Mijn eerste en zeker niet laatste halve triatlon
Het zit erop. Net als voor de marathon (Rotterdam, 12 april) heb ik ook hier enorm naartoe geleefd. Niet eens zozeer de training, want ik ben het laatste jaar steeds meer gaan sporten en dat niveau leek me grofweg wel voldoende voor een fatsoenlijke halve. Nee, met name geestelijk heb ik mij voorbereid. En opgenaaid. En zorgen gemaakt. En... heb ik het toch echt wat groter gemaakt dan nodig is. Net als bij de marathon.
Weer wisselend, ditmaal naar het lopen. Ging erg snel. Nieuwe gel in de zak en gaan. Al binnen de eerste kilometer moest ik pissen en dat leverde gruwelijk bruine urine op. Daar schrok ik wel even van, dat is geen basis voor een soepele halve...;). Ook constateerde ik dat ik met een hartslag van 169 rondliep. Als je omslagpunt rond de 155 ligt is dat ook geen goed signaal. Nu heb ik wel de hele dag getwijfeld aan mijn hartslagmeter, aangezien ik het gehele eerste rondje fietsen met hartslag 45 rondreed. (Als dat je hartslag is na 2 kilometer zwemmen, 37 kmpu rijdend langs de Amstel, dan is je hartslag in rust waarschijnlijk fataal). Maar goed, 169 dus. Ik heb toch geprobeerd te temporiseren. Dan maar niet die 12,5 kilometer per uur gemiddeld. Teruglezend bleek ik gestart te zijn met 13+kmpu. Ja, dat is wat hard. Pas na een kwart van het lopen wist ik mezelf tot 12 kmpu te dwingen (ik viel eindelijk beetje terug) en kon ik me weer op uitlopen richten. Dat lukte gelukkig wel, al bleek de halve marathon niet volledig 'half' te zijn, maar slechts 18 kilometer. Dat levert toptijden op, haha.
"Dus dit is het dan?" Het was niet het eerste wat door me heen ging. Nee, eerst was ik gewoon echt vreselijk stuk. Daarna voelde ik me weer erg flauw worden. Ook dat herkende ik van Rotterdam. Nu ben ik even bij de EHBO-post gaan zitten met twee krentenbollen en een paar dextro's. Vijf minuten later was ik er weer. En daar kwam toen wel het besef: het was wederom minder groots en pijnlijk en 'ver weg' dan vooraf bedacht. Net als de marathon.
Dat maakt het niet minder mooi of leuk. Of mij minder trots op mijn ervaring en prestatie. Verre van. Ik heb de dag van mijn leven beleefd. Alles was geweldig, zelfs het zwemmen. Dat je jezelf al tijdens het zwemmen hartstochtelijk kan uitlachen omdat je, als slechtste zwemmer van het veld, dreigt de meeste (omzwem)meters te maken. Zalig. Maar aan de kant klauterend zag ik echt 42 minuten op mijn klok staan, wat een wereldtijd zou zijn voor mij (op 2 kilometer).
Het wisselen ging vlot en het fietsen ronduit briljant. Ik wist niet dat ik zo lang zo hard kon fietsen. Met een gemiddelde van 34,4 kilometer per uur haalde ik heel veel mensen in, zonder echt ingehaald te worden. Toch fietste ik slechts de 177e tijd. Van de 360 deelnemers op de halve. Dat is geen (sub)top, dat is middenmoot en verder gewoon prima. Ik had op een hoger plaatsje in de pikorde gehoopt en gerekend. Maar dat gevoel... dat neemt niemand me meer af. Ik vloog!
Uiteindelijk zwom ik inderdaad in 40 minuten. Maar wel 200 meter te weinig. Het parcours bleek na de eerste grote ronde 50 meter over land te lopen...! Ik ben gewoon linksaf gezwommen, dwars door de stroom medetriatleten heen, mezelf net die afstand besparend. Dan is 40 minuten ineens niet meer zo snel. Teleurstellend dus, ondanks een goed gevoel.
Dat goede gevoel had ik dus ook bij het fietsen. Bij het lopen eigenlijk nooit. Dat was herstellen, overleven en finnishen. Niks meer dan dat. Dat heb ik dan ook keurig gedaan.
Overall klink ik wellicht heel teleurgesteld, maar ik vond het echt een geweldige dag en heb ik genoten van de inspanning, het gevoel (ondanks het bedrog) en toch zeker ook van het resultaat. Ik had 5.30 uur in gedachten, het werd 5.00. Daar moet ik dus nog wel 200 meter zwemmen (5 min) en 2 kilometer lopen (10 minuten) bij optellen om te concluderen dat ik mijn eigen verwachting met een kwartier heb overtroffen.
Ook de vergelijking met de marathon kan ik nu goed maken. En dit heeft ondanks de dubbele tijdsinspanning toch echt minder effect op mijn lijf. Wat stijfjes, maar dat is het wel. Maar beiden zijn voor herhaling vatbaar. Sterker nog, ik heb vanmiddag de Bosmarathon in Soest (11 oktober) geboekt en overweeg de halve in Almere (12 september) erbij te doen. De Singelloop halve marathon (27 september) stond al in de agenda. Je moet je seizoen zo lang mogelijk rekken, hahaha!!
Reacties