Rennen, tennissen, een beugel en een verjaardag op Prison Island
Als een fors percentage van je trouwe fans zich gaan roeren omdat er te weinig blogs verschijnen, dan moet er actie worden ondernomen. Dus: actie.
Eerst even bijpraten. Want als de blogfrequentie terugvalt naar eens per maand, is er wel meer te vertellen (voordeel of nadeel?)
Zoals de beugel van dochterlief. Ze is prachtig, maar de heren en dames tanddeskundigen hadden nog wel wat feedback. Die is omgezet in een behandelplan dat zomaar de rest van haar pubertijd in beslag kan nemen. Stap 1 is 'de blokbeugel'. Senna, bescheiden, onzeker, maar gek op podia, koos voor de fluorescerend gele variant. Staat je goed schoonheid!!
Afijn, tijdens het sporten dus niet. En daar volgt het volgende grote nieuws: Senna gaat tennissen. Waar ze eigenlijk al haar hele leven met een grote boog om balsporten heen loopt, is ze nu echt overstag. Afgelopen week de eerste les en ze vindt het heerlijk en superleuk. Ze zit met een klasgenootje en een voormalig klasgenootje van Finn in de groep, dus het was ook gelijk gezellig. Dikke pret.
Ergens halverwege de maand kwam er ineens een berichtje via Facebook binnen (je weet wel, dat tool van de duivel, waar we allemaal maar niet vanaf komen. Overigens ook nog wel een blogje waard). Henk-Jan L. Een naam uit een ver vervlogen verleden. Begin jaren '90 zat ik in dienst. Twee maanden opleiding in Venlo, tien maanden in het Duitse Seedorf, bij de 41ste Geneeskundige Compagnie. Mooie tijd. Lievers zat met en bij mij in Seedorf. Met Frank N., mijn brother from another mother in die dagen,. heb ik nog steeds een beetje (FB-) contact. En via Ed B. heb ik een werklead lopen in de buurt van Nijmegen. Maar verder heb ik geen contact meer met mensen uit die tijd. Er blijkt een heuse FB-groep te zijn, waar ik mij natuurlijk blind bij heb aangesloten. Beetje de boel in de gaten houden. Ik mis niet graag dingen, hahaha. Er kwam in ieder geval een briljante foto voorbij. Allemaal jonge bekkies en de kleinste en magerste ben ik. Zo herinner ik mij dat helemaal niet. Sterker nog, in die tijd had ik net mijn kruisbanden gescheurd, ik kon en mocht nergens aan meedoen en kwam 10 kilo zwaarder uit dienst dan ik erin ging. Dat had overigens niks te maken met de combinatie 'voor het eerst een behoorlijk maandsalaris', 'best veel vrije tijd' en 'altijd vrienden in de buurt die
willen stappen'.
Terug naar het heden. Ik moet en ga heel binnenkort weer eens afspreken met Frank N. Dat is ook twintig jaar, een paar gezinnen en wereldleiders geleden. Om te beginnen mag hij mij biografie van Duff McKagan hebben. Die kwam ik tegen en leek me grappig. Ik heb ergens na midden jaren '90 niks meer gedaan met mijn liefde voor Guns 'n Roses. Das war einmal. Al luister ik er juist de laatste jaren weer graag naar. Dus toen ik die biografie tegenkwam, was dat een aardige trigger. En ik werd niet teleurgesteld. Hij doet alles uit te doeken, ook nog op een nette en doordachte manier. Keurig de waarheid verteld, zonder vrienden uit heden of verleden te (karakter)vermoorden.
Wat me wel een beetje stak, was het feit dat toen ik de band en muziek leerde kennen, de beste jaren al ruim achter hun lagen. Ze waren toen eigenlijk al klaar. Ze hebben een jaar of drie top gefunctioneerd en op basis van die jaren zijn de wereldroem, grote tournees en albums vergaard, gedaan en gemaakt. En dan was ik er, volgens mij, nog best snel bij, voor een Nederlander. Maar toen hun naam de wereld over begon te gaan, waren ze allemaal volledig losgeslagen met drank en drugs, waren er al duidelijk kampen in de band en is er dus ook nooit meer iets serieus of goeds geproduceerd. Jammer. Dat ik dus fan was van een band die het ooit leuk had samen. Ik was er graag in die tijd al bij geweest.
Maar verder had ik weinig teleurstellingen te verwerken de afgelopen tijd...;). Ik kreeg weer wat last van mijn kuit en hiel. Beide door weer gewoon goed en veel te trainen. Een beetje temporiseren dus. Dat kon ook, nadat ik achtereenvolgens de 3Bergenloop en de Halve van Utrecht had gelopen.
In Driebergen liep ik met een paar clubgenoten, waaronder fenomeen Anne L., een prachtige, zware trailwedstrijd. Een halve marathon over zand, paden, door modder, veel hoogtemeters, kortom: zwoegen. En dat deed ik in een PR! Dat betekent twee dingen, namelijk a) ik ben heel fit, en b) ik loop te weinig serieuze (wedstrijd) halve marathons. Maar dat drukte de pret geen seconde.
Een week later mocht ik voor oud voetbalteamgenootje Wouter hazen tijdens zijn poging de marathon in 3.15 te lopen. Ondanks straffe tegenwind op een lang en open stuk (tussen Utrecht en Bunnik) heb ik mij keurig aan de gevraagde 4.35 seconden per kilometer gehouden. Op ongeveer 1.35 uur namen wij afscheid. Ik rechtsaf de finishstraat in, hij rechtdoor richting tweede helft. Daarna is ie volledig ingestort. Wind, tempo, en zijn vorige week in Barcelona gelopen marathon (!) kwam hij niet meer te boven. De oetlul. Ik weet niet waarom mensen denken twee weken achter elkaar een harde marathon te kunnen lopen, maar op ons niveau is dat geen reële gedachte. Maar goed, ik ben de laatste die mensen moet aanspreken op het hebben van ireëele gedachten....
De afgelopen weken heb ik hier en daar wat gas terug genomen en ben ik een beetje bijgekomen. De kuitstress is volledig verdwenen, de hiel voel ik minder, maar nog steeds goed. Van zowel fysio als osteopaat heb ik wat tips en oefeningen gekregen om met name de doorbloeding in die regio te bevorderen en dat helpt wel wat. Ik ben bang dat alleen drie weken totale (loop)rust het echt weg kan nemen, maar dat het daarna met een week of zes toch weer terug is. In de hand houden, wordt dus het devies.
En toen was het ineens 1 april. 13 Jaar geleden stond ik op een zonnige avond bij het UMC met mijn ouders en schoonvader te bellen. Weer een kleinkind. Dat kleinkind is naast 1.73 meter inmiddels ook 13. Grote lummel. Om het te vieren hadden we hem gevraagd of ie met een aantal vrienden iets leuks wilde doen. 'Ja hoor, naar Prison Island met alle boys van Elling'. De ooit in Zuid-Frankrijk opgedane vrienden en broers in een gezin met vier broers, is bij ons altijd een perfect adres voor 'one stop shopping' als er vrienden nodig zijn. Aangevuld met vader, zus en oudste broer en de vriendin van Paul, waren we uiteindelijk met zijn achten en hebben we ons een uur lang volstrekt hysterisch door twee verdiepingen met tactische en fysieke spelletjes begeven. We waren allemaal slecht, maar wel bezweet en bloedfanatiek. Living the live...
En zo zitten we in april. De komende tijd is druk, maar ook mooi zat. Het mooie weer is er alweer (dit weekend wordt het twee keer rond de 20 graden), maar ik moet ook op zoek naar een nieuwe klus. Half mei stopt het voor mij bij RVO. Erg jammer, maar ook onoverkomelijk. Mijn rol moet op een meer permanente manier worden ingevuld, en ik ben niet van het permanente. Zoeken dus. En in de tussentijd weer wat mooie fietstochtjes maken, zoveel mogelijk buitenspelen, heel blijven en genieten van het gezinnetje. Rowdy lijkt te lange leste een baan te hebben gevonden (wat drie maanden in je bed liggen al niet vermag), wat zeker ook De Vrouw wat rust en balans zal gaan opleveren. Een zorgproject minder, al levert zijn baantje weer andere zorgen op, maar dat is weer een ander (gelukkig ook erg gecompliceerd) verhaal.
Nu eerst weekend. Straks borrelen met mijn nieuwe triatlonteam. Ik ben gecharterd voor een 4e Divisieteam. Als mascotte en ideale reserve natuurlijk, hahaha. Maar de sponsor is een wijnhandelaar, dus ja, wie ben ik. Vanmiddag borrelen en kennismaken. Zaterdag sporten en klussen in de tuin van de al eerder genoemde Anne L. en zondag op de fiets op en neer naar Rotterdam om een paar vrienden en clubgenoten aan te moedigen tijdens de marathon daar. Roland, Jeroen en Thomas, heel veel succes! Tot ergens na de helft...;)!
Eerst even bijpraten. Want als de blogfrequentie terugvalt naar eens per maand, is er wel meer te vertellen (voordeel of nadeel?)
Zoals de beugel van dochterlief. Ze is prachtig, maar de heren en dames tanddeskundigen hadden nog wel wat feedback. Die is omgezet in een behandelplan dat zomaar de rest van haar pubertijd in beslag kan nemen. Stap 1 is 'de blokbeugel'. Senna, bescheiden, onzeker, maar gek op podia, koos voor de fluorescerend gele variant. Staat je goed schoonheid!!
De beugel moet een uurtje of 16 per dag in. Dat betekent naast zo'n 10 uur slaaptijd, nog zo'n 6 wakkere uren. Eten, drinken, sporten en buitenspelen moet zonder, wat betekent dat die 6 uur nog best een uitdaging zijn. Vooral tijdens schooltijd loopt ons juweel met haar gele unit rond, de tijd dat je gepest werd met een beugel ligt definitief achter ons (groot voordeel van de campagne die ergens 15 jaar geleden is ingezet: 'geef gewoon elk kind een beugel'. Was dat omdat we plots met een extreem overschot aan orthodontisten zaten? Of volgde dit op een of ander besluit dat scheve tanden écht niet meer kunnen? I don't know... In 'mijn tijd' was het niet zo hysterisch, al was dat, juist voor mij, best waardevol geweest...;))
willen stappen'.
Wat me wel een beetje stak, was het feit dat toen ik de band en muziek leerde kennen, de beste jaren al ruim achter hun lagen. Ze waren toen eigenlijk al klaar. Ze hebben een jaar of drie top gefunctioneerd en op basis van die jaren zijn de wereldroem, grote tournees en albums vergaard, gedaan en gemaakt. En dan was ik er, volgens mij, nog best snel bij, voor een Nederlander. Maar toen hun naam de wereld over begon te gaan, waren ze allemaal volledig losgeslagen met drank en drugs, waren er al duidelijk kampen in de band en is er dus ook nooit meer iets serieus of goeds geproduceerd. Jammer. Dat ik dus fan was van een band die het ooit leuk had samen. Ik was er graag in die tijd al bij geweest.
Maar verder had ik weinig teleurstellingen te verwerken de afgelopen tijd...;). Ik kreeg weer wat last van mijn kuit en hiel. Beide door weer gewoon goed en veel te trainen. Een beetje temporiseren dus. Dat kon ook, nadat ik achtereenvolgens de 3Bergenloop en de Halve van Utrecht had gelopen.
Een week later mocht ik voor oud voetbalteamgenootje Wouter hazen tijdens zijn poging de marathon in 3.15 te lopen. Ondanks straffe tegenwind op een lang en open stuk (tussen Utrecht en Bunnik) heb ik mij keurig aan de gevraagde 4.35 seconden per kilometer gehouden. Op ongeveer 1.35 uur namen wij afscheid. Ik rechtsaf de finishstraat in, hij rechtdoor richting tweede helft. Daarna is ie volledig ingestort. Wind, tempo, en zijn vorige week in Barcelona gelopen marathon (!) kwam hij niet meer te boven. De oetlul. Ik weet niet waarom mensen denken twee weken achter elkaar een harde marathon te kunnen lopen, maar op ons niveau is dat geen reële gedachte. Maar goed, ik ben de laatste die mensen moet aanspreken op het hebben van ireëele gedachten....
De afgelopen weken heb ik hier en daar wat gas terug genomen en ben ik een beetje bijgekomen. De kuitstress is volledig verdwenen, de hiel voel ik minder, maar nog steeds goed. Van zowel fysio als osteopaat heb ik wat tips en oefeningen gekregen om met name de doorbloeding in die regio te bevorderen en dat helpt wel wat. Ik ben bang dat alleen drie weken totale (loop)rust het echt weg kan nemen, maar dat het daarna met een week of zes toch weer terug is. In de hand houden, wordt dus het devies.
En toen was het ineens 1 april. 13 Jaar geleden stond ik op een zonnige avond bij het UMC met mijn ouders en schoonvader te bellen. Weer een kleinkind. Dat kleinkind is naast 1.73 meter inmiddels ook 13. Grote lummel. Om het te vieren hadden we hem gevraagd of ie met een aantal vrienden iets leuks wilde doen. 'Ja hoor, naar Prison Island met alle boys van Elling'. De ooit in Zuid-Frankrijk opgedane vrienden en broers in een gezin met vier broers, is bij ons altijd een perfect adres voor 'one stop shopping' als er vrienden nodig zijn. Aangevuld met vader, zus en oudste broer en de vriendin van Paul, waren we uiteindelijk met zijn achten en hebben we ons een uur lang volstrekt hysterisch door twee verdiepingen met tactische en fysieke spelletjes begeven. We waren allemaal slecht, maar wel bezweet en bloedfanatiek. Living the live...
Nu eerst weekend. Straks borrelen met mijn nieuwe triatlonteam. Ik ben gecharterd voor een 4e Divisieteam. Als mascotte en ideale reserve natuurlijk, hahaha. Maar de sponsor is een wijnhandelaar, dus ja, wie ben ik. Vanmiddag borrelen en kennismaken. Zaterdag sporten en klussen in de tuin van de al eerder genoemde Anne L. en zondag op de fiets op en neer naar Rotterdam om een paar vrienden en clubgenoten aan te moedigen tijdens de marathon daar. Roland, Jeroen en Thomas, heel veel succes! Tot ergens na de helft...;)!
Reacties