Transferbeleid in de winter van 2013
Je zou kunnen stellen dat, in het licht van de ook in het voetbal almaar voortkabbelende financiële crisis, managers en bestuurders zichzelf een soort van terughoudendheid hadden opgelegd ten aanzien van opportunistisch beleid en korte termijn transfers. We zitten inmiddels op de helft van het tussentijdse transferwindow van seizoen 2012/2013 en hier en daar kan best een lijn worden gezien en besproken. Laten we dat dan vooral ook doen.
Aangezien mijn beide grote liefdes zich tot nu toe nog niet roerden, en ik van FC Utrecht al helemaal niks verwacht, kan ik voor de verandering ook eens een objectief stukje schrijven. Over Wesley Sneijder, Roland Lamah, en over de kracht van en in de Premier League en de potentiële rijkdom van het G-voetbal in Engeland.
Laten we deze plotselinge drang tot evalueren en duiden beginnen met een bedrag: € 15.000.000,-. Voor dat geld koop je in de Eredivisie een leuke middenmoter. Een club, bedoel ik dan. Als je je per se wilt beperken tot een speler, dan kun je tegen betaling van 15 miljoen euro bijvoorbeeld wenden tot Ajax, waar je een reële kans maakt Christian Eriksen los te weken. 'S lands grootste talent, zo zegt men. Bij PSV krijg je voor die miljoenen waarschijnlijk zowel Kevin Strootman als Dries Mertens mee. Ook leuk. Maar in Engeland bevinden we ons in een ander, parallel, universum. Daar betaalt Liverpool gewoon 15 miljoen aan Chelsea voor de diensten van Daniel Sturridge. Daniel wie? Juist. Daniel, de talentvolle aanvaller die ooit al niet doorbrak bij Manchester City en daarop naar Chelsea verkaste. Daar redt hij het ook niet en, inmiddels 23 jaar oud, hoopt hij bij subtopper Liverpool eindelijk eens minuten te gaan maken. Het is 'm natuurlijk gegund. Maar welke idioot bij Liverpool heeft besloten dat daar dit bedrag tegenover mag staan? Voor een jongen die zich nog altijd niet heeft bewezen en die per verdiend miljoen een miljoen kansen minder heeft het toch nog te gaan redden. Gokje dus. Opportunisme. En dat bij een club die het al zo zwaar heeft, het al jaren niet kan belopen en enkel uitblinkt in beroerd beleid en nog beroerdere aankopen. Want de spelers die de club momenteel ter beschikking heeft laten zich hier en daar het best omschrijven als dom en kansloos. Ze wekken met enige regelmaat de indruk dat als de club hen een IQ-test zou afnemen, een aantal zich direct bij de selectie van het Britse G-voetbalteam zou gaan mogen melden.
Nee, bij het verkopende en 15 miljoen incasserende Chelsea lopen wat dat betreft slimmere mensen rond. Ook op het veld. Los van de aanstelling van Rafael Benitez (een van de twee meest gehate trainers onder de supporters. De andere is Avram Grant), die ronduit dom en arrogant was, staat er een mooi elftal dat de komende jaren weer kan gaan meedoen. Maar dan wel zonder Frank Lampard. En ook die beslissing kan ik niet rechtpraten. Ik begrijp niet dat je een dergelijke voetballer, man en zoveel ervaring en historie op en met de club, laat vertrekken. Lampard is, in tegenstelling tot leeftijdsgenoot John Terry, volledig onbesproken, altijd een voorbeeld voor anderen en correct in de groep en naar supporters. En dan laat je hem op 33-jarige leeftijd gaan. Raar. Dergelijke spelers laat je altijd blijven. Ondanks het feit dat ze minder nuttig worden, blijven ze van zoveel waarde. Daarnaast gaan ze zich in deze fase van hun carrière heroriënteren op hun leven en loopbaan en kun jij daar als club geweldig op inspelen door kansen te bieden. Denk Ryan Giggs, Paul Scholes, Paolo Maldini. Nu gaat ie weg en het is maar zeer de vraag of Lampard dan toch de komende jaren zijn trainerscarrière op Stamford Bridge wil gaan beginnen. Misschien blijft hij na zijn jaren bij LA Galaxy wel gewoon lekker daar wonen. Good for him, zonde voor Chelsea.
Wesley Sneijder kan hem prima vervangen bij Chelsea. Maar de Londenaren beschikken al over een aantal potentiële centrale en aanvallende middenvelders die deze plek claimen. Komen we vrij natuurlijk weer terug bij Liverpool, dat ondanks herhaaldelijk ontkennen, al weken blijk geeft van interesse. Maar ik gun Sneijder toch echt meer dan dat. Wat moet je, als echte voetballer, bij een club die Nuri Sahin heeft, maar uitleent? En hij is ook al lang niet meer met geld bezig, dus dat kun je uit de vergelijking trekken. Dan blijft 'sportief' over. En dan kun je in Engeland voor slechts twee clubs willen voetballen. United en City. Hij kan dus vast op huizenjacht in Manchester en via met name Robin van Persie eens bij de manager der managers laten vallen dat je ook wel voor niks wilt komen voetballen. Gewoon, omdat het kan. En omdat het zo mooi zou zijn en een droom is.
Dromen deed ik ook toen ik nietsvermoedend struikelde over de transfer van Roland Lamah naar Swansea City. Lamah, vergeten draver van Roda JC, groots in het niet uitblinken, niet eens zo snel, weinig scorend en eigenlijk ook niet in het bezit van een briljante pass, voorzet, vrije trap of passeerbeweging. Ja, die Roland Lamah. Die gaat voetballen in het door bijna iedereen benoemde voetbalwalhalla, de Premier League. Dat biedt hoop, voor spelers als Leon de Kogel, al die tekortkomende vleugelspitsen bij Ajax en misschien zelfs wel mijzelf. Mijn enige twijfel blijft, dat Swansea een neusje heeft voor goede spelers. Of tenminste, het goed laten functioneren van middelmatige spelers in een groter geheel. Want als jij een team met Dwight Tiendalli, Jonathan de Guzman en Ferrie Bodde gewoon bovenin de middenmoot kan meedoen, ben je a) een prima trainer (Michael Laudrup) en is er b) sprake van een behoorlijke overschatting van het niveau in de Premier League. En die kansloze rakkers uit Liverpool staan daar nog boven.
Het is, met andere woorden, heel lastig om te roepen dat er sprake is van beleid. Het zijn nog altijd de uitzonderingen op[ de regel die zich laten leiden door een langetermijnvisie en bedachtzaam handelen. Manchester United blijft altijd overeind. Het is voor mijn soort mensen te hopen dat die Ferguson er een keer mee stopt, maar voor het voetbal betekent dat een waar verlies. Hij is een baken, meer nog dan zijn club, denk ik. Maar dat zal blijken als hij daadwerkelijk stopt. Een ander baken, meer de club dan een persoon, is Bayern München. En een man met die daar bewust voor kiest in de persoon van Josep Guardiola. Briljante combinatie. Hij kiest niet voor geld, maar voor een structuur en een geboden werkwijze. Zoals je doet als je jezelf afvraagt waarom je dingen doet, de vraag beantwoord en het antwoord vervolgens zo vaak mogelijk gaat zoeken in de rest van je (werkzame) leven.
Aangezien mijn beide grote liefdes zich tot nu toe nog niet roerden, en ik van FC Utrecht al helemaal niks verwacht, kan ik voor de verandering ook eens een objectief stukje schrijven. Over Wesley Sneijder, Roland Lamah, en over de kracht van en in de Premier League en de potentiële rijkdom van het G-voetbal in Engeland.
Laten we deze plotselinge drang tot evalueren en duiden beginnen met een bedrag: € 15.000.000,-. Voor dat geld koop je in de Eredivisie een leuke middenmoter. Een club, bedoel ik dan. Als je je per se wilt beperken tot een speler, dan kun je tegen betaling van 15 miljoen euro bijvoorbeeld wenden tot Ajax, waar je een reële kans maakt Christian Eriksen los te weken. 'S lands grootste talent, zo zegt men. Bij PSV krijg je voor die miljoenen waarschijnlijk zowel Kevin Strootman als Dries Mertens mee. Ook leuk. Maar in Engeland bevinden we ons in een ander, parallel, universum. Daar betaalt Liverpool gewoon 15 miljoen aan Chelsea voor de diensten van Daniel Sturridge. Daniel wie? Juist. Daniel, de talentvolle aanvaller die ooit al niet doorbrak bij Manchester City en daarop naar Chelsea verkaste. Daar redt hij het ook niet en, inmiddels 23 jaar oud, hoopt hij bij subtopper Liverpool eindelijk eens minuten te gaan maken. Het is 'm natuurlijk gegund. Maar welke idioot bij Liverpool heeft besloten dat daar dit bedrag tegenover mag staan? Voor een jongen die zich nog altijd niet heeft bewezen en die per verdiend miljoen een miljoen kansen minder heeft het toch nog te gaan redden. Gokje dus. Opportunisme. En dat bij een club die het al zo zwaar heeft, het al jaren niet kan belopen en enkel uitblinkt in beroerd beleid en nog beroerdere aankopen. Want de spelers die de club momenteel ter beschikking heeft laten zich hier en daar het best omschrijven als dom en kansloos. Ze wekken met enige regelmaat de indruk dat als de club hen een IQ-test zou afnemen, een aantal zich direct bij de selectie van het Britse G-voetbalteam zou gaan mogen melden.
Nee, bij het verkopende en 15 miljoen incasserende Chelsea lopen wat dat betreft slimmere mensen rond. Ook op het veld. Los van de aanstelling van Rafael Benitez (een van de twee meest gehate trainers onder de supporters. De andere is Avram Grant), die ronduit dom en arrogant was, staat er een mooi elftal dat de komende jaren weer kan gaan meedoen. Maar dan wel zonder Frank Lampard. En ook die beslissing kan ik niet rechtpraten. Ik begrijp niet dat je een dergelijke voetballer, man en zoveel ervaring en historie op en met de club, laat vertrekken. Lampard is, in tegenstelling tot leeftijdsgenoot John Terry, volledig onbesproken, altijd een voorbeeld voor anderen en correct in de groep en naar supporters. En dan laat je hem op 33-jarige leeftijd gaan. Raar. Dergelijke spelers laat je altijd blijven. Ondanks het feit dat ze minder nuttig worden, blijven ze van zoveel waarde. Daarnaast gaan ze zich in deze fase van hun carrière heroriënteren op hun leven en loopbaan en kun jij daar als club geweldig op inspelen door kansen te bieden. Denk Ryan Giggs, Paul Scholes, Paolo Maldini. Nu gaat ie weg en het is maar zeer de vraag of Lampard dan toch de komende jaren zijn trainerscarrière op Stamford Bridge wil gaan beginnen. Misschien blijft hij na zijn jaren bij LA Galaxy wel gewoon lekker daar wonen. Good for him, zonde voor Chelsea.
Wesley Sneijder kan hem prima vervangen bij Chelsea. Maar de Londenaren beschikken al over een aantal potentiële centrale en aanvallende middenvelders die deze plek claimen. Komen we vrij natuurlijk weer terug bij Liverpool, dat ondanks herhaaldelijk ontkennen, al weken blijk geeft van interesse. Maar ik gun Sneijder toch echt meer dan dat. Wat moet je, als echte voetballer, bij een club die Nuri Sahin heeft, maar uitleent? En hij is ook al lang niet meer met geld bezig, dus dat kun je uit de vergelijking trekken. Dan blijft 'sportief' over. En dan kun je in Engeland voor slechts twee clubs willen voetballen. United en City. Hij kan dus vast op huizenjacht in Manchester en via met name Robin van Persie eens bij de manager der managers laten vallen dat je ook wel voor niks wilt komen voetballen. Gewoon, omdat het kan. En omdat het zo mooi zou zijn en een droom is.
Dromen deed ik ook toen ik nietsvermoedend struikelde over de transfer van Roland Lamah naar Swansea City. Lamah, vergeten draver van Roda JC, groots in het niet uitblinken, niet eens zo snel, weinig scorend en eigenlijk ook niet in het bezit van een briljante pass, voorzet, vrije trap of passeerbeweging. Ja, die Roland Lamah. Die gaat voetballen in het door bijna iedereen benoemde voetbalwalhalla, de Premier League. Dat biedt hoop, voor spelers als Leon de Kogel, al die tekortkomende vleugelspitsen bij Ajax en misschien zelfs wel mijzelf. Mijn enige twijfel blijft, dat Swansea een neusje heeft voor goede spelers. Of tenminste, het goed laten functioneren van middelmatige spelers in een groter geheel. Want als jij een team met Dwight Tiendalli, Jonathan de Guzman en Ferrie Bodde gewoon bovenin de middenmoot kan meedoen, ben je a) een prima trainer (Michael Laudrup) en is er b) sprake van een behoorlijke overschatting van het niveau in de Premier League. En die kansloze rakkers uit Liverpool staan daar nog boven.
Het is, met andere woorden, heel lastig om te roepen dat er sprake is van beleid. Het zijn nog altijd de uitzonderingen op[ de regel die zich laten leiden door een langetermijnvisie en bedachtzaam handelen. Manchester United blijft altijd overeind. Het is voor mijn soort mensen te hopen dat die Ferguson er een keer mee stopt, maar voor het voetbal betekent dat een waar verlies. Hij is een baken, meer nog dan zijn club, denk ik. Maar dat zal blijken als hij daadwerkelijk stopt. Een ander baken, meer de club dan een persoon, is Bayern München. En een man met die daar bewust voor kiest in de persoon van Josep Guardiola. Briljante combinatie. Hij kiest niet voor geld, maar voor een structuur en een geboden werkwijze. Zoals je doet als je jezelf afvraagt waarom je dingen doet, de vraag beantwoord en het antwoord vervolgens zo vaak mogelijk gaat zoeken in de rest van je (werkzame) leven.
Reacties