Slecht nieuws: negeren en door
Het is hier stil. Ik kijk net terug en zie dat ik gewoon heel weinig heb geschreven. Niet door gebrek aan tijd. Ook niet doordat ik weinig te melden heb, al is dat natuurlijk voer voor discussie. Vooral omdat het allemaal gewoon even wat minder leuk is en ik schrijf niet graag over minder leuke dingen.
Zo is de revalidatie van De Vrouw na haar herseninfarct ronduit zwaar, vermoeiend en zeer frustrerend. Alle snelle resultaten zijn behaald, vanaf nu duurt de vooruitgang maanden en is deze nauwelijks merk- en voelbaar. Frustrerend.
Ondertussen is het de bedoeling dat er met een minimum aan energie een verhuizing wordt georchestreerd. Onmogelijk. Ook omdat juist een verhuizing als project alle eigenschappen en talenten die je had maar niet meer hebt in het voetlicht zet. Frustrerend.
Het vreet aan je, als je weet dat je het makkelijk kon, maar nu niet meer kan. Ook dat je niet weet of het ooit terugkomt. Je baalt van je bijdrage en twijfelt over je rol in proces, maar zelfs in andermans leven. De onzekerheden moeten immens zijn. Je ergens overheen zetten is verder weg dan ooit, want geen overzicht en inzicht. Vreselijk.
Verder vliegen we de verhuizing maar gewoon zo goed en zo kwaad aan. Het is wat het is. Als er zaken misgaan of worden vergeten dan is dat zo. Het is allemaal goed. We hebben aan beide kanten van de sleutel (ontvangt en inleveren) voldoende tijd om fouten te herstellen of vergeten zaken op te pakken.
Kind 1 is ondertussen druk met werken, eindexamen, toetsen en op kamers gaan. Al blijft het belangrijk dat ie voldoende rust pakt (slapen) en tijd doorbrengt met zijn vrienden (blowen). Het schoolwerk is indrukwekkend, want a) hij kan niks meer uitstellen tot volgend jaar en b) dat deed ie voordien graag. Maar het zal hem wel lukken, met bloed, zweet en tranen. En veel schelden op een omgeving die nergens wat aan kan doen. Hij staat ingeschreven op een mooie HBO-opleiding, dus er is hoop. Al zal ie nog wel wat moeten veranderen om daar mee te kunnen gaan komen.
Kind 2 is aangenomen op zijn enige middelbare school-optie. Plan b was er niet, tenzij je een 12-jarige met een tussenjaar overweegt. De Werkplaats in Bilthoven. Hulde. Past 'm als een warme jas.
Kind 3 danst, rommelt, heeft lief en lacht zich een weg naar groep 7. Allemaal onder controle, los van dat klasgenootje dat op het psychopathische af last heeft van onzekerheden en dat graag botviert op haar klasgenootjes, waaronder regelmatig Senna. Er lijkt geen einde aan te komen, laat staan dat er een oplossing in zicht is. Professionele hulp lijkt me het minste, maar van school wisselen mag van mij ook.
En natuurlijk is en was daar weer wat werkgedoe. Dela doet nu al een paar weken over het bedenken wat te doen met het forum. Dat betekent geen verlenging voor mij, voorlopig. Mijn andere gesprekken leverden bijna een opdracht voor een jaar op, maar helaas. Vanmiddag heb ik weer een gesprek bij Dela, morgen nog bij Ohra. We zullen zien. Er is in ieder geval heel veel beweging en ik mag overal langskomen.
Sportend gaat het weer goed. Ik lig prima op koers voor de verbeteringen die ik zoek. Trainen loopt lekker, al mis ik partner in crime Jasper wel enorm. En vanmorgen voelde ik weer behoorlijke steken in mijn borst. Je vraagt je dan gelijk af of er weer iets is 'geklapt'... We'll see.
Ik heb in ieder geval wel mijn laatste wedstrijdjes gevoetbald. Afgelopen vrijdag met een stel vrienden meegedaan in de zogenaamde 35-plus competitie. Wat een feest. Ik was direct betrokken bij 0 goals en 6 tegengoals. Als aanvaller. Alle gevoel en intuïtie waren weg. Verdwenen. Foetsie. Heel frustrerend. Dan bedenk je je ineens dat je 45 bent en dat je niet word gemist op de voetbalvelden. En terecht. Fak.
Het is dus allemaal even wat donkerder dan normaal. Ik kom er wel weer, met een paar weekjes. Eerst die verhuizing achter de rug en De Vrouw weer in rustig vaarwater krijgen. Daar ligt ook een causaal verband. Uitzitten. Bijna voorjaar, zon, nieuw huis en weer vooruitkijken. Pfff.....
Zo is de revalidatie van De Vrouw na haar herseninfarct ronduit zwaar, vermoeiend en zeer frustrerend. Alle snelle resultaten zijn behaald, vanaf nu duurt de vooruitgang maanden en is deze nauwelijks merk- en voelbaar. Frustrerend.
Ondertussen is het de bedoeling dat er met een minimum aan energie een verhuizing wordt georchestreerd. Onmogelijk. Ook omdat juist een verhuizing als project alle eigenschappen en talenten die je had maar niet meer hebt in het voetlicht zet. Frustrerend.
Het vreet aan je, als je weet dat je het makkelijk kon, maar nu niet meer kan. Ook dat je niet weet of het ooit terugkomt. Je baalt van je bijdrage en twijfelt over je rol in proces, maar zelfs in andermans leven. De onzekerheden moeten immens zijn. Je ergens overheen zetten is verder weg dan ooit, want geen overzicht en inzicht. Vreselijk.
Verder vliegen we de verhuizing maar gewoon zo goed en zo kwaad aan. Het is wat het is. Als er zaken misgaan of worden vergeten dan is dat zo. Het is allemaal goed. We hebben aan beide kanten van de sleutel (ontvangt en inleveren) voldoende tijd om fouten te herstellen of vergeten zaken op te pakken.
Kind 1 is ondertussen druk met werken, eindexamen, toetsen en op kamers gaan. Al blijft het belangrijk dat ie voldoende rust pakt (slapen) en tijd doorbrengt met zijn vrienden (blowen). Het schoolwerk is indrukwekkend, want a) hij kan niks meer uitstellen tot volgend jaar en b) dat deed ie voordien graag. Maar het zal hem wel lukken, met bloed, zweet en tranen. En veel schelden op een omgeving die nergens wat aan kan doen. Hij staat ingeschreven op een mooie HBO-opleiding, dus er is hoop. Al zal ie nog wel wat moeten veranderen om daar mee te kunnen gaan komen.
Kind 2 is aangenomen op zijn enige middelbare school-optie. Plan b was er niet, tenzij je een 12-jarige met een tussenjaar overweegt. De Werkplaats in Bilthoven. Hulde. Past 'm als een warme jas.
Kind 3 danst, rommelt, heeft lief en lacht zich een weg naar groep 7. Allemaal onder controle, los van dat klasgenootje dat op het psychopathische af last heeft van onzekerheden en dat graag botviert op haar klasgenootjes, waaronder regelmatig Senna. Er lijkt geen einde aan te komen, laat staan dat er een oplossing in zicht is. Professionele hulp lijkt me het minste, maar van school wisselen mag van mij ook.
En natuurlijk is en was daar weer wat werkgedoe. Dela doet nu al een paar weken over het bedenken wat te doen met het forum. Dat betekent geen verlenging voor mij, voorlopig. Mijn andere gesprekken leverden bijna een opdracht voor een jaar op, maar helaas. Vanmiddag heb ik weer een gesprek bij Dela, morgen nog bij Ohra. We zullen zien. Er is in ieder geval heel veel beweging en ik mag overal langskomen.
Sportend gaat het weer goed. Ik lig prima op koers voor de verbeteringen die ik zoek. Trainen loopt lekker, al mis ik partner in crime Jasper wel enorm. En vanmorgen voelde ik weer behoorlijke steken in mijn borst. Je vraagt je dan gelijk af of er weer iets is 'geklapt'... We'll see.
Ik heb in ieder geval wel mijn laatste wedstrijdjes gevoetbald. Afgelopen vrijdag met een stel vrienden meegedaan in de zogenaamde 35-plus competitie. Wat een feest. Ik was direct betrokken bij 0 goals en 6 tegengoals. Als aanvaller. Alle gevoel en intuïtie waren weg. Verdwenen. Foetsie. Heel frustrerend. Dan bedenk je je ineens dat je 45 bent en dat je niet word gemist op de voetbalvelden. En terecht. Fak.
Het is dus allemaal even wat donkerder dan normaal. Ik kom er wel weer, met een paar weekjes. Eerst die verhuizing achter de rug en De Vrouw weer in rustig vaarwater krijgen. Daar ligt ook een causaal verband. Uitzitten. Bijna voorjaar, zon, nieuw huis en weer vooruitkijken. Pfff.....
Reacties