Ode aan Senna: de mooiste, stoerste, liefste en allerbeste

Sinds 2007 ben ik de zeer trotse en blije vader van Senna. Ze was de derde, na twee jongens en liet ons gelijk schrikken door ademloos ter wereld te komen. 'Als de artsen paniek hebben, mag jij het ook hebben', denk ik altijd maar. Dus wij mochten ook. Gelukkig kwam ze met een paar minuten toch nog bij en sinds dat moment is zij, net als de andere twee overigens, een bron van groeiend genot, trots, plezier, soms stress, wat onmacht, maar vooral: enorme blijdschap.

Ik ga mijn dochter beschrijven, met het risico 'corny' te zijn, open deuren te doen en beschuldigd te worden van partijdigheid. Maar soi. Corny ben ik, partijdig ook en aan open deuren heb ik even maling. Maar ik zeg plechtig: het is de waarheid.

Senna is namelijk perfect. Zo. Dat is klaar. Ze is altijd vrolijk, heeft onuitputtelijke energie, is lief en helpt graag anderen, lacht graag en veel, ook om zichzelf. Ze is gek op dieren en doet er alles voor om zoveel mogelijk bij dieren in de buurt te zijn. Maar dansen, sporten, vriendinnen, thuis lekker koken met haar moeder en het pesten van twee oudere broers zijn zeker ook favoriete bezigheden.

Eigenlijk heeft Senna een belangrijk motto al heel vroeg volledig het hare gemaakt, namelijk 'behandel anderen zoals je zelf behandelt wilt worden'. Dat doet ze. Consequent. Ook als jij dat niet retourneert of verdient. Het is echt onwaarschijnlijk knap, zoals zij met respect, liefde en volledige onpartijdigheid in een relatie kan staan. Zo zit Senna al sinds groep 1 in dezelfde groep kinderen. Inmiddels nemen ze bijna afscheid van de basisschool. Er zijn er een paar bijgekomen, er zijn er een paar van school gegaan, maar de kern is intact. Maar wel enorm veranderd. Waar het de eerste jaren dikke vriendinnen waren, zijn er karakters opgekomen die zich ineens willen profileren. Ze vinden zichzelf slimmer dan anderen, of gewoon beter en laten dat te pas en te onpas horen. En het ís ook een slimme groep, want de schooladviezen zijn deze week doorgekomen en de VWO/Gymnasium-adviezen vliegen je weer om de oren.

Senna niet. Senna heeft VMBO GL/TL-advies gekregen. En ik ben nog nooit zo trots geweest. Om wie of wat dan ook. Want Senna heeft namelijk echt hard moeten werken voor dit advies, of niveau. En dat zal ze moeten blijven doen, de komende jaren. Met haar dyscalculie is school voor haar veel moeilijker dan voor anderen, maar ook aan de letterkundige kant van het onderwijspakket loopt ze niet voorop. Maar ze redt het wel. En hoe. Daar waar klasgenootjes al vier jaar bijles genieten om maar niet naar de HAVO te hoeven, komt de effort en focus bij Senna uit haarzelf. En wij helpen haar graag, uiteraard, waar nodig. Maar dat gebeurt zelden, behalve wanneer ze het overzicht verliest.

Want als ik dan toch iets negatiefs moet noemen, dan is het haar perfectionisme. Als er iets niet op tijd dreigt te gaan zijn, of ze wordt verrast door een matig stukje planning, dan schiet de stress erin en is het klaar. Dan moeten de zaken klein gemaakt worden, zijn er veel geruststellende woorden nodig en helpt het om samen te zitten en ordenen.

Sinds afgelopen zomer zitten Finn en Senna ook op triatlon. Samen gaan ze elke dinsdagmiddag zwemmen, om erna direct door te gaan naar de atletiekbaan voor een looptraining. Op donderdagen wordt er gefietst. Voor Senna een druk schema. Want waar zijn graag afspreekt en buitenspeelt, zit ze ook nog op dansles en tennis. Maar geen enkele wanklank tot zover. En we zijn de winter al bijna voorbij. Geen gezeik over 'moe', of 'geen zin'. Altijd een glimlach, altijd pret en plezier. Andere kindjes ophalen? Geen punt, we rijden wel even om. Niet altijd leuk, wel gewoon doen. Ze is 12, en al zoveel verder dan menig volwassene.

Afgelopen week waren we allebei jarig. Zij 12, ik 47. Het is een feestweek, bij ons thuis. Mama organiseert alles, bakt veel taart en zorgt dat niemand voor zichzelf na hoeft te denken. De twee jongens bemoeien zich nergens mee, komen op tijd een cadeautje geven en, in geval van Finn, missen geen enkele ronde taart. En Senna en ik? Wij zijn jarig. Wij liggen achterover, wachtend, genietend, etend en felicitaties consumerend.

En zo gaan we het nieuwe jaar in. Het jaar waarin Senna naar de middelbare school gaat. Uit ervaring weten wij dat we de groep kinderen van de basisschool nauwelijks meer terug zullen zien. En op een paar kids na is dat vooral prima. De achterbakse streken, het gehaaibaai, het jezelf profileren ten koste van anderen... Ik wens de dames succes met hun karakter. En die paar leuke die zullen blijven komen. Want Senna speelt graag en spreekt graag af en blijft dat ook doen. Want zo is ze: trouw, loyaal en vol zin om er samen iets moois van te maken.

Lieve Senna, je bent op je 12e al gewoon 'af'. Verander maar niet meer te veel en blijf het mooie, lieve en stoere meisje dat je bent. En twijfel nooit meer aan jezelf. Ja, je bent anders dan de rest, maar de rest mocht willen dat ze zo leuk, lief en goed waren als jij. Je barst van de goede vriendinnen en daar gaan er de komende jaren alleen maar meer bijkomen. En datzelfde geldt voor mooie verhalen en ervaringen. Ik ben er soms een beetje bang voor, maar het komt vast goed en gaat je veel brengen. En mama en ik zijn zo ontzettend trots op jou, op hoe je bent, wat je denkt, doet en wilt zijn. Ongelofelijk. Jij hebt dit advies zo enorm verdiend en ook vooral ook zélf verdiend. Geniet ervan, de komende jaren. En geniet van jezelf!