskwalificatie op staan (bijvoorbeeld bij de Ironman-organisatie), maar soms is het ook gewoon toegestaan. De gedachte die langgekoesterde wens in vervulling te zien gaan, maakte me best even heel gelukkig. Maar ook dat ik in rondje 5 zat. Want, 'de volgende keer dat ik op dit punt loop, loop ik er voor het laatst.' Bij mijn laatste doorkomst stonden Senna en Suus in het stadionnetje en wees een man van de organisatie naar hen en stak zijn duim op. Die had de vraag ontvangen en liet weten dat het prima was. Dan hobbel je lekker door, in die zesde ronde, waarin ik gewoon weer de gemiddelden van de eerste drie rondjes ging lopen. Helemaal toen Mathijm ergens in die woonwijk nog even uit de bosjes sprong en ik me weer even in een focus schrok. Er kwam bij mij niet veel meer uit, maar hij lulde me gewoon weer een ruime kilometer verder.
Ik had geen idee van mijn tussentijden, laat staan van een eindtijd. Maar alles was prima. Zeker toen ik voor de laatste keer op het stadion afliep, Jeroen en Lex hoorde schreeuwen en al zwaaiend met mijn armen richting dochter ging. Senna en Suus stonden al helemaal klaar, en met z'n drieën liepen we onder de finishboog door. De dames mochten de medaille omhangen en ik was klaar.
Teen
Het uiteindelijke resultaat was 11.08. Over het zwemmen deed ik 1.22, het fietsen dus in 5.39 en het lopen in 3.54. Twee wissels maken de dag compleet. Tevreden? Jazeker. Een prima tijd, in een week of zes een geheel nieuwe mindset gecreëerd bij mezelf, een lastige en taaie wedstrijd uitgelopen en vooral weer heel veel geleerd. Teleurgesteld? Nee, dat niet. Wel had ik vroeger in het seizoen andere verwachtingen van mijn niveau, maar dat is er niet voldoende, of niet op het juiste moment uitgekomen. Maar daar laat ik zo een analyse op los.
Belangrijkste is natuurlijk dat je er ook gezond en wel weer uitkomt, en dat lijkt het geval. Al ziet het er ook naar uit dat ik wederom (na Frankfurt) een teennagel moet opofferen...:(. Ik had na een kilometer of 30 ineens een forse rode bloedplek op de teen van mijn rechterschoen. Dat kan van alles zijn en ik had er nauwelijks last van. Dus hobbel je lekker door. Na de finish bleek het niks noemenswaardigs, maar een dag later lijkt er toch iets meer aan de hand. Ik denk dat ik ook deze nagel gewoon heb 'losgelopen'. Lekker verhaal. Voel je verder niks van, maar ik denk dat ie er nog wel een keer vanaf gaat. Of moet. Deze week even bij de huisarts langs en er naar laten kijken. We'll see.
Maar ik doe tijdens het lopen van lange afstanden dus iets niet zo handig of goed met mijn teen. Ik heb me al tijdens de race bedacht dat ik misschien iets te slordig loop en daardoor mijn tenen naar de voorkant van mijn schoenen schuif. Elke keer weer. 45.000 stappen lang. Want nadat ik de bloedvlek had gespot, ben ik wat netter gaan lopen (knie hoger, meer 'pendelen') en had ik a) minder last en b) meer ruimte in mijn schoen. Hmmmm, interessant.
Analyse
Dus, de dag is voorbij. 11.08. Prima. Ik gaf al aan dat ik medio mei/juni andere verwachtingen had. Sterker nog, met die verwachtingen kwam ik zelfs het seizoen in. Na weer een jaar gespecificeerde zwemtrainingen verwacht je tijdwinst. En dankzij mijn aanhoudende kuitproblemen heb ik vorig seizoen meer dan 10.000 kilometer gefietst. Ook die verwacht je dan terug te zien komen in tijdwinst. Daarnaast ben ik sinds die kuitstress blessurevrij gebleven en voel ik gewoon tijdens de baantempo's en in de wedstrijden die ik heb gelopen, dat ik sneller ben geworden.
Misschien zit er voor mij, zwemmend, niet veel vooruitgang meer in het vat. Dat kan. Dan zou ik dat wel graag bevestigd willen zien, dan kan ik namelijk gewoon lekker wat minder gaan zwemmen en me erbij neerleggen. Focus op je kracht, zeg maar. Ik ben nu al vijf jaar bezig om van een 3 een 6 te maken en ik ben er nog steeds niet. Ik ga komend jaar zeker weer volle bak zwemmen, maar er dient wel wat te gebeuren met mijn tijden, anders vind ik het verder gezegend. Dan zijn al die trainingen niet meer rendabel.
Fietsend zat er zaterdag niks meer in dan dit. En dat, terwijl ik volgens de cijfers gewoon 20% harder moet kunnen fietsen. Ik weet niet waar die 20% zou moeten zitten.... Wat ik echter wel weet, is dat ik ze in juni wel had. In Indeland fietste ik een heuvelachtig parcours van 90 kilometer in 2.30. Dat betekent, grofweg, dat je Almere in zo'n 5.15 zou moeten kunnen doen. En met de wind van gisteren wordt dat dan 5.25. Waar is dat kwartier gebleven? Ik denk dat ik in juni mijn enige fietspiek heb gekend. Waarschijnlijk (groten)deels gebaseerd op het trainingsweekje in Frankrijk, exact drie weken eerder. Maar goed, met alles wat ik in de tussentijd heb gefietst, word je misschien niet nog veel sterker, maar zou je ook zeker geen kracht en snelheid moeten verliezen. Toch?
Over het lopen zit ik in dubio. Enerzijds: ik heb twee keer moeten poepen. Dat kost (niet getimed) zomaar een minuut of acht. Trek ik die er vanaf, dan kom ik in de buurt van de tijd die ik mijzelf vooraf graag had zien lopen. 3.40 á 3.45. Dat stemt tevreden. Ware het niet dat ik met name het vierde rondje een beetje heb vergooid en in rondje 5 en 6 wellicht meer en beter tempo had kunnen vasthouden. Ben ik wel hard genoeg voor mezelf? Kan ik wel voldoende pijn lijden? Ik denk dat daar het verschil zit tussen mijn kortere afstanden en deze lange. Kort kan ik doodgaan, lang durf ik dat niet.
Und jetzt?
Nou, niks... Hahahahaha. Ik ben er wel even klaar mee. Mijn teen moet maar even een nieuwe vorm vinden en mijn energie moet weer even aangevuld. Daarna gaan we weer los op een mooi naseizoen, prachtige trailruns (Devil's Trail staat al gepland) en start ergens in november gewoon de voorbereiding op het volgende seizoen. En dan kijk ik met een grijns terug op het afgelopen jaar, want het was ronduit prachtig. Want:
- Erg fijne Hellas-vrienden
- Team Vleck
- Mentaal veel weerbaarder geworden
- Ontzettend leuke wedstrijden gedaan
- Heel veel geleerd, ook en vooral over mezelf
- Je moet nooit een kans laten liggen om je teennagel eraf te lopen
Reacties