De opluchting, het genot, het geluk

Het was alweer heel veel jaren geleden dat ik echt een goede blessure had. Af en toe was oprispingen van mijn kuit daargelaten, was ik al sinds zeker 2004 hartstikke fit. Met alle sportbeleving die daar dan op volgt, natuurlijk. Actie en reactie. Geen pijn = veel sport.

Tot ergens afgelopen zomer. Het moment was nauwelijks te definiëren, maar na de zomervakantie in Frankrijk gleed ik af, met als absoluut dieptepunt de Singelloop afgelopen 31 september, hier in Utrecht. Al een week vantevoren was ik maar vast, uit veiligheidsoverweging, gestopt met sporten. Is herstelde nauwelijks meer van hardlopen, schoolslag zwemmen lukte ook al niet meer en zelfs op fietsen reageerde mijn knie. Het was compleet klote. De Singelloop heb ik uiteindelijk uitgelopen, in een geweldige tijd, maar wel na een warming-up van een uur en geen moment pijnvrij. Kote dus, als gezegd.

Daarna ben ik in retraite gegaan. Geen beweging. Rustig aan doen. Een paar keer per week de kinderen naar school fietsen, op werkdagen op en neer naar het station, verder niks. En nog trok ik niet bij. Mijn knie ook niet. Dan trek ik me langzamerhand erg ver terug, stiller en ongelukkiger, elke dag een beetje.

Uiteindelijk realiseer je je dat het niet meer werkt. Niks doen, toch last krijgen en op onverklaarbare momenten een terugslag die zijn weerga niet. Twee keer achter elkaar een weekend met een vaste knie, geen beweging in te krijgen, vol vocht, laat staan dat er normaal gelopen of gefietst kan worden. 'S nachts wakker worden van een poging tot bewegen in je slaap. Ik heb een voorproefje gekregen van een versleten knie bij een man op leeftijd.

Gelukkig heb ik nog wat marge, bleek vorige week. Na een aantal weken vruchteloos proberen middels fysiotherapie de boel weer los te krijgen, stond eindelijk een bezoek bij de specialist op het programma. Een bezoekje dat door de doorverwijzende arts-assistente bij de huisarts werd afgedaan als een formaliteit. Het was tenslotte artrose en klaar. Ware het niet dat er dus wel degelijk sprake was van iets dat ook nog te verhelpen moest zijn, namelijk een geïrriteerde slijmbeurs.

Hyluronzuur. Dat was het magische woord, of liever, het magische spuitje. Even prikken, wel een erg lullige, moet ik zeggen, zo in die dikke knie, en twee keer pompen met de beentjes en ik mocht weer weg. Al zittend op de behandeltafel voelde ik de vergrootte flexibiliteit. De rest van de dag was beter dan in maanden, maar ik voelde nog wel begrenzing. Ik maakte me zorgen. Onterecht. De volgende morgen was ik volledig pijnvrij en mijn been weer volledig inzetbaar. Maanden stress en met een prik die nog geen 20 seconden duurde was ik er vanaf. Onwerkelijk gewoon, hoe die verhouding niet klopt.

Inmiddels zijn we een weekje verder. Morgen ga ik nog even bij de fysio langs om de eerste week te bespreken en wat krachtoefeningen voor de komende maanden te bespreken. Verder kan ik weer los op de fiets. De eerste drie uurtjes op de Tacx zitten er alweer op en ik heb geen enkele last of reactie meer. En de opluchting die je dan voelt! Enorm. Ik was werkelijk ongelukkig, zo zonder beweging en met het verlies van je souplesse. Het is heerlijk weer normaal je soikken te kunnen aantrekken...;)

Hardlopen heb ik er wel aangegeven. Het is klaar. Dus de triatlon ook. Het was een mooi avontuur. Een stuks sterk, maar onvergetelijk, hahaha. Wat rest is meer tijd om te fietsen. Wat minder fanatiek zwemmen, want de druk om het te leren is er nu helemaal vanaf. Maar wellicht ga ik er Pilates bij doen. Of Yoga. Of zoiets. In ieder geval gericht op lenigheid, balans en kracht. Dat kan ik wel gebruiken, denk ik. Al ben ik voorlopig maar weer even gewoon blij met straffeloos op en neer naar de AH en weer gewoon met de kinderen kunnen stoeien. Het waren een paar baggermaanden en ik moet ervoor zorgen dat ik de volgende episode zo lang mogelijk uitstel.