Gewoon niet zo lekker....
Het wordt onrustig onder de vaste lezers van dit hoogstaande blog. De zielenroerselen blijven uit, de updates gaan steeds verder uit elkaar liggen. Niet bewust. Alhoewel: als ik mijzelf iets minder plezant voel, schrijf ik hier ook minder. Ik lees zelf liever ook geen zeikblogs, dus wil voorkomen dat dit er een wordt.
Wat dan te doen als je niet zo goed in je vel zit? Niet veel. Wat in mijn geval de onrust alleen maar versterkt. Want wat is het probleem? Juist, dat ik niet zo veel kan doen. Noch aan het hoofd van De Vrouw, noch aan mijn eigen kuit. De enige optie is geduld hebben en rustig blijven. En dat is saai, klote, niet leuk en kut.
Vanaf het begin dan maar.... Ik lees even terug en zie dat mijn laatste post van 23 augustus is. Overigens wel een toppertje hoor...;). In die vier weken is er natuurlijk weer van alles gebeurd. Voornaamste is echter wat er niet is gebeurd, en dat is het herstel van De Vrouw. Dat heeft een soort van plateau bereikt, waar geen merkbare verandering in status meer op voelbaar is. Probleem is alleen dat dit plateau, of niveau, best laag ligt. Of op een slecht moment komt, zo je wilt. Na de vakantie is ze eigenlijk niet meer goed hersteld. Een lang weekend Maastricht, stress om je man, de triatlon, dan de vliegreis naar Venetië, de paar dagen in een drukke stad en daarna de anderhalve week op een lawaaierige camping hebben hun sporen nagelaten. En hoe. We zijn nu zo'n vijf weken terug en daarvan gingen er twee voorbij zonder hoofdpijn. De vermoeidheid is chronisch, zo ook het trage herstel van de keren dat je te ver gaat. En die zijn talrijk, want zo makkelijk bereikt. Er is maar één route uit deze vicieuze cirkel en die luidt: rust. En dat is lastig, zo niet onmogelijk, maar toch verplicht. En natuurlijk ook saai, klote, niet leuk en kut.
Hier doorheen loopt dan het als een nachtkaars uitgaan van mijn eigen triatlonseizoen. Het was natuurlijk al weinig, dit kalenderjaar. Starten met een klaplong, daar in februari/maart goed van terugkomen, om in mei je kuit te beginnen sukkelen. (ja, vind ik ook, klinkt Belgisch, maar ik vind het mooi klinken en ben eigenlijk wel van mening dat het moet kunnen en mogen. Of is dat al zo?). Die blessure kostte me uiteindelijk het hele seizoen. Waar ik in eerste instantie de halve van Amsterdam moest laten lopen, bleek ik in augustus met kunst en vliegwerk in Maastricht tot de helft van de marathon te komen tijdens de Ironman. Daarna volgde de vakantie en de focus op (de halve van) Almere. Daags daarvoor schoot de stress er echter weer in. Weer teveel en/of te snel. Of wat dan ook. Weg Almere, weg laatste hoopvolle stip, weg seizoen 2017.
Die woensdag werd ik voor het eerst echt terneergeslagen, sacherijnig, zelfs een beetje depressief. De Vrouw bekende me vandeweek dat ze er enorm van geschrokken was. Wat er van mij overblijft zonder de sport, het vooruitkijken en de hoop. Vrij weinig dus. Ik was leeg, op, doelloos en kon werkelijk niks positiefs bedenken om me op te richten.
Als het hardlopen dan wegvalt én je je qua weer door een epische kutseptember heen worstelt (en dus niet buiten kan fietsen) én je begint aan een nieuwe zwemcursus, waarin je de eerste zes weken niet mag borstcrawlen, dan blijft er heel weinig over. Ik heb Narcos seizoen 2 in een week afgekeken vanaf de Tacx en veel met De Vrouw en de hond van de buren (Buurman Bart) gewandeld. Maar sorry, daar kan ik mijn energie niet in kwijt en het geeft geen enkele sportieve voldoening. Alleen maar meer onrust.
Is er dan niks goeds? Jawel. De kinderen doen het fantastisch op hun nieuwe scholen en in hun nieuwe jaren. En ik kon na mijn klus bij OHRA direct weer aan de slag, ditmaal bij RVO, de Rijksdienst voor Ondernemend Nederland. Geweldig leuke en uitdagende klus. Veel te doen in dankbare omgeving, gevuld met leuke mensen. In Den Haag, dus qua reistijd verdien ik ook een uurtje per dag. Positief.
En langzaam begin ik weer vooruit te kijken. Van die zes weken waarin ik (we, alle cursisten) niet vrijuit mogen zwemmen, zijn er (morgen) al drie om. Ik had nooit kunnen bevroeden dat ik zoveel zin zou kunnen hebben om weer eens lekker vrijuit te kunnen gaan zwemmen, maar dat heb ik enorm. Alleen maar omdat het niet mag en inmiddels een week of vier geleden is. Bijzonder.
Vanavond ga ik beginnen aan een heel voorzichtig schema, waarin ik in 8 weken weer optrain naar een uurtje hardlopen. Eerste sessie: 15 minuten hardlopen met daarna een versnelling van 80 meter. Fuck yeah! Wie het kleine niet eert.... Over een week of acht is het half november. Dan kan ik gaan opbouwen naar twee uur hardlopen en kan ik weer gewoon vrijuit rennen. De bossen in, de zondagmorgentraining meedoen, misschien de halve van Egmond en in februari de net deze week geboekte Groet uit Schoorlrun.
Verder staat seizoen 3 van Narcos klaar en daarna nog meer fraais op Netflix. Al dat brute en ordinaire geweld dat De Vrouw niet wil zien, kijk ik zwetend en puffend op de fiets. En op droge dagen knal je snel naar buiten, snel een grote ronde doen en even tot jezelf komen.
We komen er dus wel. Rustig blijven, langzaam het vizier op komend seizoen. En tot die tijd is het, inderdaad, gewoon nog even saai, klote, niet leuk en kut.
Wat dan te doen als je niet zo goed in je vel zit? Niet veel. Wat in mijn geval de onrust alleen maar versterkt. Want wat is het probleem? Juist, dat ik niet zo veel kan doen. Noch aan het hoofd van De Vrouw, noch aan mijn eigen kuit. De enige optie is geduld hebben en rustig blijven. En dat is saai, klote, niet leuk en kut.
Vanaf het begin dan maar.... Ik lees even terug en zie dat mijn laatste post van 23 augustus is. Overigens wel een toppertje hoor...;). In die vier weken is er natuurlijk weer van alles gebeurd. Voornaamste is echter wat er niet is gebeurd, en dat is het herstel van De Vrouw. Dat heeft een soort van plateau bereikt, waar geen merkbare verandering in status meer op voelbaar is. Probleem is alleen dat dit plateau, of niveau, best laag ligt. Of op een slecht moment komt, zo je wilt. Na de vakantie is ze eigenlijk niet meer goed hersteld. Een lang weekend Maastricht, stress om je man, de triatlon, dan de vliegreis naar Venetië, de paar dagen in een drukke stad en daarna de anderhalve week op een lawaaierige camping hebben hun sporen nagelaten. En hoe. We zijn nu zo'n vijf weken terug en daarvan gingen er twee voorbij zonder hoofdpijn. De vermoeidheid is chronisch, zo ook het trage herstel van de keren dat je te ver gaat. En die zijn talrijk, want zo makkelijk bereikt. Er is maar één route uit deze vicieuze cirkel en die luidt: rust. En dat is lastig, zo niet onmogelijk, maar toch verplicht. En natuurlijk ook saai, klote, niet leuk en kut.
Hier doorheen loopt dan het als een nachtkaars uitgaan van mijn eigen triatlonseizoen. Het was natuurlijk al weinig, dit kalenderjaar. Starten met een klaplong, daar in februari/maart goed van terugkomen, om in mei je kuit te beginnen sukkelen. (ja, vind ik ook, klinkt Belgisch, maar ik vind het mooi klinken en ben eigenlijk wel van mening dat het moet kunnen en mogen. Of is dat al zo?). Die blessure kostte me uiteindelijk het hele seizoen. Waar ik in eerste instantie de halve van Amsterdam moest laten lopen, bleek ik in augustus met kunst en vliegwerk in Maastricht tot de helft van de marathon te komen tijdens de Ironman. Daarna volgde de vakantie en de focus op (de halve van) Almere. Daags daarvoor schoot de stress er echter weer in. Weer teveel en/of te snel. Of wat dan ook. Weg Almere, weg laatste hoopvolle stip, weg seizoen 2017.
Die woensdag werd ik voor het eerst echt terneergeslagen, sacherijnig, zelfs een beetje depressief. De Vrouw bekende me vandeweek dat ze er enorm van geschrokken was. Wat er van mij overblijft zonder de sport, het vooruitkijken en de hoop. Vrij weinig dus. Ik was leeg, op, doelloos en kon werkelijk niks positiefs bedenken om me op te richten.
Als het hardlopen dan wegvalt én je je qua weer door een epische kutseptember heen worstelt (en dus niet buiten kan fietsen) én je begint aan een nieuwe zwemcursus, waarin je de eerste zes weken niet mag borstcrawlen, dan blijft er heel weinig over. Ik heb Narcos seizoen 2 in een week afgekeken vanaf de Tacx en veel met De Vrouw en de hond van de buren (Buurman Bart) gewandeld. Maar sorry, daar kan ik mijn energie niet in kwijt en het geeft geen enkele sportieve voldoening. Alleen maar meer onrust.
Is er dan niks goeds? Jawel. De kinderen doen het fantastisch op hun nieuwe scholen en in hun nieuwe jaren. En ik kon na mijn klus bij OHRA direct weer aan de slag, ditmaal bij RVO, de Rijksdienst voor Ondernemend Nederland. Geweldig leuke en uitdagende klus. Veel te doen in dankbare omgeving, gevuld met leuke mensen. In Den Haag, dus qua reistijd verdien ik ook een uurtje per dag. Positief.
En langzaam begin ik weer vooruit te kijken. Van die zes weken waarin ik (we, alle cursisten) niet vrijuit mogen zwemmen, zijn er (morgen) al drie om. Ik had nooit kunnen bevroeden dat ik zoveel zin zou kunnen hebben om weer eens lekker vrijuit te kunnen gaan zwemmen, maar dat heb ik enorm. Alleen maar omdat het niet mag en inmiddels een week of vier geleden is. Bijzonder.
Vanavond ga ik beginnen aan een heel voorzichtig schema, waarin ik in 8 weken weer optrain naar een uurtje hardlopen. Eerste sessie: 15 minuten hardlopen met daarna een versnelling van 80 meter. Fuck yeah! Wie het kleine niet eert.... Over een week of acht is het half november. Dan kan ik gaan opbouwen naar twee uur hardlopen en kan ik weer gewoon vrijuit rennen. De bossen in, de zondagmorgentraining meedoen, misschien de halve van Egmond en in februari de net deze week geboekte Groet uit Schoorlrun.
Verder staat seizoen 3 van Narcos klaar en daarna nog meer fraais op Netflix. Al dat brute en ordinaire geweld dat De Vrouw niet wil zien, kijk ik zwetend en puffend op de fiets. En op droge dagen knal je snel naar buiten, snel een grote ronde doen en even tot jezelf komen.
We komen er dus wel. Rustig blijven, langzaam het vizier op komend seizoen. En tot die tijd is het, inderdaad, gewoon nog even saai, klote, niet leuk en kut.
Reacties