Een geweldig weekend, tot De Kuit
Vrijdag was het zover: de Ironman Maastricht concreet maken met het verkennen van het fietsparcours. Trainer en 'Mestreechganger' Peter ging mee en reed ons rond 07.15 uur 's morgens die kant op in zijn geweldige Land Rover (met daktent!)
Vooraf had ik er nog wel een beetje tegenop gezien. Peter is een nogal sterkte fietser, maar vooral de afstand baart dan toch zorgen. 'Dat gaat pijn doen', denk je dan. Al blijkt dat eigenlijk altijd erg mee te vallen.
Tegen tienen arriveerden we op de camping waar Peter het hele weekend lekker ging rondhangen en sporten. Fietsen optuigen, water vullen en gaan. De camping ligt letterlijk aan het parcours, dus de gpx-bestandjes begonnen direct instemmend te zoemen toen dat ook werd herkend en we waren onderweg.
Doordat wij begonnen in Meerssen, was de eerste beklimming van de Geulhemmerweg al na een paar minuten een feit. Tot zover de warming-up, hahahaha. Daarna volgde het Limburgse (Nederlandse) deel van het parcours, waar we ook de Bemelerberg in het eerste uurtje op gingen.
Na zo'n 50 kilometer trekken we via het Sint Geertruid van Tom Dumoulin België in. Gelijk twee bruggen over de Meuse en het Albert kanaal, daarna rechtsaf bij Loën, de Hallembaye op. Ik kende 'm niet, maar giftig klimmetje. Daarna is het Belgische deel vooral ruime provinciale wegen, tot je vlak voor Bilzen aankomt. Daar gaan we wat bosrijker gebied in, met meer paadjes dan wegen en wat meer draai en keer-werk. Tot aan het kanaal, waar je lekker een half uur kan rammen.
Het keerpunt is bij onderstaande brug. In deze brug zit een restaurant. Als jouw supporters (of jij als supporter) nog een comfortabel plekje zoekt: restaurant Onder de Brug. We komen eerst hard onder je door, dan kruipen we 200 meter verderop terug omhoog, rijden om het restaurant heen de brug op, om er aan de overkant weer vanaf te gaan. Als laatste zie je ons dan weer wegrazen voor nog een kilometer of vijf kanaal.
Een erg mooi (met name in Limburg) en best snel (met name in België) rondje dus. En een weergaloos gezellige topdag samen met Peter. Gelachen, gefietst, geluncht en vreselijk van het uitzicht en parcours genoten. Heerlijk.
Zaterdag mocht ik een indrukwekkend trainingsweekend vervolgen met een lange duurloop. Omdat ik nog aan het opbouwen ben, 'slechts' 1,5 uur. Dat ging prima, en voor het eerst (ik denk dankzij de halve baantraining van de dinsdag ervoor) ervoer ik weer souplesse en liep ik meer op techniek dan op (wils)kracht. Nice.
Zondag was druk. Eerst vier uur fietsen, dan uur hardlopen en daarna de #trut (triathlon Utrecht) helpen opruimen. Fietsen was en ging heerlijk. Vermoeide benen, maar dat mag ook wel met die twee dagen die ervoor zaten. Lopen ging ook goed, tot ik bijna bij Jasper was en het weer in mijn kuit schoot. Pats. Klaar. Ik ben alsnog even bij Jasper en It en hun verhuizing/verbouwing gaan kijken en daarna rustig naar huis gewandeld. Wat prima kon en ging. Het idee dat ik Ironman nu echt moet gaan laten lopen begint me nu echt te bekruipen. Het is me dit seizoen niet gegund. Te laat voor Nieuwkoop en toen ik werd toegelaten had ik de pyramidetrail al gepland. Daar raak ik geblesseerd aan mijn kuit, wat me niet alleen de halve in Amsterdam kost, maar wellicht (waarschijnlijk?) ok de hele in Maastricht....
'S middags heb ik dus vooral lopen sjouwen en opruimen. Super gezellig en te horen aan alle reacties een enorm geslaagde dag en triatlon. Maar ik liep toch met een klein donderwolkje boven mijn hoofd. Ik vind mezelf even heel erg zielig en sneu. Maar als ik deze belasting niet aankan, heb ik inderdaad ook gewoon niks op een (hele) triatlon te zoeken. Of zoals ik al tegen De Vrouw zei: zoals het er nu uitziet doen wij dit jaar exact evenveel triatlons....
En nu? Er zijn verschillende scenario's mogelijk. Ik ga even met de fysio overleggen, en met Peter. Maar ik kan me niet voorstellen dat het slim is over vier weken nagenoeg ongetraind een marathon te gaan lopen. Dus is het einde verhaal. Of ga ik gewoon van start en zie ik wel waar het schip strandt? Geen idee. Begin september is Almere, misschien moet ik daar maar naartoe gaan werken.
Vooraf had ik er nog wel een beetje tegenop gezien. Peter is een nogal sterkte fietser, maar vooral de afstand baart dan toch zorgen. 'Dat gaat pijn doen', denk je dan. Al blijkt dat eigenlijk altijd erg mee te vallen.
Tegen tienen arriveerden we op de camping waar Peter het hele weekend lekker ging rondhangen en sporten. Fietsen optuigen, water vullen en gaan. De camping ligt letterlijk aan het parcours, dus de gpx-bestandjes begonnen direct instemmend te zoemen toen dat ook werd herkend en we waren onderweg.
 |
| De fantastische 'tank' van Peter en de camping entree |
Het keerpunt is bij onderstaande brug. In deze brug zit een restaurant. Als jouw supporters (of jij als supporter) nog een comfortabel plekje zoekt: restaurant Onder de Brug. We komen eerst hard onder je door, dan kruipen we 200 meter verderop terug omhoog, rijden om het restaurant heen de brug op, om er aan de overkant weer vanaf te gaan. Als laatste zie je ons dan weer wegrazen voor nog een kilometer of vijf kanaal.
 |
| Dé perfecte supportershang-out voor IM Maastricht 2017 |
Zaterdag mocht ik een indrukwekkend trainingsweekend vervolgen met een lange duurloop. Omdat ik nog aan het opbouwen ben, 'slechts' 1,5 uur. Dat ging prima, en voor het eerst (ik denk dankzij de halve baantraining van de dinsdag ervoor) ervoer ik weer souplesse en liep ik meer op techniek dan op (wils)kracht. Nice.
Zondag was druk. Eerst vier uur fietsen, dan uur hardlopen en daarna de #trut (triathlon Utrecht) helpen opruimen. Fietsen was en ging heerlijk. Vermoeide benen, maar dat mag ook wel met die twee dagen die ervoor zaten. Lopen ging ook goed, tot ik bijna bij Jasper was en het weer in mijn kuit schoot. Pats. Klaar. Ik ben alsnog even bij Jasper en It en hun verhuizing/verbouwing gaan kijken en daarna rustig naar huis gewandeld. Wat prima kon en ging. Het idee dat ik Ironman nu echt moet gaan laten lopen begint me nu echt te bekruipen. Het is me dit seizoen niet gegund. Te laat voor Nieuwkoop en toen ik werd toegelaten had ik de pyramidetrail al gepland. Daar raak ik geblesseerd aan mijn kuit, wat me niet alleen de halve in Amsterdam kost, maar wellicht (waarschijnlijk?) ok de hele in Maastricht....
'S middags heb ik dus vooral lopen sjouwen en opruimen. Super gezellig en te horen aan alle reacties een enorm geslaagde dag en triatlon. Maar ik liep toch met een klein donderwolkje boven mijn hoofd. Ik vind mezelf even heel erg zielig en sneu. Maar als ik deze belasting niet aankan, heb ik inderdaad ook gewoon niks op een (hele) triatlon te zoeken. Of zoals ik al tegen De Vrouw zei: zoals het er nu uitziet doen wij dit jaar exact evenveel triatlons....
En nu? Er zijn verschillende scenario's mogelijk. Ik ga even met de fysio overleggen, en met Peter. Maar ik kan me niet voorstellen dat het slim is over vier weken nagenoeg ongetraind een marathon te gaan lopen. Dus is het einde verhaal. Of ga ik gewoon van start en zie ik wel waar het schip strandt? Geen idee. Begin september is Almere, misschien moet ik daar maar naartoe gaan werken.
Reacties