Verslaafd

Ergens zat het er natuurlijk aan te komen. Al jaren schroef ik mijn sportieve ambities en daden langzaam op. Na het voetballen kwam het hardlopen. Toen het fietsen en later ging ik zelfs zwemmen. Voetballen is afgevallen, de rest neemt per week aan volume toe.

Het laatste formele project is de triathlon in Frankfurt. Om daar enigszins verantwoord, voorbereid en gestructureerd te kunnen verschijnen heb ik een heuse trainer om hulp gevraagd. Een serieuze stap die me al veel brengt. Zoals veel meer trainingsuren dan ik mezelf gad toebedeeld of gegund. Maar vooral ook heel veel inzicht in de intensiteit waarmee je trainingen invult. Ik ben bijvoorbeeld veel harder gaan fietsen en veel langzamer gaar lopen.

Mijn hartslag is al een laag fenomeen, maar Jasper vroeg zich regelmatig af of ik wel had gezweet op de fiets. Op de tacx zittend, kan ik mij uren met een film bezig houden en lekker peddelend mijn training invullen. Met een gemiddelde hartslag van minder dan 100 slagen per minuut. Dat is zelfs voor mij te weinig. Dat is categorie 'herstelrit'. Daar heb ik er nogal wat van op mijn naam staan, zonder de dag daarvoor overigens iets gedaan te hebben dat 'herstellen' rechtvaardigt...;).

Afijn. Ik fiets dus een stuk harder, want ik moet in zones 1 en 2 terechtkomen. Dat vind ik nog knap ingewikkeld. Fietsend krijg ik mezelf moeilijk omhoog, zonder kapot te gaan in mijn benen. Alsof mijn conditie 1000 keer beter is dan mijn kracht. Ik weet het niet. Ervaring misschien, kan ook. Het vervelende is dat je dan dus ook weinig controle hebt. Het goede is dat ik met relatief weinig inspanning vrij hard fiets.

Lopend maak ik de omgekeerde situatie mee. Ik liep altijd rond met hartslagen tussen 140 en 150. Dat is tegen mijn omslagpunt aan. Hoog dus. Maar ook die training speelt zich voornamelijk af in zones 1 en 2. Rustiger aan doen dus. En dat ging me wel weer prima af. Na een poging was ik verkocht. Je loopt gewoon heel relaxt, komt thuis, gaat douchen en bent daarna nog steeds topfit! Ik was gewend de rest van de dag liggend op senang door te brengen na langere rondjes of grotere inspanningen. Nergens voor nodig dus, al die stijfheid en spierpijn.

De afgelopen weken heb ik zo aardig wat lange duurloopjes gedaan, waarop de dag erna een lange fietstraining volgde. Allemaal prima. Je voorkomt de grotere vermoeidheid en bent de volgende dag weer in staat tot een forse training. Wat een ontdekking.

Al met al betekent dat dus al een paar weken van minimaal 10 uur sport per week. Zalig. Al vindt De Vrouw mijn onderneming ronduit asociaal. Waarom? Omdat het ten koste gaat van het leven net en in het gezin. Ben ik het niet mee eens. Er zijn hier en daar wat aanpassingen gewenst, maar bij twijfel gaat het gezin gewoon voor. Daarnaast vertolk ik een vrij prominente rol in het huishouden, waar ik ook niet verzaak. De schade? Ik lig wat minder vaak languit een avond op de bank. Lijkt me niet de basis van onze relatie en kan De Vrouw ook prima alleen..;).

"Het is toch maar voor een keer, mag ik hopen". Legendarische woorden. Ik ben bang van niet. Ik begin erg te wennen aan het ritme, de inspanning, de focus en het genot van een geslaagde trainingsweek. Sterker nog, ik begin meer en meer te verlangen naar een leven als dit. Het leven dat ik momenteel leid. Ik vind het heerlijk. Ik ben verslaafd.

Komende zomer Frankfurt. In 2017 wil ik heel graag Maastricht doen. Prachtige triatlon in de stad van mijn vader en zijn kant van de familie. De stad ook waar De Vrouw en ik onze huwelijksreis vierden. Dat moet toch kunnen...?!