En voor je het weet is het maart
Niet dat er weinig gebeurd is. Niks zelfs...;). Nee hoor, er is weer van alles aan de hand, maar het was blijkbaar iets te druk voor een update. Of ik had er gewoon geen zin in. Anyway, ik zal een poging doen twee maanden samen te vatten.
Werk
Verlengd. Altijd lekker! Mijn eerste vijf maanden liepen half februari af en RVO wilde graag door. Ik ook, maar voor het zover was, had ook Buitenlandse Zaken een heel mooi klusje, dat doorliep tot eind 2018... Op de dag dat RVO doorkwam, werd ik door BZ afgewezen. Zoals wel vaker, valt alles dan lekker samen.
De verlenging is voor slechts drie maanden. Dus medio mei is het weer klaar. Alleen in uitzonderlijke gevallen wordt er afgeweken van het standaard beleid om freelancers vijf maanden in te huren en daarna optioneel met drie maanden te verlengen. Ik hoop op bijzondere omstandigheden. a) Omdat ik het hier erg goed naar mijn zin heb (werk, locatie, collega's) en b) omdat er gewoon te weinig mankracht is en ik hard nodig ben.
Vrouw
Die doet het nog steeds. Nauwelijks in staat tot het nemen van rust, is herstellen van inspanning en/of werk echt heel lastig en vaak gewoon onmogelijk. En dat doet ze echt voor een heel stuk zelf, want haar omgeving is best druk met haar de ruimte voor ontspanning te bieden. De Vrouw zelf is echter grenzeloos onrustig, gejaagd, soms zelfs hyper, en bezig. Dat was ze natuurlijk altijd al. Ik kom druk over, maar ben de rust zelve vergeleken bij mijn eega.
(Sinds een paar jaar draag ik een sportklok, met de befaamde stappenteller erop. De Vrouw heeft er sinds een jaar ook een, en wat blijkt: zij komt lachend aan haar stappendoel van 10.000 stappen per dag. Zonder te wandelen, sporten of erop te letten. Gewoon, onrustig zijn. Ik haal, op een hardlooploze dag, nauwelijks de 5.000...)
Als ik zeg 'haar omgeving', doel ik op de meeste van haar collega's, familie, vrienden en het gezin. Al heeft vooral Rowdy er wel een hoop moeite mee. Die blijft gedrag vertonen dat elke gezonde moeder tot totale wanhoop zou drijven, laat staan een geblesseerde. Na het stoppen van zijn studie aan de Hogeschool van Amsterdam (eind januari), was afgesproken dat meneer snel fulltime werk zou gaan hebben en actief aan de slag zou gaan met eventuele opties voor volgend jaar. Na een week of zes is hij vooral volledig uitgerust, doorgerookt, nog altijd werkeloos, waarschijnlijk ook een heel eind blut, maar toch in staat om een feestje te geven voor wat vrienden terwijl wij een weekendje weg waren. Gelukkig is er, net als vorige keer (waarna we hem uitdrukkelijk hebben verboden ooit nog meer dan twee mensen tegelijkertijd uit te nodigen in onze afwezigheid) weer iets gesneuveld, zodat we voorlopig veel aan hem en zijn leuke weekend kunnen blijven denken.
Maar, zoals de foto's ook al hinten, wij waren dus weer een weekendje weg. Wederom naar Texel. Toch wel ons nieuwe toevluchtsoord voor de korte break/ontsnapping. Weer heerlijk gewandeld, de vuurtoren 'gedaan', genoten van het hotelletje en Wie is de mol? op zaterdagavond. Helemaal zalig!
De Kids
Daar was ik al een beetje mee begonnen... Die grote is dus vooral druk met zichzelf. Finn, inmiddels ook een aardige grote, heeft de afgelopen dagen aan de hand van zijn moeder zijn kamer verbouwd. Het is opnieuw ingericht en hij heeft een nieuw bed. Prettig voor de man, die daar grofweg 22 uur per dag doorbrengt en dus een fijne ruimte verdiend. Op school doet ie het nog steeds aardig, al heeft ie (verrassend!) een behoorlijk luie inslag. Meneer is makkelijk tevreden als ie zijn huiswerk zit te maken. Denkt snel dat ie het snapt en kan reproduceren, maar blijkt bij de eerste vraag meestal 'net andersom te hebben geleerd' of gewoon stukken te zijn vergeten.... Vermoeiend. Maar hij hengelt zijn volgende jaar wel binnen en moet (vooral van mij) een basisniveau blijven halen. Verder is het goed. Zijn groeipijnen worden nu echt wat minder en langzaam begint ie weer aan sporten te denken. Hoe of wat moet nog blijken. Terug naar basketballen? Of toch maar beetje hardlopen en misschien tennissen in de buurt? Alles is nog open.
Het kleine draakje is het altijdlachende en gelukkige meisje. Speelt de hele dag, of drukt er gewoon een pyjamadag doorheen. Het is gezegend. Ze doet het geweldig, in een hele moeilijke klas. Haar klas is opgebouwd uit een groep 7- en een groep 8-deel. Haar groep 7 is een ontzettend lieve, zachtaardige en homogene groep. De andere helft van de klas is net zo homogeen, maar ook volstrekt klaar op school. In woord, gebaar en gedrag. Drie leerkrachten verder is er weinig continuïteit, veel verdriet en vooral veel ongepast gedrag door een klein groepje kids. Ieder voor zich lief en leuk, in één klas zijn ze moeilijk te besturen en storend. Gelukkig is er bij hun ouders geen enkel begrip, ook die hebben schijt aan alles en lachen om de stress of ('mijn kind doet dar zeker niet aan mee') hebben een kind dat thuis de indruk wekt hier niet aan mee te werken. Kutouders.
Sport
Sport, jezus, ik dacht dat we er nooit gingen komen. Ik ben kneiterfit. Echt, ongelofelijk. Ik heb begin februari in Schoorl de 30 kilometer in 2.15 gelopen. Dat is een gemiddelde kilometertijd van 4.31. Ik wist niet dat ik het in me had. Verder blijf ik behoorlijk heel, om het maar zo te zeggen. Geen overspannen kuiten, geen spierblessures, niks. Na veel hardlopen geniet ik wel van mijn oudemannenkwaaltjes (denk aan stijve achillespees en gevoelige hiel bij het uit bed stappen), maar dat loop je er elke dag ook weer zo uit.
Komende weken ga ik een leuke halve marathon in de Driebergse bossen lopen en de week erna ga ik hazen voor Wouter, mijn oud-ploeggenootje van Desto 5. Hij wil zijn marathon pr aanscherpen en wil daarom de eerste helft van zijn race in 1.34 lopen. Of ik dat kon en wilde doen? Uiteraard. Dat is het tempo dat ik ook in Schoorl liep, dus dat kan prima. Ook liep ik daar, en loop ik meestal, erg constant, dus dat is voor hem dan ook wel lekker. Sla ik na 21,1 kilometer de finishstraat in, mag hij het afmaken.
En tussendoor mag ik weer op tennisles bij Manus. Die valt rete-ongelukkig dit jaar, want direct na afloop van die halve marathon door het bos. Maar ja, gewoon even doordrukken, hahaha. Douchen, eten, naar Eindhoven en lekker zinloos met mijn alleroudste vriendje dubbelen. Overleven we ook wel.
Verder blijf ik komende maanden lekker zwemmen (as is) en gaat het fietsen natuurlijk steeds meer terug naar buiten toe. Dat is zalig. Ik heb mij deze winter beperkt tot het fietsen op de Tacx (ook zalig) en een enkel MTB-ritje (best vaak te nat of te koud voor de paden). Een graad of tien en een overzichtelijk windje lijken me zalig. Ik kom eraan!
Werk
Verlengd. Altijd lekker! Mijn eerste vijf maanden liepen half februari af en RVO wilde graag door. Ik ook, maar voor het zover was, had ook Buitenlandse Zaken een heel mooi klusje, dat doorliep tot eind 2018... Op de dag dat RVO doorkwam, werd ik door BZ afgewezen. Zoals wel vaker, valt alles dan lekker samen.
De verlenging is voor slechts drie maanden. Dus medio mei is het weer klaar. Alleen in uitzonderlijke gevallen wordt er afgeweken van het standaard beleid om freelancers vijf maanden in te huren en daarna optioneel met drie maanden te verlengen. Ik hoop op bijzondere omstandigheden. a) Omdat ik het hier erg goed naar mijn zin heb (werk, locatie, collega's) en b) omdat er gewoon te weinig mankracht is en ik hard nodig ben.
Vrouw
Die doet het nog steeds. Nauwelijks in staat tot het nemen van rust, is herstellen van inspanning en/of werk echt heel lastig en vaak gewoon onmogelijk. En dat doet ze echt voor een heel stuk zelf, want haar omgeving is best druk met haar de ruimte voor ontspanning te bieden. De Vrouw zelf is echter grenzeloos onrustig, gejaagd, soms zelfs hyper, en bezig. Dat was ze natuurlijk altijd al. Ik kom druk over, maar ben de rust zelve vergeleken bij mijn eega.
Als ik zeg 'haar omgeving', doel ik op de meeste van haar collega's, familie, vrienden en het gezin. Al heeft vooral Rowdy er wel een hoop moeite mee. Die blijft gedrag vertonen dat elke gezonde moeder tot totale wanhoop zou drijven, laat staan een geblesseerde. Na het stoppen van zijn studie aan de Hogeschool van Amsterdam (eind januari), was afgesproken dat meneer snel fulltime werk zou gaan hebben en actief aan de slag zou gaan met eventuele opties voor volgend jaar. Na een week of zes is hij vooral volledig uitgerust, doorgerookt, nog altijd werkeloos, waarschijnlijk ook een heel eind blut, maar toch in staat om een feestje te geven voor wat vrienden terwijl wij een weekendje weg waren. Gelukkig is er, net als vorige keer (waarna we hem uitdrukkelijk hebben verboden ooit nog meer dan twee mensen tegelijkertijd uit te nodigen in onze afwezigheid) weer iets gesneuveld, zodat we voorlopig veel aan hem en zijn leuke weekend kunnen blijven denken.
Maar, zoals de foto's ook al hinten, wij waren dus weer een weekendje weg. Wederom naar Texel. Toch wel ons nieuwe toevluchtsoord voor de korte break/ontsnapping. Weer heerlijk gewandeld, de vuurtoren 'gedaan', genoten van het hotelletje en Wie is de mol? op zaterdagavond. Helemaal zalig!
De Kids
Daar was ik al een beetje mee begonnen... Die grote is dus vooral druk met zichzelf. Finn, inmiddels ook een aardige grote, heeft de afgelopen dagen aan de hand van zijn moeder zijn kamer verbouwd. Het is opnieuw ingericht en hij heeft een nieuw bed. Prettig voor de man, die daar grofweg 22 uur per dag doorbrengt en dus een fijne ruimte verdiend. Op school doet ie het nog steeds aardig, al heeft ie (verrassend!) een behoorlijk luie inslag. Meneer is makkelijk tevreden als ie zijn huiswerk zit te maken. Denkt snel dat ie het snapt en kan reproduceren, maar blijkt bij de eerste vraag meestal 'net andersom te hebben geleerd' of gewoon stukken te zijn vergeten.... Vermoeiend. Maar hij hengelt zijn volgende jaar wel binnen en moet (vooral van mij) een basisniveau blijven halen. Verder is het goed. Zijn groeipijnen worden nu echt wat minder en langzaam begint ie weer aan sporten te denken. Hoe of wat moet nog blijken. Terug naar basketballen? Of toch maar beetje hardlopen en misschien tennissen in de buurt? Alles is nog open.
Sport
Sport, jezus, ik dacht dat we er nooit gingen komen. Ik ben kneiterfit. Echt, ongelofelijk. Ik heb begin februari in Schoorl de 30 kilometer in 2.15 gelopen. Dat is een gemiddelde kilometertijd van 4.31. Ik wist niet dat ik het in me had. Verder blijf ik behoorlijk heel, om het maar zo te zeggen. Geen overspannen kuiten, geen spierblessures, niks. Na veel hardlopen geniet ik wel van mijn oudemannenkwaaltjes (denk aan stijve achillespees en gevoelige hiel bij het uit bed stappen), maar dat loop je er elke dag ook weer zo uit.
Komende weken ga ik een leuke halve marathon in de Driebergse bossen lopen en de week erna ga ik hazen voor Wouter, mijn oud-ploeggenootje van Desto 5. Hij wil zijn marathon pr aanscherpen en wil daarom de eerste helft van zijn race in 1.34 lopen. Of ik dat kon en wilde doen? Uiteraard. Dat is het tempo dat ik ook in Schoorl liep, dus dat kan prima. Ook liep ik daar, en loop ik meestal, erg constant, dus dat is voor hem dan ook wel lekker. Sla ik na 21,1 kilometer de finishstraat in, mag hij het afmaken.
En tussendoor mag ik weer op tennisles bij Manus. Die valt rete-ongelukkig dit jaar, want direct na afloop van die halve marathon door het bos. Maar ja, gewoon even doordrukken, hahaha. Douchen, eten, naar Eindhoven en lekker zinloos met mijn alleroudste vriendje dubbelen. Overleven we ook wel.
Verder blijf ik komende maanden lekker zwemmen (as is) en gaat het fietsen natuurlijk steeds meer terug naar buiten toe. Dat is zalig. Ik heb mij deze winter beperkt tot het fietsen op de Tacx (ook zalig) en een enkel MTB-ritje (best vaak te nat of te koud voor de paden). Een graad of tien en een overzichtelijk windje lijken me zalig. Ik kom eraan!
Reacties