De 'goed nieuws-show' die Social Media heet
Er zijn van die periodes in je leven dat de wereld plotseling linksom in plaats van rechtsom lijkt te draaien. Tenzij de last hebt van depressiviteit of negativisme, is de basishouding toch meestal (terecht): "dat draait wel weer om". Gelukkig maar, want massaal naar half lege glazen kijken doet de inhoud verdampen.
Maar wat mij is opgevallen is dat je deze ervaring en fases in ieder geval niet via Social Media deelt, om twee redenen: de persoon die het zo beleeft wil het niet delen en de volgers, vrienden en kennissen hebben over het algemeen minder diepgaande, zo niet slechts oppervlakkige, interesse in de wereld van de persoon die ze volgen. Het is, kortom, een behoorlijk eendimensionaal bestaan op Social Media. Het gaat goed, of het is stil.
Maar het is niet altijd zomer. Zeker niet in Nederland...;). Maar wel op platformen als Twitter, Facebook en Google+. Op LinkedIn ligt dat iets genuanceerder, omdat dat een dermate zakelijk karakter kent dat privé en persoonlijke diepgang daar sowieso minder plaats hebben. Hoe je een platform zelf gebruikt is individueel totaal verschillend. Ik gebruik Twitter voor alles, Facebook echt alleen privé en LinkedIn echt alleen zakelijk. Maar ook ik benoem de zware en indrukwekkende kanten van mijn leven nooit. Daarvoor vind ik het te onpersoonlijk en vooral ongeschikt voor ongeveer 90% van de mensen die ik online ken en tref.
Waar ligt dan de grens? Uiteraard is ook dat erg afhankelijk van de afzender. En, als deze afzender volgens zijn volgers te ver gaat of ergens te lang over doorgaat, haken deze vanzelf af. Afhankelijk van de volger en de intensiteit van de band die je samen hebt. Maar zoals we allemaal ook niet willen samenwonen of -werken met mensen die de hele dag mopperen, zo willen we dat gemopper en geklaag ook niet in onze timelines. Een relatie verbreken of andere baan zoeken gaan echter beduidend moeilijker dan gewoon iemand uit je profiel gooien.
Natuurlijk zie je af en toe hele inhoudelijke 'negatieve' tweets of updates voorbij komen. Maar ook die blijven aan de oppervlakte. Een gebroken been hier, een slechte knipbeurt daar. Maar ik hoor niemand praten over een scheiding, groot persoonlijk verlies of spanningen in zijn/haar/hun leven.
Vind ik dat erg? Nee, allesbehalve. Dergelijke informatie hoor ik per definitie liever niet, maar als het dan toch speelt, dan graag alleen van mijn vrienden. Van mensen in wie ik ook echt tot die diepte geïnteresseerd ben. En die spreek ik via Social Media, maar in die gevallen vooral ook telefonisch en in persoon. Het is, denk ik, een volstrekt natuurlijk en zelfsturend proces (geweest). De deelnemers, iedereen actief op een of meer Social Media-platformen, hebben door massaal bepaalde 'codes' in acht te nemen deze codes tot codes gemaakt. De ultieme libertijnse vrijstaat met organisch ontwikkelde spelregels en normen en waarden. Ook dat past prima bij hoe ik in het leven sta...;)
Maar wat mij is opgevallen is dat je deze ervaring en fases in ieder geval niet via Social Media deelt, om twee redenen: de persoon die het zo beleeft wil het niet delen en de volgers, vrienden en kennissen hebben over het algemeen minder diepgaande, zo niet slechts oppervlakkige, interesse in de wereld van de persoon die ze volgen. Het is, kortom, een behoorlijk eendimensionaal bestaan op Social Media. Het gaat goed, of het is stil.
Maar het is niet altijd zomer. Zeker niet in Nederland...;). Maar wel op platformen als Twitter, Facebook en Google+. Op LinkedIn ligt dat iets genuanceerder, omdat dat een dermate zakelijk karakter kent dat privé en persoonlijke diepgang daar sowieso minder plaats hebben. Hoe je een platform zelf gebruikt is individueel totaal verschillend. Ik gebruik Twitter voor alles, Facebook echt alleen privé en LinkedIn echt alleen zakelijk. Maar ook ik benoem de zware en indrukwekkende kanten van mijn leven nooit. Daarvoor vind ik het te onpersoonlijk en vooral ongeschikt voor ongeveer 90% van de mensen die ik online ken en tref.
Waar ligt dan de grens? Uiteraard is ook dat erg afhankelijk van de afzender. En, als deze afzender volgens zijn volgers te ver gaat of ergens te lang over doorgaat, haken deze vanzelf af. Afhankelijk van de volger en de intensiteit van de band die je samen hebt. Maar zoals we allemaal ook niet willen samenwonen of -werken met mensen die de hele dag mopperen, zo willen we dat gemopper en geklaag ook niet in onze timelines. Een relatie verbreken of andere baan zoeken gaan echter beduidend moeilijker dan gewoon iemand uit je profiel gooien.
Natuurlijk zie je af en toe hele inhoudelijke 'negatieve' tweets of updates voorbij komen. Maar ook die blijven aan de oppervlakte. Een gebroken been hier, een slechte knipbeurt daar. Maar ik hoor niemand praten over een scheiding, groot persoonlijk verlies of spanningen in zijn/haar/hun leven.
Vind ik dat erg? Nee, allesbehalve. Dergelijke informatie hoor ik per definitie liever niet, maar als het dan toch speelt, dan graag alleen van mijn vrienden. Van mensen in wie ik ook echt tot die diepte geïnteresseerd ben. En die spreek ik via Social Media, maar in die gevallen vooral ook telefonisch en in persoon. Het is, denk ik, een volstrekt natuurlijk en zelfsturend proces (geweest). De deelnemers, iedereen actief op een of meer Social Media-platformen, hebben door massaal bepaalde 'codes' in acht te nemen deze codes tot codes gemaakt. De ultieme libertijnse vrijstaat met organisch ontwikkelde spelregels en normen en waarden. Ook dat past prima bij hoe ik in het leven sta...;)
Reacties