Korte divisie wedstrijdjes en werk zoeken, spannond...
Het is wel weer tijd voor een update, bedacht ik mij. Voor een aantal zelfs. Het is bijna zomer en ik heb mijn traditionele terugblik op het sportjaar nog niet gemaakt. Druk, druk, druk. Daar ga ik komende week lekker voor zitten. Want mijn klus zit er weer op. RVO was geweldig, en de collega's nog beter. Maar ook hier stopt het en ik wil zo kort mogelijk zonder werk zitten, dus ben alweer druk aan de zoek.
Ook het UWV en het mensonterende proces van afkeuring kan een onderwerp zijn. Maar aangezien dat proces nog loopt, houd ik mij maar even op de vlakte. Maar voor de UWV-fans, houd dit blog in de gaten...;).
En dan de gestaag groeiende fitheid van deze ouwe baas. Wat een ronkend vermogen en vooral heel veel tevredenheid heb ik de afgelopen maanden gevoeld. Na mijn eerste winter zonder blessures sinds 2013/2014 (!), is er dit voorjaar echt ergens iets heel erg goed gegaan. Dus laat ik daar maar eens mee beginnen.
Fit blijven, zonder al teveel grote en storende pijntjes is natuurlijk al een mooi teken aan de wand. Pijntjes an sich heb ik altijd wel, lijkt me ook wel standaard als je 10 á 15 (en soms zelfs nog iets meer) uur per week sport. Maar zijn het 'showstoppende' pijntjes, of 'bek-houden-doorgaan' pijntjes? In mijn geval dus vooral die tweede categorie, en dat is zalig. Dan kun je blijven doorgaan, al temporiseer ik dan af en toe een beetje. Door bijvoorbeeld een erg belastende baantraining over te slaan of halveren, in combinatie met een massage bij de fysio's van TRIAS, die op dinsdagen ook rond de baan spoken. Of ik sla een looptraining over, en geef mijn lijf wat extra tijd voor herstel. Fietsen en zwemmen kan eigenlijk altijd, gewoon, omdat het veel minder belastend is.
Ook hanteer ik sinds vorig jaar, en mijn ellenlange blessure aan de kuit, een strikt rek en strek-dieet. Minimaal vijf keer per week offer ik 20 minuten op aan het rekken en strekken van mijn heupen, kuiten, enkels, en sinds de laatste maanden, mijn hiel en pees. Alles is preventie, ik heb geen last van die lichaamsdelen, behalve die laatste. Juist doordat ik zo lang fit ben en aaneengesloten heb kunnen trainen (lopen), heb ik wat last gekregen van mijn linker hiel en achillespees. Jammer natuurlijk... Maar, als gezegd, wel mee te dealen. Het is vooral 's ochtends vrij bruut, als je uit je bed stapt en de trap naar beneden afstrompelt. Maar na een paar minuten is de boel weer warm, en lijk ik weer een normaal mens.
Een hockeybal, rollend onder mijn voetzool en hak, wat extra oefeningen op de trap en mijn trouwe foamroller, zijn mijn reddingsboeien in dit geval. Afgelopen dinsdag heb ik er voor het eerst een fysio naar laten kijken. Ik had deze tips wel van hun gehad, maar was wat angstig om ze ermee aan de slag te laten gaan. Alleen bij het kijken naar die pees, springen de tranen me al in de ogen. Maar Daan was voorzichtig en heeft 'm een goede behandeling gegeven, die ook de dag erna al echt veel verlichting bracht. Nog maar een paar keer doen dus.
Desalniettemin zijn dit dus dingen waar je makkelijk mee omgaat, en het is heerlijk dat het daarbij blijft. Zo liep ik in Schoorl 30 kilometer door de duinen in gemiddeld 4 minuut en 30 seconden per kilometer. Ik denk dat dat ook ongeveer mijn 'kale' marathontempo is en dat is geweldig. Ook ten opzichte van wat ik de afgelopen jaren kon en deed op de langere afstanden.
En waar ik in februari een nieuw FTP reed (20 minuten maximaal vermogen), verbeterde ik dat wederom twee weken geleden in de eerste Hellas-tijdrit van 2018. Ik zit nu op 302 watt en dat is erg lekker. Al was ik wel teleurgesteld dat ik in de pikorde nog slechts middenmoot ben. Ik had mijzelf graag hoger gezien, maar ja, de rest is gewoon nog iets sterker/sneller. Klein doeletje voor volgend jaar (ook weer een blog waard, want ook volgend jaar heb ik al wel redelijk scherp!).
En toen riep trainer Peter, 'joh, doe lekker de 10 kilometer op de Zomeravondcup. Leuk natuurlijk, maar ik zie altijd enorm op tegen die hele snelle korte afstanden. Zo ook deze ronde. Maar, met een pr van 39.40 (Zomeravondcup voorjaar 2017) lagen er kansen op verbetering. Eigenlijk wilde ik 38.20 lopen, door elke kilometer in 3.50 af te raffelen. Het werd 38.22 en ik liep een week langs als een pauw met zeven lullen door mijn leven.
Al die fitheid, nieuwe snelheid en zelfvertrouwen komen niet voor niks. Want, er moet geracet worden! En niet zomaar.... Nee. Papa gaat divisiewedstrijden doen met een vanuit gezelligheid opgezet team, waarvan de leden het inmiddels (let wel: we zijn nog niet begonnen en hebben ook niet samen getraind) het alleen nog maar over promotie hebben. Mooi werk. We beginnen aanstaande zondag in de 4e Divisie, met een niet uitgebalanceerd team, maar al veel voorpret in de pocket. Daarnaast zijn wij het best toegerust voor alle komende en onvermijdelijke successen, want wij worden gesponsord door wijnhandel Vleck, hahahaha.
Niet uitgebalanceerd betekent dat we allemaal erg verschillende kwaliteiten, voorkeuren en tempo's hebben. Zo ben ik, met enige afstand, de slechtste zwemmer. Ondanks het feit dat ik de laatste maand ineens heel erg veel plezier heb ik dit onderdeel, en er, zo ben ik overtuigd, ook behoorlijke slagen in heb gemaakt. Het is te min voor dit team. Maar door achter iemand te zwemmen (draft), en de snelste zwemmer achter mij te laten zwemmen, zodat deze mij af en toe een slinger naar voren kunnen geven, hopen we die schade te beperken. Dan gaan we fietsen en rammen kunnen we allemaal wel, dus dat komt goed. Het lopen is weer spannender, omdat daar de snelheid weer fors uit elkaar ligt. In theorie ben ik de op twee na snelste, en de eerste drie bepalen de eindtijd van de teamtriatlon. Het gekozen format in Enschede. Dat betekent dat mijn tijd de eindtijd voor het team gaat zijn. En dat nadat mijn zwemtijd ook al allesbepalend was. Ik voel geen druk.
Daarna heb ik dus vrij, al ga ik druk zijn met werk zoeken. En een week trainingskamp in Frankrijk. Dat is de laatste volle week in mei. Heerlijk. Ik heb enorm veel zin in een week lang, met zes andere triatleten, alleen maar te sporten, eten, drinken, slapen en dat zes dagen achter elkaar. Climax wordt de drievoudige beklimming van de Mont Ventoux op dinsdag. Het indekken is reeds ruimschoots begonnen. We zitten in Nans-les-Pins, waar de ouders van een van deze mannen een prachtig villapark runnen, Residence La Vallée de la Sainte Baume.
Maar ik zie er ook als een berg tegenop. Ik ben een week van huis, in een fase dat De Vrouw toch echt alle hulp en steun kan gebruiken die ze kan krijgen. Dus schuldgevoel en zorgen vechten om voorrang. Klote. Los daarvan ben ik gewoon niet graag van huis en zonder mijn kinderen. Een avond zonder kids is al een gemis, een week lijkt me welhaast niet te overleven. Ik ben benieuwd hoe het voelt, maar ik denk te weten wat het gaat worden: hol, beroerd, verlangend naar hun gezelschap en gekwebbel. Niet teveel over nadenken dus.
Nou, wij zijn weer bijgepraat. Ik kom de komende weken zeker nog even in de lucht over de wedstrijd. Mijn eerste. En over een dermate korte afstand, dat wisselen ineens snel moet en ik mijn gebruikelijke bruine boterham en gang naar het toilet maar even niet moet doen. En natuurlijk over de duale dagen in het Zuidfranse. Komt allemaal goed. Hopelijk met snel een nieuwe en leuke klus.
Ook het UWV en het mensonterende proces van afkeuring kan een onderwerp zijn. Maar aangezien dat proces nog loopt, houd ik mij maar even op de vlakte. Maar voor de UWV-fans, houd dit blog in de gaten...;).
En dan de gestaag groeiende fitheid van deze ouwe baas. Wat een ronkend vermogen en vooral heel veel tevredenheid heb ik de afgelopen maanden gevoeld. Na mijn eerste winter zonder blessures sinds 2013/2014 (!), is er dit voorjaar echt ergens iets heel erg goed gegaan. Dus laat ik daar maar eens mee beginnen.
Fit blijven, zonder al teveel grote en storende pijntjes is natuurlijk al een mooi teken aan de wand. Pijntjes an sich heb ik altijd wel, lijkt me ook wel standaard als je 10 á 15 (en soms zelfs nog iets meer) uur per week sport. Maar zijn het 'showstoppende' pijntjes, of 'bek-houden-doorgaan' pijntjes? In mijn geval dus vooral die tweede categorie, en dat is zalig. Dan kun je blijven doorgaan, al temporiseer ik dan af en toe een beetje. Door bijvoorbeeld een erg belastende baantraining over te slaan of halveren, in combinatie met een massage bij de fysio's van TRIAS, die op dinsdagen ook rond de baan spoken. Of ik sla een looptraining over, en geef mijn lijf wat extra tijd voor herstel. Fietsen en zwemmen kan eigenlijk altijd, gewoon, omdat het veel minder belastend is.
Ook hanteer ik sinds vorig jaar, en mijn ellenlange blessure aan de kuit, een strikt rek en strek-dieet. Minimaal vijf keer per week offer ik 20 minuten op aan het rekken en strekken van mijn heupen, kuiten, enkels, en sinds de laatste maanden, mijn hiel en pees. Alles is preventie, ik heb geen last van die lichaamsdelen, behalve die laatste. Juist doordat ik zo lang fit ben en aaneengesloten heb kunnen trainen (lopen), heb ik wat last gekregen van mijn linker hiel en achillespees. Jammer natuurlijk... Maar, als gezegd, wel mee te dealen. Het is vooral 's ochtends vrij bruut, als je uit je bed stapt en de trap naar beneden afstrompelt. Maar na een paar minuten is de boel weer warm, en lijk ik weer een normaal mens.
Een hockeybal, rollend onder mijn voetzool en hak, wat extra oefeningen op de trap en mijn trouwe foamroller, zijn mijn reddingsboeien in dit geval. Afgelopen dinsdag heb ik er voor het eerst een fysio naar laten kijken. Ik had deze tips wel van hun gehad, maar was wat angstig om ze ermee aan de slag te laten gaan. Alleen bij het kijken naar die pees, springen de tranen me al in de ogen. Maar Daan was voorzichtig en heeft 'm een goede behandeling gegeven, die ook de dag erna al echt veel verlichting bracht. Nog maar een paar keer doen dus.
En waar ik in februari een nieuw FTP reed (20 minuten maximaal vermogen), verbeterde ik dat wederom twee weken geleden in de eerste Hellas-tijdrit van 2018. Ik zit nu op 302 watt en dat is erg lekker. Al was ik wel teleurgesteld dat ik in de pikorde nog slechts middenmoot ben. Ik had mijzelf graag hoger gezien, maar ja, de rest is gewoon nog iets sterker/sneller. Klein doeletje voor volgend jaar (ook weer een blog waard, want ook volgend jaar heb ik al wel redelijk scherp!).
En toen riep trainer Peter, 'joh, doe lekker de 10 kilometer op de Zomeravondcup. Leuk natuurlijk, maar ik zie altijd enorm op tegen die hele snelle korte afstanden. Zo ook deze ronde. Maar, met een pr van 39.40 (Zomeravondcup voorjaar 2017) lagen er kansen op verbetering. Eigenlijk wilde ik 38.20 lopen, door elke kilometer in 3.50 af te raffelen. Het werd 38.22 en ik liep een week langs als een pauw met zeven lullen door mijn leven.
 |
| Voorbeeld van mooie haklanding...;) |
Niet uitgebalanceerd betekent dat we allemaal erg verschillende kwaliteiten, voorkeuren en tempo's hebben. Zo ben ik, met enige afstand, de slechtste zwemmer. Ondanks het feit dat ik de laatste maand ineens heel erg veel plezier heb ik dit onderdeel, en er, zo ben ik overtuigd, ook behoorlijke slagen in heb gemaakt. Het is te min voor dit team. Maar door achter iemand te zwemmen (draft), en de snelste zwemmer achter mij te laten zwemmen, zodat deze mij af en toe een slinger naar voren kunnen geven, hopen we die schade te beperken. Dan gaan we fietsen en rammen kunnen we allemaal wel, dus dat komt goed. Het lopen is weer spannender, omdat daar de snelheid weer fors uit elkaar ligt. In theorie ben ik de op twee na snelste, en de eerste drie bepalen de eindtijd van de teamtriatlon. Het gekozen format in Enschede. Dat betekent dat mijn tijd de eindtijd voor het team gaat zijn. En dat nadat mijn zwemtijd ook al allesbepalend was. Ik voel geen druk.
Daarna heb ik dus vrij, al ga ik druk zijn met werk zoeken. En een week trainingskamp in Frankrijk. Dat is de laatste volle week in mei. Heerlijk. Ik heb enorm veel zin in een week lang, met zes andere triatleten, alleen maar te sporten, eten, drinken, slapen en dat zes dagen achter elkaar. Climax wordt de drievoudige beklimming van de Mont Ventoux op dinsdag. Het indekken is reeds ruimschoots begonnen. We zitten in Nans-les-Pins, waar de ouders van een van deze mannen een prachtig villapark runnen, Residence La Vallée de la Sainte Baume.
Maar ik zie er ook als een berg tegenop. Ik ben een week van huis, in een fase dat De Vrouw toch echt alle hulp en steun kan gebruiken die ze kan krijgen. Dus schuldgevoel en zorgen vechten om voorrang. Klote. Los daarvan ben ik gewoon niet graag van huis en zonder mijn kinderen. Een avond zonder kids is al een gemis, een week lijkt me welhaast niet te overleven. Ik ben benieuwd hoe het voelt, maar ik denk te weten wat het gaat worden: hol, beroerd, verlangend naar hun gezelschap en gekwebbel. Niet teveel over nadenken dus.
Nou, wij zijn weer bijgepraat. Ik kom de komende weken zeker nog even in de lucht over de wedstrijd. Mijn eerste. En over een dermate korte afstand, dat wisselen ineens snel moet en ik mijn gebruikelijke bruine boterham en gang naar het toilet maar even niet moet doen. En natuurlijk over de duale dagen in het Zuidfranse. Komt allemaal goed. Hopelijk met snel een nieuwe en leuke klus.
Reacties