Weer een paar grenzen verlegd
Wat was het zwaar... En wat vallen de gevolgen me mee... Maar de basis blijft: wat is het geweldig om te kunnen sporten en wat voelt het verleggen van grenzen fantastisch.
Maar even terug naar vorige week. Op donderdagavond zat ik op mijn telefoon te kijken naar de agenda voor de komende weken en realiseerde mij dat ik geen weekendtijd meer had voor het lopen van mijn 'lange'. Met deze lange doel ik op de generale repetitie voor de marathon. Ik wilde graag nog een een ruime drie uur of een ruime dertig kilometer lopen. Als je twee a drie weken tussen de grotere inspanningen wilt hebben, wat ik wil, en 12 april loop je de hele, dan begint de tijd te dringen. Vooral omdat ik 22-3 ook al de halve van Utrecht loop. Daarna doe ik dus weinig intensiefs meer. Daarvoor moest ik snel handelen om tegen die tijd lekker hersteld te zijn.
Maar wanneer? Dit weekend tennis ik een toernooi met Menno. Volgend weekend is De Vrouw drie dagen weg en de week erna wordt dus alweer een halve gelopen... Oplossing: dag vrij nemen en wel zo snel mogelijk.
Dat was dus gisteren. Goed ontbijt, kids naar school, op en neer naar Olympos voor de sportdag van school en toen omkleden, beetje fruit erin, gelletjes halen bij Monique en gaan.
Een week geleden had ik al een globaal rondje uitgezet. Met name gericht op het pad langs de Kromme Rijn, van Rijnsweerd naar Rhijnauwen, Bunnik en, voor het eerst, naar Odijk. Vandaar naar Zeist en weer terug naar Bunnik om door de bekende velden terug naar De Bilt, eventueel Groenekan en huis te rennen.
Ondanks een behoorlijke fitheid mijnerzijds, was ik behoorlijk nerveus. Ik heb een week of zes geleden voor het eerst 27 kilometer gelopen, maar deze moest echt tandje verder gaan. Na die 27 kon ik bijna niet meer lopen en die herinnering was nog vrij helder aanwezig. Ik zag er best tegenop.
De eerste kilometers waten rommelig. Logisch, in het stadse verkeer. Ik begin ook vaak wat langzaam, om daarna warm te worden en ritme te vinden. Daarna werd ik misselijk, waarop ik toch bang was met het op en beer fietsen naar Olympos teveel energie te heen verspeeld. Maar na een minuut of tien trok ook dat weer weg. Klein stressaanvalletje, denk ik...
Het pad langs de Kromme Rijn was top, al werd ik paar keer onderbroken door werkzaamheden aan de oevers, wat het pad blokkeerde. Ook werd het pad zelf hier en daar vernieuwd en lagen er na Bunnik vrij grote en vers gelegde stenen op het/als pad, wat niet lekker liep. Desondanks behield ik een keurig gemiddelde van 11 a 11,5 km/u. Ik was nergens op weggegaan en had al helemaal geen streeftijd of -tempo, maar had al snel in de gaten dat dat een prima tempo was voor de langere termijn.
Na station Driebergen/Zeist had ik mijn traditionele rustmoment op een willekeurig horecatoilet, om daarna via Slot Zeist terug naar Bunnik te lopen. Daar merkte ik dat het toch best hard waait als je er verkeerd in loopt. Ik werd moe. Tot dan toe had ik nog wel geprobeerd goed op mijn techniek te letten, vooral op de goede voetstap en het lichte lopen. Dat liet ik vanaf dat moment ook liggen, ik was er te moe voor. Wel bleef ik kleine pasjes nemen en goed voorover leunend lopen, waardoor ik eigenlijk vrij gewoon die 11 km/u aanhield.
De velden tussen Bunnik en De Bilt waren eindeloos. Maar het was, met wind en al, echt een prachtige middag en er was nauwelijks verkeer, zodat ik ook niet echt hoefde op te letten. Ter hoogte van het KNMI kwam ik hardhandig uit deze waas. Ik had ongeveer 26 km op de teller staan en was bijna thuis. Ik was al bezig te accepteren dat ik niet genoeg had gelopen en het alternatieve scenario was dan maar een extra rondje aan de halve op de 22ste te plakken. Maar toen geb ik me toch even herpakt en heb ik de grote lus langs Groenekan erbij genomen. Pittige beslissing, als je zo stuk zit. Maar het alternatief was een ontevreden gevoel en een, in mijn beleving, nutteloze ronde.
Uiteindelijk kwam ik op 33 en een beetje en daar ben ik tevreden mee. Die laatste 9 km gaan heel zwaar worden, maar het aantal nog niet gelopen kilometers heb ik acceptabel gemaakt. Voor mezelf.
Ook heb ik nu een beter inzicht in mijn (on)mogelijkheden. Een maand of twee geleden dacht ik de hele wel in 12 km/u te kunnen lopen, maar na de 27 met Antoinne wist ik het zeker: 10 km/u was de max. Mijn tempo blijkt zo'n beetje in het midden te liggen. Ik ga in Rotterdam lekker lopen en dat zal veelal in zo'n 11,5 km/u zijn. Als ik dan terugval en het grote middenstuk in 11 loop, dan vind ik het ook geen punt als ik er daarna toch nog iets onder zak. De laatste kilometers gewoon uitlopen in 10,5 a 11 km/u en vooral zorgen dat je heelhuids finisht.
Gistermiddag kwam ik niet meer van de bank van de spierpijn, maar het bizarre is dat ik vanmorgen vrij flexibel was. Veel last van mijn beide hielen, maar de rest van de spierpijn is oppervlakkig, als al aanwezig. Ik verteer 'm dus erg goed, wat lekker is als je toch wellicht meer plannen met dergelijke lange afstanden hebt...;). Vandaag even gefietst, morgen tennissen en maandag weet ik nog niet. Dinsdag weer lopen, baantraining, maar dan kan het wel weer 👊
Reacties