Het seizoen zit er weer op. What's next?
Zaterdag heb ik de Challenge Almere gedaan. De halve, uiteraard. Er gingen ook weer honderden mensen voor de hele afstand, maar dat was aan mij niet meer besteed. Ik spaar mijzelf tot Maastricht 2017. Maar een halve, dat moest wel lukken. In de aanloop heb ik vooral goed (wat sneller) gezwommen en verder goed getraind. Afgelopen maandag nog een hele lange gefietst met Gijs, vanuit Enschede terug naar huis. Dat was wellicht wat te lang om goed uitgerust aan de start te verschijnen, maar helemaal niks doen blijft lastig.
Vrijdag had ik met een Hellas clubgenoot en zijn dochter (3) al even de spullen en fiets afgeleverd. Dat betekende dat ik mij zaterdag kon richten op op tijd komen, de start van de hele meepakken en mijn eigen troepjes goed klaarleggen. Om half negen mochten wij los.
Voor het zwemmen had ik mij voorgenomen meer in de drukte te gaan liggen. Doel daarvan is vooral minder zinloze meters te zwemmen en eventueel 'draft' meepakken. Dat schijnt niet alleen achter een raceauto te werken, ook in het water. Dat plan en mijn afgelopen zwemmaanden deden mij geloven dat ik de 1,9 kilometer wel in zo'n 35 tot 38 minuten kon doen. In Nieuwkoop zwom ik in mei nog 41 minuten, dus ik dacht aan een mooie stap voorwaarts.
In de drukte zwemmen bleek, zoals verwacht, knap lastig. Vechten om een paar vrije meters water, veel (on)zachte aanraking van mensen die niet per se recht naast je zwemmen, maar jouw pad kruisen. Of jij het hunne. Om nog maar te zwijgen over de verschillende snelheden. Ik zag achteraf dat ik een maximale hartslag van 143 haalde in het water. Dat moet in die eerste 500 meter zijn gebeurd, want zwemmen doe je normaliter met vrij relaxte hartslag. Maar na die eerste 500 meter kwam de boel, en ik dus ook, wat meer tot rust. Mijn gevoel was goed. Mooie strakke lijnen gezwommen, rustige en sterke slag, veel adem over. Prima dus.
Aan de kant geklauterd en al halverwege het uitwerken van mijn wetsuit bedacht ik me dat ik even op mijn horloge moest klikken. Ik heb een knopje dat je na elke discipline indrukt, in dit geval om de switch van zwemmen naar transitie 1 aan te geven. Dat deed ik dus te laat, maar met de 37 minuten die ik zag staan was ik dik tevreden. Snel rende ik door de transitiezone, kleedde me om, sprong op de fiets, sprong er weer af om te pissen en ging toen aan de gang. Of, om mijn nieuwe zwemtrainer die langs de kant stond te citeren: "En nu koers godverdomme".
Na een minuut of tien bedacht ik me weer dat ik een knopje in moest drukken. Weer niet op tijd, maar soi. Het fietsparcours begon met een fietspad zuidelijk, naar het Eemmeer. Daar rechtsaf, de dijk op, all the way to Lelystad. Met windje mee, dus het tempo zat er gelijk goed in. Vlak voor Lelystad gingen we rechtsaf, de polder in. Gelukkig was er meer beschutting dan ik had verwacht in Flevoland, wat de terugtocht en tegenwind best dragelijk maakten. Het voornemen was vooral heel hard, niet ingehouden, te gaan fietsen. En dat is prima gelukt. Ik heb constant op en rond de 230 á 250 watt gezeten. Als je de lichte terugvalletjes en het bochtenwerk daarbij optelt, kom ik op een mooi NP van 229 watt op, een gemiddelde van 35,2 kmpu. Na 2.37 was ik weer binnen, waar ik mijn klokje vergat aan te tikken en me klaar maakte voor het lopen.
Omgekleed schoot ik de transitiezone weer uit voor drie rondjes rond het Weerwater. En deze keer drukte ik op tijd op mijn horloge en startte mijn logboek en ik op hetzelfde moment. Bij het lopen wilde ik vooral niet zo voorzichtig zijn, al was na het harde fietsen natuurlijk ook niet helemaal duidelijk hoeveel last ik zou gaan hebben of krijgen. Maar ik ging als de brandweer. Pas in kilometer 12 liep ik langzamer dan 5 minuut per kilometer, wat ik daarna grofweg als gemiddelde heb weten vast te houden. Eindtijd was 1.41. Briljant natuurlijk, als je bedenkt dat dat twee jaar geleden nog mijn PR was, zonder zwemmen en fietsen erbij...;).
Dan eindig je in 5.11 en nog wat, volgens de officiële tijdwaarneming. En in 5.04 volgens mijn horloge. Dan weet je dat er ergens een telling niet klopt, en dat was uiteraard het zwemmen. Ik had er geen 35 of 36 minuten over gedaan, maar gewoon 41. Geen enkele vooruitgang dus, in die paar maanden. En vooral hevige teleurstelling. Wat ik op mijn horloge zag, toen ik die 37 in me op nam is me een raadsel, maar ook achteraf gaf het horloge die veel langere tijd aan (aangevuld met een stuk transitie...:)).
Dus teleurgesteld, dankzij mijn eigen verwachtingen. Ik wilde erg graag onder die vijf uur duiken, maar zelfs met een snellere zwemtijd was me dat niet gelukt. Dan moet ik toch echt harder gaan fietsen en nog een paar tandjes harder gaan lopen. En blijven rammen op dat zwemmen. Ook dat kwartje zal toch een keer moeten gaan vallen, zelfs bij mij. Of niet?
Los van dat alles was Almere helemaal geweldig! De beste organisatie die ik tot zover heb meegemaakt. Alles geregeld, voldoende vrijwilligers, goede verzorging onderweg, echt alles goed. Maar het klapstuk kwam na afloop: een lopend buffet voor de atleten. Lekker even bijkomen of douchen en dan chocomel, yoghurt, frikandellen, brood, nasi, worstenbroodjes, cola, wat je ook maar wilde. Bijvullen. Geweldige service. En in het verkrijgbare uitrijdkaartje voor de parkeergarage bleek het ook voor detail. Heerlijk als anderen ergens aan denken voor het voor jou een dingetje an worden. Enige minpunten waren de hoeveelheid races die tegelijkertijd werden afgewerkt, waardoor het parcours druk en onoverzichtelijk was. En, zojuist ontdekt, de prijzen van de foto's.... € 19,95 voor een foto. Prachtig, maar Jezus, waarom deze prijs? Omdat je me wilt aanzetten tot de aanschaf van meerdere foto's tegen minder straf tarief? Dit jaagt weg, en wel heel snel.
Tot zover dus het triatlonseizoen. En het was me er een. Mijn eerste hele, twee mooie halve. IJs en weder dienende ben ik eigenlijk wel van plan die beide halven, Nieuwkoop en nu dus Almere, als vast onderdeel van mijn jaar aan te houden. Geweldige evenementen, goed georganiseerd, leuke mensen en in de buurt, dus veel Hellas en eventueel vrienden en bekenden. Maar eerst gaan w ede loopwinter in. Geen combi's meer gepland, geen fietstochten meer in de agenda, het is lopen wat de klok slaat. Deze winter wil ik een groepje hoger gaan lopen bij Hellas. Dan moet ik ergens een snelle 10 of 5 kilometerwedstrijd lopen. En zorgen dat ik dan snel ben, haha. Tussendoor doe ik in Schoorl een Duinentrail van 30 kilometer en wil ik ook graag weer (de halve van) Egmond lopen. Het is de donkere helft van het jaar, als je niet kunt doen waar je zin in hebt, maar moet buigen voor donkere avonden, regen, wind en (vries)kou. Fit blijven dus, de komende maanden, anders sneuvelt natuurlijk als eerste het hardlopen en dat is nou net geluk dat de wintermaanden dragelijk maakt.
Vrijdag had ik met een Hellas clubgenoot en zijn dochter (3) al even de spullen en fiets afgeleverd. Dat betekende dat ik mij zaterdag kon richten op op tijd komen, de start van de hele meepakken en mijn eigen troepjes goed klaarleggen. Om half negen mochten wij los.
Voor het zwemmen had ik mij voorgenomen meer in de drukte te gaan liggen. Doel daarvan is vooral minder zinloze meters te zwemmen en eventueel 'draft' meepakken. Dat schijnt niet alleen achter een raceauto te werken, ook in het water. Dat plan en mijn afgelopen zwemmaanden deden mij geloven dat ik de 1,9 kilometer wel in zo'n 35 tot 38 minuten kon doen. In Nieuwkoop zwom ik in mei nog 41 minuten, dus ik dacht aan een mooie stap voorwaarts.
In de drukte zwemmen bleek, zoals verwacht, knap lastig. Vechten om een paar vrije meters water, veel (on)zachte aanraking van mensen die niet per se recht naast je zwemmen, maar jouw pad kruisen. Of jij het hunne. Om nog maar te zwijgen over de verschillende snelheden. Ik zag achteraf dat ik een maximale hartslag van 143 haalde in het water. Dat moet in die eerste 500 meter zijn gebeurd, want zwemmen doe je normaliter met vrij relaxte hartslag. Maar na die eerste 500 meter kwam de boel, en ik dus ook, wat meer tot rust. Mijn gevoel was goed. Mooie strakke lijnen gezwommen, rustige en sterke slag, veel adem over. Prima dus.
Aan de kant geklauterd en al halverwege het uitwerken van mijn wetsuit bedacht ik me dat ik even op mijn horloge moest klikken. Ik heb een knopje dat je na elke discipline indrukt, in dit geval om de switch van zwemmen naar transitie 1 aan te geven. Dat deed ik dus te laat, maar met de 37 minuten die ik zag staan was ik dik tevreden. Snel rende ik door de transitiezone, kleedde me om, sprong op de fiets, sprong er weer af om te pissen en ging toen aan de gang. Of, om mijn nieuwe zwemtrainer die langs de kant stond te citeren: "En nu koers godverdomme".
Na een minuut of tien bedacht ik me weer dat ik een knopje in moest drukken. Weer niet op tijd, maar soi. Het fietsparcours begon met een fietspad zuidelijk, naar het Eemmeer. Daar rechtsaf, de dijk op, all the way to Lelystad. Met windje mee, dus het tempo zat er gelijk goed in. Vlak voor Lelystad gingen we rechtsaf, de polder in. Gelukkig was er meer beschutting dan ik had verwacht in Flevoland, wat de terugtocht en tegenwind best dragelijk maakten. Het voornemen was vooral heel hard, niet ingehouden, te gaan fietsen. En dat is prima gelukt. Ik heb constant op en rond de 230 á 250 watt gezeten. Als je de lichte terugvalletjes en het bochtenwerk daarbij optelt, kom ik op een mooi NP van 229 watt op, een gemiddelde van 35,2 kmpu. Na 2.37 was ik weer binnen, waar ik mijn klokje vergat aan te tikken en me klaar maakte voor het lopen.
Omgekleed schoot ik de transitiezone weer uit voor drie rondjes rond het Weerwater. En deze keer drukte ik op tijd op mijn horloge en startte mijn logboek en ik op hetzelfde moment. Bij het lopen wilde ik vooral niet zo voorzichtig zijn, al was na het harde fietsen natuurlijk ook niet helemaal duidelijk hoeveel last ik zou gaan hebben of krijgen. Maar ik ging als de brandweer. Pas in kilometer 12 liep ik langzamer dan 5 minuut per kilometer, wat ik daarna grofweg als gemiddelde heb weten vast te houden. Eindtijd was 1.41. Briljant natuurlijk, als je bedenkt dat dat twee jaar geleden nog mijn PR was, zonder zwemmen en fietsen erbij...;).
Dan eindig je in 5.11 en nog wat, volgens de officiële tijdwaarneming. En in 5.04 volgens mijn horloge. Dan weet je dat er ergens een telling niet klopt, en dat was uiteraard het zwemmen. Ik had er geen 35 of 36 minuten over gedaan, maar gewoon 41. Geen enkele vooruitgang dus, in die paar maanden. En vooral hevige teleurstelling. Wat ik op mijn horloge zag, toen ik die 37 in me op nam is me een raadsel, maar ook achteraf gaf het horloge die veel langere tijd aan (aangevuld met een stuk transitie...:)).
Dus teleurgesteld, dankzij mijn eigen verwachtingen. Ik wilde erg graag onder die vijf uur duiken, maar zelfs met een snellere zwemtijd was me dat niet gelukt. Dan moet ik toch echt harder gaan fietsen en nog een paar tandjes harder gaan lopen. En blijven rammen op dat zwemmen. Ook dat kwartje zal toch een keer moeten gaan vallen, zelfs bij mij. Of niet?
Los van dat alles was Almere helemaal geweldig! De beste organisatie die ik tot zover heb meegemaakt. Alles geregeld, voldoende vrijwilligers, goede verzorging onderweg, echt alles goed. Maar het klapstuk kwam na afloop: een lopend buffet voor de atleten. Lekker even bijkomen of douchen en dan chocomel, yoghurt, frikandellen, brood, nasi, worstenbroodjes, cola, wat je ook maar wilde. Bijvullen. Geweldige service. En in het verkrijgbare uitrijdkaartje voor de parkeergarage bleek het ook voor detail. Heerlijk als anderen ergens aan denken voor het voor jou een dingetje an worden. Enige minpunten waren de hoeveelheid races die tegelijkertijd werden afgewerkt, waardoor het parcours druk en onoverzichtelijk was. En, zojuist ontdekt, de prijzen van de foto's.... € 19,95 voor een foto. Prachtig, maar Jezus, waarom deze prijs? Omdat je me wilt aanzetten tot de aanschaf van meerdere foto's tegen minder straf tarief? Dit jaagt weg, en wel heel snel.
Tot zover dus het triatlonseizoen. En het was me er een. Mijn eerste hele, twee mooie halve. IJs en weder dienende ben ik eigenlijk wel van plan die beide halven, Nieuwkoop en nu dus Almere, als vast onderdeel van mijn jaar aan te houden. Geweldige evenementen, goed georganiseerd, leuke mensen en in de buurt, dus veel Hellas en eventueel vrienden en bekenden. Maar eerst gaan w ede loopwinter in. Geen combi's meer gepland, geen fietstochten meer in de agenda, het is lopen wat de klok slaat. Deze winter wil ik een groepje hoger gaan lopen bij Hellas. Dan moet ik ergens een snelle 10 of 5 kilometerwedstrijd lopen. En zorgen dat ik dan snel ben, haha. Tussendoor doe ik in Schoorl een Duinentrail van 30 kilometer en wil ik ook graag weer (de halve van) Egmond lopen. Het is de donkere helft van het jaar, als je niet kunt doen waar je zin in hebt, maar moet buigen voor donkere avonden, regen, wind en (vries)kou. Fit blijven dus, de komende maanden, anders sneuvelt natuurlijk als eerste het hardlopen en dat is nou net geluk dat de wintermaanden dragelijk maakt.
Reacties