Brief aan seizoen 2018
Lief nieuw seizoen,
Terugblikken heeft geen zin. In ieder geval niet als ik tegen jou praat. Maar ik wil je wel meegeven dat ik graag een ander seizoen beleef dan het afgelopen exemplaar. Vandaar dit schrijven. Omdat ik je graag vroegtijdig betrek bij mijn plannen, ambities, wensen en onzekerheden.
Zo is daar De Kuit. Er zijn veel aanwijzingen dat het de goede kant op gaat. Ik loop niet meer twee dagen achter elkaar, heb mijn opbouw na de laatste terugval over maanden verspreid (i.p.v. over weken), doe trouw mijn rek-, strek- en krachtoefeningen en stort mij sinds vorige week op een nóg geprononceerdere voorvoetlanding (die de juiste kuitspieren belast en de meer blessuregevoelige varianten juist minder aanspreekt). Kortom: ik doe mijn deel. Tijd voor het jouwe. Daarom spreek ik graag af: geen gezeur meer. Ja, ik zal beter naar mijn lichaam luisteren, maar jij moet mij wat meer weerbaarheid toestaan. Dat maakt mijn leven makkelijker en mijn ambities reëler. Maar daarover zo meer.
Ook wil ik graag een lans breken voor meer droge en, liefst ook, zonnige dagen. En dat, als ik dan toch mijn verlanglijstje aan het opstellen ben, graag ook met een aangename temperatuur. Dus, een goed en verrassend lekker voorjaar, dat eind maart al begint. Dan een lange en droge zomer, met veel dagen van 20+ graden Celsius, gevolgd door een mooi, aflopend najaar. Wederom graag erg droog. Niet leuk voor de boeren en tuinders, maar wel prettig voor de buitenrecreatie. Ik beloof dat ik veel in de berm zal plassen als goedmakertje voor het vochtpeil.
Nog andere wensen? Mwah. De rest is marginaal, vergeleken bij bovenstaande. Een beetje gezondheid, een beetje vooruitgang, heel veel plezier en mooie nieuwe herinneringen. Maar dat heb ik ook grotendeels zelf in de hand, dus daar zal ik niet snel (minder...;)) over zeuren. Nee, dan heb ik liever dat je de wereld een aantal mooie evenementen gunt. Welke? Nou, allemaal. Maar als je dan toch ergens moet beginnen, begin dan in Stein, Nieuwkoop, Düren, Zurich en Almere. Of is dat heel egocentrisch?
Plannen
Ja, plannen. Als in, het werkwoord. Ik kan meer dan behoorlijk plannen. Dat komt omdat ik het nodig heb. Zonder planning ben ik een losgeslagen structuurloos projectiel.Dus ik plan. Mijn plannen. En aan het einde van een seizoen stort ik mij altijd graag en vrij snel op het volgende. Terwijl mijn medetriathleten vaak nog in de 'chips en bierstand' staan, ben ik organisaties aan het mailen of ze al weten of er definitief een volgende editie komt. En zo ja, wanneer. Want plannen luistert nauw. Daar zit een gedachte en een visie achter. Niet de mijne, gelukkig, maar die van een trainer met verstand van zaken. Dus mijn ambities en wensen, aangevuld met zijn visie en kennis, maakt: de jaarplanning.
Voor het overzicht benoem ik alleen de triathlons. Ik ga er zeker ook nog veel bij lopen en zwemmen, maar dat zijn meer trainingen en dagjes uit dan wedstrijden. Het gaat om de triathlons. Niks meer, niks minder.
Triathlons:
- Nieuwkoop (halve) ?? mei
- Stein (kwart-ish) 17 juni
- Indeland (halve) 24 juni
- Zürich (hele) 29 juli
- Almere (halve) 8 september
Daar is echter wel een en ander bij te vertellen. Zo is Nieuwkoop nog niet duidelijk. Daar begrijp ik geen reet van. Voor een dergelijke lange afstand wordt vooral lang vooraf gepland door mogelijke deelnemers. Daarbij is het een best bescheiden evenement, dus snel vol. Afgelopen jaar was ik mooi te laat. Dus dat vind ik lastig. Ik hoop 'm te kunnen doen, maar dat is afhankelijk van de datum en hoe deze zich verhoudt tot mijn trainingskamp (jaja, ook daarover zo meer)
Stein wil ik eigenlijk al best lang doen, want mooi gebied. Maar het schijnt al jaren een rommelige en slecht georganiseerde wedstrijd te zijn. In 2016 had ie dan ook zijn laatste versie. Tot afgelopen weken naar buiten kwam dat er een nieuwe organisatie is opgestaan en er in 2018 een nieuwe editie komt. Die wil ik dus zeker doen.
Indeland is zo'n prachtige kleinere Duitse wedstrijd. Goed georganiseerd en net over de Limburgse grens. Ideaal voor een weekendje met twee of vier die kant op.
De Ironman in Zürich is uiteraard het hoofddoel. Al die andere triathlons ga ik volle bak, maar tegenvallers bestaan niet, want alles is gericht op Zürich. Die telt, de rest niet.
Almere vind ik echt een perfect einde van het seizoen. Goeie organisatie, gezellige en mooie dag (met na je eigen halve juichen bij de verder zwoegende hele deelnemers) en je wordt er als atleet ook echt in de watten gelegd. Heerlijk.
Trainingskamp
Ja man. Dat is een plan. Vanuit Hellas gaan er komend jaar meerdere mensen een hele triathlon doen, vele van hen voor het eerst. Dit groepje gaat grotendeels Kopenhagen doen. Ik wilde ook aansluiten, maar a) het beslissen duurde te lang en b) ik wilde plannen obv de schoolvakantie van de kinderen. En zo kwam ik in Zürich uit. Neemt niet weg dat we veel samen kunnen trainen. Zo ook een week in mei. Een van de mannen kan ons onderbrengen op een vakantiepark in de buurt van Aix-en-Provence en van daaruit gaan wij een week lang alleen maar sporten, eten, foute grappen maken en slapen. Ondanks het feit dat ik er als een berg tegenop zie om zo lang bij mijn gezin weg te zijn, zie ik daar toch wel enorm naar uit.
Ambities
En dan zijn er natuurlijk de door mij graag hardop uitgesproken ambities. In de appgroep met dezelfde 'mannen die hele gaan doen in 2018' van Hellas had ik 'm al gedeeld. Met trainer Peter ook al. Nu deel ik 'm dus ook met jou: ik ga vol voor de 10.30, of daaromtrent. (Of ik er dan net onder duik, of blijf steken op bijvoorbeeld 10.34 maakt me dan weer niks uit. Het gaat om de vooruitgang...).
10.30(-ish) dus. In Frankfurt had ik zo'n 11.30 nodig. In Maastricht lag ik op schema voor een tijd rond de 11 uur. Het komende jaar wil ik weer een dergelijk grote sprong maken. Dat kan, dus dan wil ik het. Hoe dan? Nou...
Zwemmend heb ik afgelopen jaar veruit de meeste vooruitgang geboekt. Van 1.26 in Frankfurt naar 1.19 in Maastricht is ruim 8% winst! En dat op een dag dat de zwemtijden voor iedereen toch wat tegenvielen. Dat betekent dat het zwaar was en er toch best wat stroming stond. Geen punt, hebben we allemaal last van. Maar funest voor mijn gemeten vooruitgang. Komend seizoen wil ik weer zoveel winst zien te behalen, uitkomend op iets onder de 1.15.
Door al mijn kuitissues heb ik dit seizoen extra veel gefietst en dat heeft zich uitbetaald. Ook daar heb ik mij sterk verbeterd. De tijden van Frankfurt (5.48) en Maastricht (5.41) vergelijken heeft niet zoveel zin, want volstrekt verschillende parcoursen, omstandigheden en moeilijkheidsgraad. Een beter beeld geeft mijn gebruikte 'normalized power' (mijn gemiddeld getrapte wattage, aangevuld met de intensiteit of 'stressscore'). In Frankfurt was mijn NP namelijk 188, in Maastricht maar liefst 233. Dat zijn bijna 25 procenten extra arbeid/power. Ook hier geldt zeker dat ik sterker ben geworden. Maar ik heb ook veel te hard gefietst. M.a.w. als je zo diep gaat tijdens het fietsen, blijft er (te?) weinig over voor die marathon die er ook nog op volgt.
Hoe weet ik dat? Nou, daarvoor bestaat de TSS, oftewel de Training Stress Score. Deze meet gewoon hoe stuk je gaat. Bijvoorbeeld: dinsdag de 13e liep ik een klein rondje in plaats van de geplande baantraining. Dit, omdat ik zondag een wedstrijd had gelopen. Je wil jezelf niet opblazen, dus na een intensieve wedstrijd of training volgt herstel (in rust en/of minder intensievere trainingen). Mijn tss was tijdens de wedstrijd zondag (10km) 71. En toen zat ik dus goed stuk. Tijdens het herstelloopje was ie 40. Dat was lekker relaxt. Tijdens het fietsonderdeel in Maastricht was het bijna 364...
(Toch zie ik net ook dat ik in Frankfurt 329 haalde. Is dus ook veel te veel, terwijl ik daar toch echt wel heel behoudend heb gefietst. Eerste keer, beetje bang voor wat nog komen ging, etc. Daar heb ik prima op gelopen, dus wellicht kan ik toch wel wat boven de 300 uitkomen...;))
Afijn, dat moet dus wel iets rustiger. Minder uitputtend, meer denkend aan wat nog komen gaat.
Lopend zat ik in mei 2017 op het niveau van een hele marathon in 3.30. In een hele triathlon dus. Ik denk dat ik dat niveau vrij realistisch komende maanden ook weer kan aantikken. Mijn progressie voor 2018 zit 'm bij het hardlopen op 'heel blijven'. Als ik mijn geboekte winst weer terug heb, hoef ik verder niks meer, behalve gezondheid.
Dat alles levert mij dan, onder normale omstandigheden, splittijden op van resp. 1.15, 5.30 en 3.30, maakt 10.15. Tel daar nog twee relaxte wissels bij op en je hebt 10.30. BAM! Plan dus....
Kleingeld
Maar dan zijn we er natuurlijk nog niet, lief nieuw seizoen. Er is nog zoveel meer bij je te halen. Er zijn nog zoveel dingen te doen, wensen te hebben, plannen te maken. Maar vergeleken met Zürich en mijn 10.30 is het natuurlijk allemaal kleingeld. Maar, ook dat is leuk, goed, belangrijk en mooi. Alleen allemaal ietsjes minder. Wat wil ik dan verder nog?
Groet uit Schoorl (30km door de duinen)
Een 10km PR richting de 39 minuten
Een halve marathon PR onder de 1.30
Een aantal mooie wielertochten in het voorjaar en zomer
Mijn nog altijd openstaande lange afstandstrainingen (Krommerijnpad Ut - Wijk, Voetstappenpad Hilversum en het Open UHT, allen rond 30km)
Afsluitend hoop ik dat we er samen wat moois van maken. Ik heb wat hulp nodig, en wat geluk. En ik zal er alles aan doen. En als ik in die buurt van die 10.30 kom, schrijf ik volgend jaar een ruime dankbetuiging...;)!!
Terugblikken heeft geen zin. In ieder geval niet als ik tegen jou praat. Maar ik wil je wel meegeven dat ik graag een ander seizoen beleef dan het afgelopen exemplaar. Vandaar dit schrijven. Omdat ik je graag vroegtijdig betrek bij mijn plannen, ambities, wensen en onzekerheden.
Zo is daar De Kuit. Er zijn veel aanwijzingen dat het de goede kant op gaat. Ik loop niet meer twee dagen achter elkaar, heb mijn opbouw na de laatste terugval over maanden verspreid (i.p.v. over weken), doe trouw mijn rek-, strek- en krachtoefeningen en stort mij sinds vorige week op een nóg geprononceerdere voorvoetlanding (die de juiste kuitspieren belast en de meer blessuregevoelige varianten juist minder aanspreekt). Kortom: ik doe mijn deel. Tijd voor het jouwe. Daarom spreek ik graag af: geen gezeur meer. Ja, ik zal beter naar mijn lichaam luisteren, maar jij moet mij wat meer weerbaarheid toestaan. Dat maakt mijn leven makkelijker en mijn ambities reëler. Maar daarover zo meer.
Ook wil ik graag een lans breken voor meer droge en, liefst ook, zonnige dagen. En dat, als ik dan toch mijn verlanglijstje aan het opstellen ben, graag ook met een aangename temperatuur. Dus, een goed en verrassend lekker voorjaar, dat eind maart al begint. Dan een lange en droge zomer, met veel dagen van 20+ graden Celsius, gevolgd door een mooi, aflopend najaar. Wederom graag erg droog. Niet leuk voor de boeren en tuinders, maar wel prettig voor de buitenrecreatie. Ik beloof dat ik veel in de berm zal plassen als goedmakertje voor het vochtpeil.
Nog andere wensen? Mwah. De rest is marginaal, vergeleken bij bovenstaande. Een beetje gezondheid, een beetje vooruitgang, heel veel plezier en mooie nieuwe herinneringen. Maar dat heb ik ook grotendeels zelf in de hand, dus daar zal ik niet snel (minder...;)) over zeuren. Nee, dan heb ik liever dat je de wereld een aantal mooie evenementen gunt. Welke? Nou, allemaal. Maar als je dan toch ergens moet beginnen, begin dan in Stein, Nieuwkoop, Düren, Zurich en Almere. Of is dat heel egocentrisch?
Plannen
Ja, plannen. Als in, het werkwoord. Ik kan meer dan behoorlijk plannen. Dat komt omdat ik het nodig heb. Zonder planning ben ik een losgeslagen structuurloos projectiel.Dus ik plan. Mijn plannen. En aan het einde van een seizoen stort ik mij altijd graag en vrij snel op het volgende. Terwijl mijn medetriathleten vaak nog in de 'chips en bierstand' staan, ben ik organisaties aan het mailen of ze al weten of er definitief een volgende editie komt. En zo ja, wanneer. Want plannen luistert nauw. Daar zit een gedachte en een visie achter. Niet de mijne, gelukkig, maar die van een trainer met verstand van zaken. Dus mijn ambities en wensen, aangevuld met zijn visie en kennis, maakt: de jaarplanning.
Voor het overzicht benoem ik alleen de triathlons. Ik ga er zeker ook nog veel bij lopen en zwemmen, maar dat zijn meer trainingen en dagjes uit dan wedstrijden. Het gaat om de triathlons. Niks meer, niks minder.
Triathlons:
- Nieuwkoop (halve) ?? mei
- Stein (kwart-ish) 17 juni
- Indeland (halve) 24 juni
- Zürich (hele) 29 juli
- Almere (halve) 8 september
Daar is echter wel een en ander bij te vertellen. Zo is Nieuwkoop nog niet duidelijk. Daar begrijp ik geen reet van. Voor een dergelijke lange afstand wordt vooral lang vooraf gepland door mogelijke deelnemers. Daarbij is het een best bescheiden evenement, dus snel vol. Afgelopen jaar was ik mooi te laat. Dus dat vind ik lastig. Ik hoop 'm te kunnen doen, maar dat is afhankelijk van de datum en hoe deze zich verhoudt tot mijn trainingskamp (jaja, ook daarover zo meer)
Stein wil ik eigenlijk al best lang doen, want mooi gebied. Maar het schijnt al jaren een rommelige en slecht georganiseerde wedstrijd te zijn. In 2016 had ie dan ook zijn laatste versie. Tot afgelopen weken naar buiten kwam dat er een nieuwe organisatie is opgestaan en er in 2018 een nieuwe editie komt. Die wil ik dus zeker doen.
Indeland is zo'n prachtige kleinere Duitse wedstrijd. Goed georganiseerd en net over de Limburgse grens. Ideaal voor een weekendje met twee of vier die kant op.
De Ironman in Zürich is uiteraard het hoofddoel. Al die andere triathlons ga ik volle bak, maar tegenvallers bestaan niet, want alles is gericht op Zürich. Die telt, de rest niet.
Almere vind ik echt een perfect einde van het seizoen. Goeie organisatie, gezellige en mooie dag (met na je eigen halve juichen bij de verder zwoegende hele deelnemers) en je wordt er als atleet ook echt in de watten gelegd. Heerlijk.
Trainingskamp
Ja man. Dat is een plan. Vanuit Hellas gaan er komend jaar meerdere mensen een hele triathlon doen, vele van hen voor het eerst. Dit groepje gaat grotendeels Kopenhagen doen. Ik wilde ook aansluiten, maar a) het beslissen duurde te lang en b) ik wilde plannen obv de schoolvakantie van de kinderen. En zo kwam ik in Zürich uit. Neemt niet weg dat we veel samen kunnen trainen. Zo ook een week in mei. Een van de mannen kan ons onderbrengen op een vakantiepark in de buurt van Aix-en-Provence en van daaruit gaan wij een week lang alleen maar sporten, eten, foute grappen maken en slapen. Ondanks het feit dat ik er als een berg tegenop zie om zo lang bij mijn gezin weg te zijn, zie ik daar toch wel enorm naar uit.
Het nut van zo'n trainingskamp krijg je een week of drie later vol terug. Dan gaat al die training zich uitbetalen in een geweldige fitheid en energie. En dan ga ik dus achtereenvolgens Stein en Indeland doen. Ik denk dat ik daar alles en iedereen uit elkaar trek. Om na afloop te kunnen vergelijken met Nieuwkoop, want die was pre-trainingskamp. Al is die dus twijfelachtig, want de 19e mei zijn wij al weg. Als ie dan wordt gehouden, heb ik pech. Voor mij moet ie op 6 of 13 mei vallen.
 |
| De wegen rond Aix...;) |
Ambities
En dan zijn er natuurlijk de door mij graag hardop uitgesproken ambities. In de appgroep met dezelfde 'mannen die hele gaan doen in 2018' van Hellas had ik 'm al gedeeld. Met trainer Peter ook al. Nu deel ik 'm dus ook met jou: ik ga vol voor de 10.30, of daaromtrent. (Of ik er dan net onder duik, of blijf steken op bijvoorbeeld 10.34 maakt me dan weer niks uit. Het gaat om de vooruitgang...).
10.30(-ish) dus. In Frankfurt had ik zo'n 11.30 nodig. In Maastricht lag ik op schema voor een tijd rond de 11 uur. Het komende jaar wil ik weer een dergelijk grote sprong maken. Dat kan, dus dan wil ik het. Hoe dan? Nou...
Zwemmend heb ik afgelopen jaar veruit de meeste vooruitgang geboekt. Van 1.26 in Frankfurt naar 1.19 in Maastricht is ruim 8% winst! En dat op een dag dat de zwemtijden voor iedereen toch wat tegenvielen. Dat betekent dat het zwaar was en er toch best wat stroming stond. Geen punt, hebben we allemaal last van. Maar funest voor mijn gemeten vooruitgang. Komend seizoen wil ik weer zoveel winst zien te behalen, uitkomend op iets onder de 1.15.
Door al mijn kuitissues heb ik dit seizoen extra veel gefietst en dat heeft zich uitbetaald. Ook daar heb ik mij sterk verbeterd. De tijden van Frankfurt (5.48) en Maastricht (5.41) vergelijken heeft niet zoveel zin, want volstrekt verschillende parcoursen, omstandigheden en moeilijkheidsgraad. Een beter beeld geeft mijn gebruikte 'normalized power' (mijn gemiddeld getrapte wattage, aangevuld met de intensiteit of 'stressscore'). In Frankfurt was mijn NP namelijk 188, in Maastricht maar liefst 233. Dat zijn bijna 25 procenten extra arbeid/power. Ook hier geldt zeker dat ik sterker ben geworden. Maar ik heb ook veel te hard gefietst. M.a.w. als je zo diep gaat tijdens het fietsen, blijft er (te?) weinig over voor die marathon die er ook nog op volgt.
Hoe weet ik dat? Nou, daarvoor bestaat de TSS, oftewel de Training Stress Score. Deze meet gewoon hoe stuk je gaat. Bijvoorbeeld: dinsdag de 13e liep ik een klein rondje in plaats van de geplande baantraining. Dit, omdat ik zondag een wedstrijd had gelopen. Je wil jezelf niet opblazen, dus na een intensieve wedstrijd of training volgt herstel (in rust en/of minder intensievere trainingen). Mijn tss was tijdens de wedstrijd zondag (10km) 71. En toen zat ik dus goed stuk. Tijdens het herstelloopje was ie 40. Dat was lekker relaxt. Tijdens het fietsonderdeel in Maastricht was het bijna 364...
(Toch zie ik net ook dat ik in Frankfurt 329 haalde. Is dus ook veel te veel, terwijl ik daar toch echt wel heel behoudend heb gefietst. Eerste keer, beetje bang voor wat nog komen ging, etc. Daar heb ik prima op gelopen, dus wellicht kan ik toch wel wat boven de 300 uitkomen...;))
Afijn, dat moet dus wel iets rustiger. Minder uitputtend, meer denkend aan wat nog komen gaat.
Lopend zat ik in mei 2017 op het niveau van een hele marathon in 3.30. In een hele triathlon dus. Ik denk dat ik dat niveau vrij realistisch komende maanden ook weer kan aantikken. Mijn progressie voor 2018 zit 'm bij het hardlopen op 'heel blijven'. Als ik mijn geboekte winst weer terug heb, hoef ik verder niks meer, behalve gezondheid.
Dat alles levert mij dan, onder normale omstandigheden, splittijden op van resp. 1.15, 5.30 en 3.30, maakt 10.15. Tel daar nog twee relaxte wissels bij op en je hebt 10.30. BAM! Plan dus....
Kleingeld
Maar dan zijn we er natuurlijk nog niet, lief nieuw seizoen. Er is nog zoveel meer bij je te halen. Er zijn nog zoveel dingen te doen, wensen te hebben, plannen te maken. Maar vergeleken met Zürich en mijn 10.30 is het natuurlijk allemaal kleingeld. Maar, ook dat is leuk, goed, belangrijk en mooi. Alleen allemaal ietsjes minder. Wat wil ik dan verder nog?
Groet uit Schoorl (30km door de duinen)
Een 10km PR richting de 39 minuten
Een halve marathon PR onder de 1.30
Een aantal mooie wielertochten in het voorjaar en zomer
Mijn nog altijd openstaande lange afstandstrainingen (Krommerijnpad Ut - Wijk, Voetstappenpad Hilversum en het Open UHT, allen rond 30km)
Afsluitend hoop ik dat we er samen wat moois van maken. Ik heb wat hulp nodig, en wat geluk. En ik zal er alles aan doen. En als ik in die buurt van die 10.30 kom, schrijf ik volgend jaar een ruime dankbetuiging...;)!!
Reacties