De perfecte baan!!
Op 1 april is het weer feest. Letterlijk, want Finn wordt 12. Figuurlijk, omdat mijn opdracht bij Dela afloopt en er gerede kans bestaat dat ik op zoek mag naar iets nieuws.
Dat keuzemoment levert bij mij default de vraag op: vast of zzp? Ik ben qua karakter een geboren zzp-er; Onafhankelijk, niet-hiërarchisch, onttrek me graag aan de mainstream (mening, gedrag) en kort van focus en concentratie. En toch overweeg ik elke keer vaste functies. Omdat vastigheid ontwikkeling betekent, of de mogelijkheid om weer een (normaal) huis te kopen, of omdat juist ik weet hoeveel moeite het kost om een leuke baan te vinden. Koester het plezier dat je hebt.
Wat weerhoudt mij dan toch steeds? Twee factoren. 1) Werkgevers nemen heel veel tijd om vaste functies in te vullen. Eerst staat een rol minimaal een volle maand openbaar vacant. Dan moeten er selecties gemaakt worden. Na een week of zes worden de eerste kandidaten uitgenodigd. Dat proces duurt, in verband met ziekte, drukte en vakanties, ook zomaar een week of twee á drie. Tegen de tijd dat je de beslissende fase in gaat (if ever) ben je 2,5 maand verder en weet je nog niks. Meestal heb ik tegen die tijd alweer een klus en ben ik aan het werk. Ik heb nog nooit de luxe gehad dat ik klussen kon weigeren, ook niet voor potentieel geweldige banen!
Een andere reden, 2) dus, is dat de meeste werkgevers me minder aanspreken. Eerlijk is eerlijk, je gaat een vaste aanstelling echt aan voor de middellange termijn en dan moet het plaatje echt heel compleet zijn. Goede inhoud, leuke sfeer/cultuur/collega's, uitdaging, spannende branche, reëel management, reisafstand, arbeidsvoorwaarden, etc. Er zijn een heleboel redenen en momenten om tijdens een sollicitatieprocedure afscheid te nemen van een functie en potentiële werkgever.
Een paar van die 'killers' in het proces zijn:
- Geen klik met je gesprekspartners; Ook al betreft het de hr meneer of mevrouw met wie je daarna nooit meer wat te maken hebt, geen klik is een enorme dooddoener. Die persoon is exemplarisch voor de rest van de organisatie, die daarmee dus ook stevig zakt in mijn beeld.
- Allemaal pakken; Tsja, ben ik minder van. Ik vind een pantalon met overhemd en lamswollentruitje al formeel. Als ik, op mijn niveau, allemaal mensen (meestal mannen) in pakken spreek kan ik maar een ding denken: die nemen zichzelf en hun carrière heel serieus. Niks voor mij.
- Volledig ingerichte bureaus; Dat wijst over het algemeen over niet-flexibele werkplekken en (aanname aanname) dus lekker vastgeroeste mensen. Dan zwijg ik verder maar over procedures, gewoontes en sfeer...;).
Maar wat maakt voor mij dan een vaste baan en werkomgeving helemaal geweldig?
1) Flexibel werken, inderdaad. Hoeft niet gelijk vanuit een hangmat. Gewoon, 'thuis' als volwaardige optie voor een druk kantoor en zonder de daarvoor verplichte tijd onderweg.
2) Ergens in de omgeving, liefst op bijvoorbeeld 30 á 45 minuten fietsen. Gelijk mooie (herstel)training.
3) Collega's. Als ik eerlijk ben is dat, en zal dat altijd blijven, de reden dat ik graag ga werken elke dag. Dat is niet vanwege de inhoud, want die is echt niet altijd top. Ook niet vanwege de voorwaarden, want daar denk je alleen aan als ze er te weinig zijn. Je gaat met plezier werken omdat het leuk is er te zijn, samen te werken met leuke en inspirerende mensen.
4) Sport... Ik wil echt heel graag in een sportieve omgeving werken. Dat kan natuurlijk een sportfabrikant zijn, maar ik vind de daadwerkelijke acties belangrijker dan de gedachte of het uitdragen van sportiviteit. M.a.w. ik werk liever bij een softwareboer die veel met sport doet, het mogelijk maakt, het steunt, dan dat ik bij een mooi merk zit waar ik er vervolgens geen tijd voor heb.
5) Een veranderende omgeving. En dan niet omdat er elke twee jaar een blik hijgerige managers 'met visie' wordt opengetrokken (á minstens € 150.000 per persoon per jaar), maar gewoon, omdat de wereld verandert en jij mee moet. Dus vooral weinig management, geen hiërarchie, veel ondernemerschap, kansen voor creativiteit en enthousiasme en experimenten die vaak mislukken, maar soms ook heel succesvol zijn.
Dat dus.
Komende maanden kan ik dus weer een gooi doen naar die perfecte baan, werkomgeving en collega's. Ik heb tot vandaag nog niet gereageerd op een rol die hier zelfs maar in de buurt komt. Maar zoals ik ook nooit de luxe had klussen af te zeggen, heb ik ook nu niet de luxe de perfectie te zoeken. In ieder geval niet vanuit huis. Die perfecte baan zal toch echt tot mij moeten komen terwijl ik ergens anders werk. En dat is niet erg, want ik werk nooit heel erg lang op dezelfde plaats....;). Kansen zat dus, voor al die werkgevers!
Dat keuzemoment levert bij mij default de vraag op: vast of zzp? Ik ben qua karakter een geboren zzp-er; Onafhankelijk, niet-hiërarchisch, onttrek me graag aan de mainstream (mening, gedrag) en kort van focus en concentratie. En toch overweeg ik elke keer vaste functies. Omdat vastigheid ontwikkeling betekent, of de mogelijkheid om weer een (normaal) huis te kopen, of omdat juist ik weet hoeveel moeite het kost om een leuke baan te vinden. Koester het plezier dat je hebt.
Wat weerhoudt mij dan toch steeds? Twee factoren. 1) Werkgevers nemen heel veel tijd om vaste functies in te vullen. Eerst staat een rol minimaal een volle maand openbaar vacant. Dan moeten er selecties gemaakt worden. Na een week of zes worden de eerste kandidaten uitgenodigd. Dat proces duurt, in verband met ziekte, drukte en vakanties, ook zomaar een week of twee á drie. Tegen de tijd dat je de beslissende fase in gaat (if ever) ben je 2,5 maand verder en weet je nog niks. Meestal heb ik tegen die tijd alweer een klus en ben ik aan het werk. Ik heb nog nooit de luxe gehad dat ik klussen kon weigeren, ook niet voor potentieel geweldige banen!
Een andere reden, 2) dus, is dat de meeste werkgevers me minder aanspreken. Eerlijk is eerlijk, je gaat een vaste aanstelling echt aan voor de middellange termijn en dan moet het plaatje echt heel compleet zijn. Goede inhoud, leuke sfeer/cultuur/collega's, uitdaging, spannende branche, reëel management, reisafstand, arbeidsvoorwaarden, etc. Er zijn een heleboel redenen en momenten om tijdens een sollicitatieprocedure afscheid te nemen van een functie en potentiële werkgever.
Een paar van die 'killers' in het proces zijn:
- Geen klik met je gesprekspartners; Ook al betreft het de hr meneer of mevrouw met wie je daarna nooit meer wat te maken hebt, geen klik is een enorme dooddoener. Die persoon is exemplarisch voor de rest van de organisatie, die daarmee dus ook stevig zakt in mijn beeld.
- Allemaal pakken; Tsja, ben ik minder van. Ik vind een pantalon met overhemd en lamswollentruitje al formeel. Als ik, op mijn niveau, allemaal mensen (meestal mannen) in pakken spreek kan ik maar een ding denken: die nemen zichzelf en hun carrière heel serieus. Niks voor mij.
- Volledig ingerichte bureaus; Dat wijst over het algemeen over niet-flexibele werkplekken en (aanname aanname) dus lekker vastgeroeste mensen. Dan zwijg ik verder maar over procedures, gewoontes en sfeer...;).
Maar wat maakt voor mij dan een vaste baan en werkomgeving helemaal geweldig?
2) Ergens in de omgeving, liefst op bijvoorbeeld 30 á 45 minuten fietsen. Gelijk mooie (herstel)training.
3) Collega's. Als ik eerlijk ben is dat, en zal dat altijd blijven, de reden dat ik graag ga werken elke dag. Dat is niet vanwege de inhoud, want die is echt niet altijd top. Ook niet vanwege de voorwaarden, want daar denk je alleen aan als ze er te weinig zijn. Je gaat met plezier werken omdat het leuk is er te zijn, samen te werken met leuke en inspirerende mensen.
4) Sport... Ik wil echt heel graag in een sportieve omgeving werken. Dat kan natuurlijk een sportfabrikant zijn, maar ik vind de daadwerkelijke acties belangrijker dan de gedachte of het uitdragen van sportiviteit. M.a.w. ik werk liever bij een softwareboer die veel met sport doet, het mogelijk maakt, het steunt, dan dat ik bij een mooi merk zit waar ik er vervolgens geen tijd voor heb.
Dat dus.
Komende maanden kan ik dus weer een gooi doen naar die perfecte baan, werkomgeving en collega's. Ik heb tot vandaag nog niet gereageerd op een rol die hier zelfs maar in de buurt komt. Maar zoals ik ook nooit de luxe had klussen af te zeggen, heb ik ook nu niet de luxe de perfectie te zoeken. In ieder geval niet vanuit huis. Die perfecte baan zal toch echt tot mij moeten komen terwijl ik ergens anders werk. En dat is niet erg, want ik werk nooit heel erg lang op dezelfde plaats....;). Kansen zat dus, voor al die werkgevers!
Reacties