Dit is de kortste route
Richting een oppervlakkige, woestige, naïeve, maar zeker niet zelden ongefundeerde mening, adoratie of momentopname. Van mij. Al met al een optelsom van de meest onbelangrijke zaken, resulterend in het ultieme niks. En dat op een blog.
Het afgelopen jaar was druk. Indrukwekkend en in veel opzichten naar. En ik kon en wilde er niks over schrijven op het blog. Ik heb hier, ondanks het schattige aantal bezoekers, lezers die ik niet eens ken en die hebben niks te maken met mijn persoonlijker zielenroerselen.
Vind ik het dan leuk genoeg om te schrijven over wat er overblijft? Dat was lange tijd de vraag, zoals gedeeld in de post van 3 juni, 'To delete or not to delete'. En in de maanden die volgden heb ik me lekker nergens mee bemoeit, vooral veel gelezen van anderen, bedacht wat ik daar nu zo leuk aan vond en of en hoe ik daar eventueel een bijdrage aan wilde leveren. De grote behoefte om hier en daar opiniërend en tegendraads te schrijven was de belangrijkste trigger die is blijven bestaan.
Dus De Schopper wordt opnieuw uitgevonden, geboren? Een beetje. Want de opzet, toon en inhoud veranderen niet al teveel. Ik blijf me irriteren aan en verzetten tegen al teveel correctheid en quasi-doordachte teksten en uitingen. En tegen domheid en teveel herhaling. Maar ook tegen mensen die diepgang claimen, waar meer bescheidenheid op zijn plaats is. Hier blijft het simpel. En soms irritant. Maar altijd gemeend, behalve als de wereld vraagt om anders.
De aandachtsgebieden blijven voornamelijk internet, voetbal, wielrennen, soms ook sport in het algemeen, politiek, TV, films, boeken, design, en/of gadgets. Want daar ben ik nu eenmaal het drukst mee. Een hoop puur persoonlijke zaken gaan De Schopper dus niet meer halen, al zal blijken dat veel zaken die mij opvallen hun oorsprong in mijn gezin kennen. Daar ligt nu eenmaal de bron voor veel. Voor mij.
Het afgelopen jaar was druk. Indrukwekkend en in veel opzichten naar. En ik kon en wilde er niks over schrijven op het blog. Ik heb hier, ondanks het schattige aantal bezoekers, lezers die ik niet eens ken en die hebben niks te maken met mijn persoonlijker zielenroerselen.
Vind ik het dan leuk genoeg om te schrijven over wat er overblijft? Dat was lange tijd de vraag, zoals gedeeld in de post van 3 juni, 'To delete or not to delete'. En in de maanden die volgden heb ik me lekker nergens mee bemoeit, vooral veel gelezen van anderen, bedacht wat ik daar nu zo leuk aan vond en of en hoe ik daar eventueel een bijdrage aan wilde leveren. De grote behoefte om hier en daar opiniërend en tegendraads te schrijven was de belangrijkste trigger die is blijven bestaan.
Dus De Schopper wordt opnieuw uitgevonden, geboren? Een beetje. Want de opzet, toon en inhoud veranderen niet al teveel. Ik blijf me irriteren aan en verzetten tegen al teveel correctheid en quasi-doordachte teksten en uitingen. En tegen domheid en teveel herhaling. Maar ook tegen mensen die diepgang claimen, waar meer bescheidenheid op zijn plaats is. Hier blijft het simpel. En soms irritant. Maar altijd gemeend, behalve als de wereld vraagt om anders.
Reacties