Keiharde maatregelen waren gewenst
Natuurlijk sport ik al jaren hartstikke fanatiek. Vind ik. Vond ik. Hardlopen, af en toe voetballen, nog meer af en toe skaten. Maar, er gebeurde wel wat en ik was, los van een paar blessures, gewoon permanent in staat tot het rennen van een halve marathon. Prima status quo voor mijn lichaam en ik. En toch loop ik ook al jaren rond met de vraag waarom ik niet sneller ga. Of waarom ik het niet langer kan volhouden. Of waarom ik die intens schattige randen rond mijn middel maar niet kwijtraak. Ik sport toch?
Ja, maar ik eet ook. De antwoorden zijn de afgelopen maanden volstrekt duidelijk geworden. Sinds ik in oktober zonder klus zat heb ik 'het sportieve' even een paar tandjes extra gegeven. Waar ik eerder naar Jasper keek, met zijn vijf maal per week sporten, met een van onbegrip doorwrochte blik, daar heb ik de laatste maanden een gemiddelde per week van minimaal zes uur sporten behaald. Vier uur op de fiets, twee uur in het zwembad. En, los van wat blessures, twee uur per week hardlopen. Ja, je wil wat, een Olympische triatlon bijvoorbeeld, dus dan doe je dat. Met plezier. En met alle gevolgen van dien.
En zo begon ik eens op mijn gewicht te letten. En op mijn training en manier van trainen. Terugkomend van de zomervakantie weeg ik 86 kilo. Toch een paar kilo zwaarder dan mijn beleving mij toestaat.... Typisch, want ik fietste veel, het afgelopen jaar, en ook op vakantie heb ik gewoon een paar keer hardgelopen. Dus volledig afteren is er niet bij, en dan kom je toch terug als een nijlpaard. Denk je. Voel je. Of ging ik al zo zwaar heen? Geen idee. Maar het begon me aardig te irriteren en dus ging ik het bijhouden. Tot begin oktober gaat het dan alleen maar heen en weer, schommelend tussen 86 en 84,5 kilo. Het zal de onregelmaat van je lijf zijn, want qua gewoonten en sport was er niets veranderd.
Tot ik dus plotseling van twee uur per week doorschoot naar zes uur per week sporten. Waarbij voor het zwemmen gold dat het volledig nieuw was voor mij en mijn lijf. Met name mijn bovenlijf zal zijn geschrokken, want meer dan een brief schrijven of mijn knipperlicht bedienen deed ik niet met welke spier dan ook boven mijn middel. En wat denkt te ge? Binnen twee weken weeg ik 87,4 kilo! Sporten is gezond.... En maakt je topzwaar. Mijn irritaties vlogen tegen wand en plafond en mijn onbegrip heb ik met volstrekte vreemden op straat gedeeld. Gewoon, zodat zij ook een kutdag zouden hebben.
Nu wilde het toeval dat ik weer eens met een opgeblazen kuit rondliep en dus wekelijks langs mocht bij Marijn de fysio, die zelf ook veel sport, over geen grammetje vet beschikt en natuurlijk fysiologisch (iets) beter is geschoold dan ondergetekende driftkikker. Al sparrend en mopperend begon ik wel steeds vaker na te denken over mijn eetpatroon. Want al mijn sporturen waren hartstikke goed, maar zonder al teveel effect. Dat werd namelijk vakkundig geneutraliseerd door chocola, chocomel, suikerhartjes, dropjes, lollies, Maar ik vond, en eigenlijk vind, dat iemand die zoveel sport moet mogen eten wat hij wil, zonder daarvan kwalijke gevolgen in zijn gewicht te ondervinden. Dat is rechtvaardig en terecht. Juist en correct. Maar dus niet het geval.
Allereerst ben ik een nieuwe weegschaal gaan kopen. Want enkel het gewicht zegt natuurlijk niet alles. Mijn liefhebbende wederhelft had bijvoorbeeld duidelijk waargenomen dat mijn 'eraf gelopen' 'voetbalbillen' er weer 'terug op gefietst' waren. Mooi, maar natuurlijk ook gewoon kilo's. Daarnaast had ik een nieuwe sport opgepakt. En zwemmen doet wat met je lijf, dus ik kan me voorstellen dat ik ook daar iets zwaarder van ben geworden, of ga worden.
En dus moest het vetpercentage uitkomst bieden. En de weegschaal die dat, vrij knap, meet vanuit de vochtbanen in je ondervoet. Het is geen exacte wetenschap, maar het beeld blijft het beeld en is altijd juist...;) En dat beeld was beroerd. Ik had, nog steeds half oktober, een vetpercentage van maar liefst 21%. Voor het perspectief: een gemiddelde man van 40 tot 59 jaar heeft een vetpercentage van 22%. Ik zit qua leeftijd volledig aan het begin van deze statistiek en ben al gemiddeld. Dan kan dus alleen maar beroerder worden, ouder wordend, de 59 halend. Als ik niet dichtslib. En dat met zes uur per week sporten. What's next?
Eten. Zo simpel is het dus. Bewegen is leuk, eten is goud. Ik ben mijn calorieën gaan bijhouden. Wat erin gaat en wat ik verbruik. En dan leer je wel wat over je eten en je gewoonten. Mijn bijna dagelijkse zakje suikerhartjes was namelijk gelijk goed voor 1000 calorieën. Mijn Milkareep 545. Het pak chocomel waren er 420 en de zes witte bolletjes die ik zo graag wegwerk als avondeten waren goed voor 504 calorietjes. Tsja. Nog zonder moedwillig veel te veranderen, ging ik als vanzelf terug naar een zakje hartjes per week en begon ik in plaats van pakken chocomel nu plotseling teugjes te drinken. Dat leverde in drie weken tijd twee kilo winst op. En 1,5% vetpercentage. Dat heb ik vervolgens harder gemaakt. Bepaalde zaken gewoon niet meer kopen, gewoontes afleren of aanpassen en me vaak afvragen of ik wel echt honger heb als ik ergens mee in mijn handen sta. Daarbij heb ik mij op het fruit gestort. Daar kun je je straffeloos mee volgooien en kun je dus je honger en vreetbuien een beetje mee manipuleren. Twee weken, twee kilo en twee procent verder zit ik een stukje te tikken en is de kerstwijsheid de volgende: denk na over je eten als je af wilt vallen. Voor de meeste mensen is dat voldoende.
Sporten is leuk, goed, mooi, maar doe je toch echt voor jezelf, je eergevoel, je rush, etc. Als je wilt afvallen werkt het aanpassen van een eetpatroon echt veel beter. Al heb ik ook mijn manier van trainen aangepast. Je kunt niet blind zes uur per week zo hard mogelijk gaan. Nee, er horen, juist voor die basis en afwisseling, hele rustige sessies bij te zitten. En het toeval wil dat juist deze lage intensiteit sessies zeer goed zijn voor je vetverbranding. Dus leg je met relaxte training de basis voor de harde training die moet volgen. Of de wedstrijden die je doet natuurlijk.
Ik ga de komende maanden en jaren maar gewoon door op deze voet en blijf vanzelf steken op mijn optimale gewicht. Ik zal ergens moeten stoppen met afvallen, anders breng ik op een andere manier mijn triatlonambities in gevaar, maar ik gok dat ik nog wel een paar kilootjes te gaan heb. Ergens tussen de 78 en 80 kilo, gok ik, ligt mijn perfecte gewicht. En als ik mij dan weer twee keer zo goed voel als nu al het geval is ten opzichte van twee maanden terug, dan kan ik mij niet voorstellen hoe lekker en mooi 2013 gaat worden....
Ja, maar ik eet ook. De antwoorden zijn de afgelopen maanden volstrekt duidelijk geworden. Sinds ik in oktober zonder klus zat heb ik 'het sportieve' even een paar tandjes extra gegeven. Waar ik eerder naar Jasper keek, met zijn vijf maal per week sporten, met een van onbegrip doorwrochte blik, daar heb ik de laatste maanden een gemiddelde per week van minimaal zes uur sporten behaald. Vier uur op de fiets, twee uur in het zwembad. En, los van wat blessures, twee uur per week hardlopen. Ja, je wil wat, een Olympische triatlon bijvoorbeeld, dus dan doe je dat. Met plezier. En met alle gevolgen van dien.
En zo begon ik eens op mijn gewicht te letten. En op mijn training en manier van trainen. Terugkomend van de zomervakantie weeg ik 86 kilo. Toch een paar kilo zwaarder dan mijn beleving mij toestaat.... Typisch, want ik fietste veel, het afgelopen jaar, en ook op vakantie heb ik gewoon een paar keer hardgelopen. Dus volledig afteren is er niet bij, en dan kom je toch terug als een nijlpaard. Denk je. Voel je. Of ging ik al zo zwaar heen? Geen idee. Maar het begon me aardig te irriteren en dus ging ik het bijhouden. Tot begin oktober gaat het dan alleen maar heen en weer, schommelend tussen 86 en 84,5 kilo. Het zal de onregelmaat van je lijf zijn, want qua gewoonten en sport was er niets veranderd.
Tot ik dus plotseling van twee uur per week doorschoot naar zes uur per week sporten. Waarbij voor het zwemmen gold dat het volledig nieuw was voor mij en mijn lijf. Met name mijn bovenlijf zal zijn geschrokken, want meer dan een brief schrijven of mijn knipperlicht bedienen deed ik niet met welke spier dan ook boven mijn middel. En wat denkt te ge? Binnen twee weken weeg ik 87,4 kilo! Sporten is gezond.... En maakt je topzwaar. Mijn irritaties vlogen tegen wand en plafond en mijn onbegrip heb ik met volstrekte vreemden op straat gedeeld. Gewoon, zodat zij ook een kutdag zouden hebben.
Nu wilde het toeval dat ik weer eens met een opgeblazen kuit rondliep en dus wekelijks langs mocht bij Marijn de fysio, die zelf ook veel sport, over geen grammetje vet beschikt en natuurlijk fysiologisch (iets) beter is geschoold dan ondergetekende driftkikker. Al sparrend en mopperend begon ik wel steeds vaker na te denken over mijn eetpatroon. Want al mijn sporturen waren hartstikke goed, maar zonder al teveel effect. Dat werd namelijk vakkundig geneutraliseerd door chocola, chocomel, suikerhartjes, dropjes, lollies, Maar ik vond, en eigenlijk vind, dat iemand die zoveel sport moet mogen eten wat hij wil, zonder daarvan kwalijke gevolgen in zijn gewicht te ondervinden. Dat is rechtvaardig en terecht. Juist en correct. Maar dus niet het geval.
En dus moest het vetpercentage uitkomst bieden. En de weegschaal die dat, vrij knap, meet vanuit de vochtbanen in je ondervoet. Het is geen exacte wetenschap, maar het beeld blijft het beeld en is altijd juist...;) En dat beeld was beroerd. Ik had, nog steeds half oktober, een vetpercentage van maar liefst 21%. Voor het perspectief: een gemiddelde man van 40 tot 59 jaar heeft een vetpercentage van 22%. Ik zit qua leeftijd volledig aan het begin van deze statistiek en ben al gemiddeld. Dan kan dus alleen maar beroerder worden, ouder wordend, de 59 halend. Als ik niet dichtslib. En dat met zes uur per week sporten. What's next?
Eten. Zo simpel is het dus. Bewegen is leuk, eten is goud. Ik ben mijn calorieën gaan bijhouden. Wat erin gaat en wat ik verbruik. En dan leer je wel wat over je eten en je gewoonten. Mijn bijna dagelijkse zakje suikerhartjes was namelijk gelijk goed voor 1000 calorieën. Mijn Milkareep 545. Het pak chocomel waren er 420 en de zes witte bolletjes die ik zo graag wegwerk als avondeten waren goed voor 504 calorietjes. Tsja. Nog zonder moedwillig veel te veranderen, ging ik als vanzelf terug naar een zakje hartjes per week en begon ik in plaats van pakken chocomel nu plotseling teugjes te drinken. Dat leverde in drie weken tijd twee kilo winst op. En 1,5% vetpercentage. Dat heb ik vervolgens harder gemaakt. Bepaalde zaken gewoon niet meer kopen, gewoontes afleren of aanpassen en me vaak afvragen of ik wel echt honger heb als ik ergens mee in mijn handen sta. Daarbij heb ik mij op het fruit gestort. Daar kun je je straffeloos mee volgooien en kun je dus je honger en vreetbuien een beetje mee manipuleren. Twee weken, twee kilo en twee procent verder zit ik een stukje te tikken en is de kerstwijsheid de volgende: denk na over je eten als je af wilt vallen. Voor de meeste mensen is dat voldoende.
Sporten is leuk, goed, mooi, maar doe je toch echt voor jezelf, je eergevoel, je rush, etc. Als je wilt afvallen werkt het aanpassen van een eetpatroon echt veel beter. Al heb ik ook mijn manier van trainen aangepast. Je kunt niet blind zes uur per week zo hard mogelijk gaan. Nee, er horen, juist voor die basis en afwisseling, hele rustige sessies bij te zitten. En het toeval wil dat juist deze lage intensiteit sessies zeer goed zijn voor je vetverbranding. Dus leg je met relaxte training de basis voor de harde training die moet volgen. Of de wedstrijden die je doet natuurlijk.
Ik ga de komende maanden en jaren maar gewoon door op deze voet en blijf vanzelf steken op mijn optimale gewicht. Ik zal ergens moeten stoppen met afvallen, anders breng ik op een andere manier mijn triatlonambities in gevaar, maar ik gok dat ik nog wel een paar kilootjes te gaan heb. Ergens tussen de 78 en 80 kilo, gok ik, ligt mijn perfecte gewicht. En als ik mij dan weer twee keer zo goed voel als nu al het geval is ten opzichte van twee maanden terug, dan kan ik mij niet voorstellen hoe lekker en mooi 2013 gaat worden....
Reacties