Van die scheuten van geluk

Je loopt een marathon, maar de volgende dag moet je gewoon weer werken. De Vrouw zit ziek thuis, maar de kinderen moeten gewoon naar school. Je bent zo druk dat ademen in het gedrang lijkt te komen, maar een avondje sporten is zo geregeld. Het leven gaat door, zeg maar.

Maar niet zomaar hoor. Drukte en indrukwekkende processen maken het allemaal wat moeizamer, misschien. Er is zo verschrikkelijk veel over en er omheen dat van die fijne gelukkige ervaringen oplevert.

Kinderen die volledig crashen en bijtanken in de meivakantie. Een tiener die zijn eerste bijbaantje scoort. Een vrouw die helemaal opnieuw moet beginnen en dat gewoon oppakt. Blije kreten als we plannen maken voor de camping. Vrienden die genieten van een middag met hun gezin en dat even delen. Leuk werk en zeer prettige collega's die elke morgen weer een feestje maken. Het is er allemaal, en elke keer voel en denk ik het: ja, lekker.

En nog iets kleiner, met mijzelf, gaat het ook geweldig. Nog steeds bij die collega's dus. Maar ook topfit en erg blij met al mijn sport. En bruisend van energie en ideeën, voldoende voor drie bijbaantjes naast werk en duurtsporthobby.... Het is, kortom, allemaal fantastisch.

We zijn met z'n allen in januari iets anders gaan eten. Wat minder snoep en suiker, ook wat minder brood. De maaltijden bestaan nu uit groentes of sla en aardappelen of vlees worden regelmatig weggelaten. Het levert niet altijd blije kinderen op, maar het effect op ons aller gewicht is evident. Ik geloof dat we in totaal een kilootje of tien a vijftien kwijt zijn.

Naast meer oplettend eten, zijn we ook allemaal druk aan de sport. De Vrouw pakt het wel weer op als ze eraan toe is. Senna is van paardrijden naar hockey overgestapt, Finn basketbalt en Rowdy motorcrosst nog steeds het liefst. Dit, en het eten en het leven dat ons goed behandeld, maakt dat als ik 's avonds naar die gezichten kijk, alleen maar geluk en tevredenheid voel.

En ik... Ik loop. De marathon heb ik geweldig goed verwerkt, al kreeg ik van de loopjes erna toch weer last van mijn dierbare en ietwat te prominent aanwezige achillespezen. Toevallig kreeg ik net die weken een boek te leven van buurman Jos. 'Born to run' van Christopher McDougall. Briljant verhaal en avontuur! Hij beschrijft zijn zoektocht naar de natuurlijkheid van hardlopen voor de mens (enorm) en de laatste restanten van levend bewijs die daarvoor te vinden zijn bij een zeer afzonderlijk levende Mexicaanse stam. Volledig geïnspireerd door zijn beschrijving, heb ik mijn pogingen natuurlijker te lopen (meer voorvoet, geen hielbeen, licht en veerkrachtig) nieuw leven in geblazen en het lijkt erop dat er een kwartje is gevallen. Al moet je nooit te vroeg juichen, want het kost me nog altijd energie, focus en concentratie om het vast te houden. Mijn pezen komen in ieder geval elke keer iets minder nadrukkelijk aan het woord.

Daarnaast heb ik weer wat meer tijd aan het fietsen besteed en heb ik een triatlon opzetstuurtje (tri bars) gekocht. Daar begin ik nu wat mee te rijden en oefenen. Wel engig, zo op volle snelheid voorover vallen, een moment je stuur niet vasthebben en maar vertrouwen in die balans die een paar momenten later pas daar is.

Elke keer op de fiets, rennend, met de kinderen spelend op de camping of languit hangend en lezend in een goed boek, bedenk ik me dat dit het wel is. Zo klopt het en is het goed. We doen het prima, we leren de goede dingen, genieten van de mooie dingen en doen de juiste dingen ook niet. En als we bij willen sturen en aandacht willen verleggen, doen we dat. Het is de perfecte basis voor de komende jaren, maar ook de ideale omgeving om rustig beter te worden. Of om te werken aan mooie sportieve hoogtepunten. En heel veel meer geluk.