Tot zover 2017, bedankt
Al een paar weken zit ik te broeden op deze post. De laatste, of misschien slechts één van de laatste, posts van dit kalenderjaar. En dan kijk ik graag terug.
Aan mijn liefde voor terugkijken heeft het floppen van mijn geschiedenisstudie inderdaad niet gelegen. Zelfs dit jaar, 2017, is het terugkijken meer dan waard. Al was het al om daarna hartgrondig te kunnen zeggen: never again.
Dat is gelukkig ook onmogelijk. Al was het al (let op: spoiler alert!!) omdat katers natuurkundig maar één keer dood kunnen.
First things first. Met mijn ziekenhuisopname (klaplong) nog vers in het geheugen, kwam het herseninfarct van De Vrouw natuurlijk op een dramatisch moment. De drie kinderen zo in één maand tijd het idee te geven dat je ouders, ook beiden, weleens kunnen wegvallen is echt heel erg naar. Je wilt dat ze zich dat pas gaan realiseren als je met een stok voorbij loopt en niet langer in staat bent op hun kinderen te passen.
Als je vervolgens als partner leest dat de kans op herhaling van of overlijden na een herseninfarct echt groot is, bezie je je relatie ook in een ander licht.
En dan de patiënt zelf... Alles is anders. Zelfs dat wat goed gaat, voelt anders, minder en moeilijk. En alles wat minder goed of niet meer gaat, voelt als een levenslustwegzuigende energie waar je niks aan kunt doen.
Zo'n blog dus. Vol goede moed het nieuwe jaar in?
Ja, want de kans is groot dat het vooral een beter jaar kan worden. En, denk Staatsloterij, als de kans er is, is er de hoop en het goede gevoel.
En De Vrouw is er nog, en nog functionerend ook. Werken, sociale contacten, de stad in, dat kan allemaal prima. Mits erop voorbereid en rekening houdend met eventuele gevolgen. Dansen, concerten, een zwembad vol enthousiaste kinderen zijn verleden tijd. Maar het grootste deel daarvan was dat al...;).
Een jaar vol verlies, met een climax in november en december, toen we in twaalf dagen onze beide katers verloren. Sushi rende eind november voor een auto. Aangezien hij hartstikke bang was voor gemotoriseerd spul, kan het haast niet anders dat een of andere lul even lekker zijn tweede versnelling heeft doorgetrokken en Sushi daar volledig mee heeft verrast. Boem en klaar. Compleet verdriet, want Sushi was de onverwoestbare. Die had als zwerfkatje in Frankrijk al moeten gaan, maar met veel mazzel en een Nederlands pleeggezin (en dierenartsen) redde hij het. Daarna kwam ie bij ons en heeft ie naast een drukke straat bijvoorbeeld ook eens drie dagen (en minsten 150 kilometer) in het motorblok van opa gezeten...
Bikkel was een paar jaar ouder, maar kerngezond. Tot hij een paar dagen later enorm begon af te vallen. Gelukkig had de man wat 'reserve', dus in eerste instantie 'no worries'. Maar na een kleine week zijn we toch maar hulp gaan inroepen. Hij at niks meer en dronk nog nauwelijks. Het bleek een ontsteking aan zijn alvleesklier te zijn, waardoor hij de hele dag misselijk was en daardoor niks aanraakte. Pijnstillers en een infuus tegen uitdroging hebben het nog een paar dagen gerekt, maar uiteindelijk is ie kermend van de pijn bij de dierenarts ingeslapen. Twaalf dagen na Sushi. Je kunt het één niet los van het ander zien.
Lieve Sushi en Bikkel, jullie waren geweldig. Wij konden alles bij en met jullie doen. En jullie kwamen bij ons overal mee weg. Dank voor de mooie jaren en herinneringen.
En door... Naar 2018. En naar het voornemen om vooral te accepteren dat het leven niet meer is zoals het was. En naar de kinderen, die het met alle tegenslag geweldig blijven doen. Als mens, als vriend/vriendin, op school, als kind van hun ouders, als broer of zus. Jullie zijn een taai, gematigd eigenwijs, sterk en mooi stel.
En verder, oh cliché, gaan wij enorm genieten van de kleine dingen. Samen even een rondje wandelen na het eten, gezond je sport(en) kunnen beoefenen, even knuffelen voor het slapengaan, (rustiger) vakanties met z'n allen, goed en voldoende herstellen van drukte, 's Avonds naar bed in de wetenschap dat iedereen het nog gewoon doet.
Tot zover 2017. Bedankt.
Aan mijn liefde voor terugkijken heeft het floppen van mijn geschiedenisstudie inderdaad niet gelegen. Zelfs dit jaar, 2017, is het terugkijken meer dan waard. Al was het al om daarna hartgrondig te kunnen zeggen: never again.
Dat is gelukkig ook onmogelijk. Al was het al (let op: spoiler alert!!) omdat katers natuurkundig maar één keer dood kunnen.
Als je vervolgens als partner leest dat de kans op herhaling van of overlijden na een herseninfarct echt groot is, bezie je je relatie ook in een ander licht.
En dan de patiënt zelf... Alles is anders. Zelfs dat wat goed gaat, voelt anders, minder en moeilijk. En alles wat minder goed of niet meer gaat, voelt als een levenslustwegzuigende energie waar je niks aan kunt doen.
Zo'n blog dus. Vol goede moed het nieuwe jaar in?
Ja, want de kans is groot dat het vooral een beter jaar kan worden. En, denk Staatsloterij, als de kans er is, is er de hoop en het goede gevoel.
En De Vrouw is er nog, en nog functionerend ook. Werken, sociale contacten, de stad in, dat kan allemaal prima. Mits erop voorbereid en rekening houdend met eventuele gevolgen. Dansen, concerten, een zwembad vol enthousiaste kinderen zijn verleden tijd. Maar het grootste deel daarvan was dat al...;).
Een jaar vol verlies, met een climax in november en december, toen we in twaalf dagen onze beide katers verloren. Sushi rende eind november voor een auto. Aangezien hij hartstikke bang was voor gemotoriseerd spul, kan het haast niet anders dat een of andere lul even lekker zijn tweede versnelling heeft doorgetrokken en Sushi daar volledig mee heeft verrast. Boem en klaar. Compleet verdriet, want Sushi was de onverwoestbare. Die had als zwerfkatje in Frankrijk al moeten gaan, maar met veel mazzel en een Nederlands pleeggezin (en dierenartsen) redde hij het. Daarna kwam ie bij ons en heeft ie naast een drukke straat bijvoorbeeld ook eens drie dagen (en minsten 150 kilometer) in het motorblok van opa gezeten...
Bikkel was een paar jaar ouder, maar kerngezond. Tot hij een paar dagen later enorm begon af te vallen. Gelukkig had de man wat 'reserve', dus in eerste instantie 'no worries'. Maar na een kleine week zijn we toch maar hulp gaan inroepen. Hij at niks meer en dronk nog nauwelijks. Het bleek een ontsteking aan zijn alvleesklier te zijn, waardoor hij de hele dag misselijk was en daardoor niks aanraakte. Pijnstillers en een infuus tegen uitdroging hebben het nog een paar dagen gerekt, maar uiteindelijk is ie kermend van de pijn bij de dierenarts ingeslapen. Twaalf dagen na Sushi. Je kunt het één niet los van het ander zien.
Lieve Sushi en Bikkel, jullie waren geweldig. Wij konden alles bij en met jullie doen. En jullie kwamen bij ons overal mee weg. Dank voor de mooie jaren en herinneringen.
En door... Naar 2018. En naar het voornemen om vooral te accepteren dat het leven niet meer is zoals het was. En naar de kinderen, die het met alle tegenslag geweldig blijven doen. Als mens, als vriend/vriendin, op school, als kind van hun ouders, als broer of zus. Jullie zijn een taai, gematigd eigenwijs, sterk en mooi stel.
En verder, oh cliché, gaan wij enorm genieten van de kleine dingen. Samen even een rondje wandelen na het eten, gezond je sport(en) kunnen beoefenen, even knuffelen voor het slapengaan, (rustiger) vakanties met z'n allen, goed en voldoende herstellen van drukte, 's Avonds naar bed in de wetenschap dat iedereen het nog gewoon doet.
Tot zover 2017. Bedankt.
Reacties