Unieke avond met zwakke optredens
Als je twintig jaar na dato nog eens een avond op stap gaat met je 'ouwe' jeugdtrainer, mag je dat volgens mij best speciaal noemen. Afgelopen vrijdag verzamelden zich de trainer, de links- (of rechts-, in mijn herinnering) back en de linksbuiten zich bij de keeper thuis, in Beek Ubbergen, naast Nijmegen. Het officiële doel van de avond, het verhaal dat we thuis hadden verteld, zeg maar, was het bandje The Madd (erg leuke site trouwens!!), dat in Merleyn speelde. Maar het ging natuurlijk om het terughalen van onze enorm onderschatte voetbalkwaliteiten, onze genadeloze voetbalhumor, het opnieuw beleven van vier kampioenschappen (in vijf jaar!) en het bespreken van het volledige wel en wee van de voetbalvereniging VV Buren, toen en nu.
Alle officieuze doelstellingen zijn ruimschoots behaald. De anekdotes, het gevoel van toen, de flauwe en goeie grappen, alles was goed en lekker vertegenwoordigd. En het Mexicaanse eten in de Popocapitel was echt heel erg lekker en goed. De enige smetjes op de avond waren de optredens van The Madd en de DJ die zich tot in de late uurtjes schaamteloos en als enige stond te amuseren in een Nijmeegse bar/dancing.
The Madd maakt echt hele leuke muziek. Mijn voorkennis bestond uit drie minuten in De Wereld Draait Door en drie keer tien seconden op You Tube. Het klonk (en klinkt) erg leuk, vrolijk, hard, goed en weldoordacht. Live blijkt dat toch echt minder, en ik ben geneigd om te zeggen dat dat puur een 'charisma-dingetje' is. De mannen staan er gewoon ietsje zoutloos bij, de zanger lult veel te veel, er spreekt niks spannends en onverwachts uit en je merkt al na anderhalf nummer dat je eigenlijk gewoon staat te kletsen. Dat is geen goed teken, zoals ook een volle rookruimte niet echt opschiet voor een band....;)
Na een uurtje was het ook alweer over en we waren er niet eens echt rouwig om. Er moest er een poepen, dus de terugtocht naar huis mocht ook best een aanvang nemen. De keeper en de linksbuiten bleven achter om het Nijmeegse 'jaren tachtig-gehalte' eens grondig te gaan uittesten. Nou, daar moeten we nog een keer voor terug, aangezien we een DJ troffen die tot drie keer toe de dansvloer die net vol begon te lopen vakkundig wist leeg te vegen. Goed gedaan. Na die drie uitmuntende veegacties, heb ik hem gevraagd om iets met wat meer tempo. "Ja, komt eraan" waren de enthousiaste woorden. Vervolgens werden we getrakteerd op een twaalf minuten durende remix van It's my life. Topplaat natuurlijk, maar mijn spieren verlangen toch echt een andere beweging na een paar minuten. Zeker als ik al een paar biertjes op heb.....
Om een uur of vier hebben we het opgegeven en zijn we, al ruziënd met de taxichauffeur teruggereden naar onze lommerrijke slaapplaatsen. Heerlijk geslapen, alle vier de uren, tot het kroost van de keeper niet langer stil te houden was. De dag erna was een lange, maar het was weer eens meer dan de moeite waard, ondanks The Madd en de DJ.
Alle officieuze doelstellingen zijn ruimschoots behaald. De anekdotes, het gevoel van toen, de flauwe en goeie grappen, alles was goed en lekker vertegenwoordigd. En het Mexicaanse eten in de Popocapitel was echt heel erg lekker en goed. De enige smetjes op de avond waren de optredens van The Madd en de DJ die zich tot in de late uurtjes schaamteloos en als enige stond te amuseren in een Nijmeegse bar/dancing.
The Madd maakt echt hele leuke muziek. Mijn voorkennis bestond uit drie minuten in De Wereld Draait Door en drie keer tien seconden op You Tube. Het klonk (en klinkt) erg leuk, vrolijk, hard, goed en weldoordacht. Live blijkt dat toch echt minder, en ik ben geneigd om te zeggen dat dat puur een 'charisma-dingetje' is. De mannen staan er gewoon ietsje zoutloos bij, de zanger lult veel te veel, er spreekt niks spannends en onverwachts uit en je merkt al na anderhalf nummer dat je eigenlijk gewoon staat te kletsen. Dat is geen goed teken, zoals ook een volle rookruimte niet echt opschiet voor een band....;)
Na een uurtje was het ook alweer over en we waren er niet eens echt rouwig om. Er moest er een poepen, dus de terugtocht naar huis mocht ook best een aanvang nemen. De keeper en de linksbuiten bleven achter om het Nijmeegse 'jaren tachtig-gehalte' eens grondig te gaan uittesten. Nou, daar moeten we nog een keer voor terug, aangezien we een DJ troffen die tot drie keer toe de dansvloer die net vol begon te lopen vakkundig wist leeg te vegen. Goed gedaan. Na die drie uitmuntende veegacties, heb ik hem gevraagd om iets met wat meer tempo. "Ja, komt eraan" waren de enthousiaste woorden. Vervolgens werden we getrakteerd op een twaalf minuten durende remix van It's my life. Topplaat natuurlijk, maar mijn spieren verlangen toch echt een andere beweging na een paar minuten. Zeker als ik al een paar biertjes op heb.....
Om een uur of vier hebben we het opgegeven en zijn we, al ruziënd met de taxichauffeur teruggereden naar onze lommerrijke slaapplaatsen. Heerlijk geslapen, alle vier de uren, tot het kroost van de keeper niet langer stil te houden was. De dag erna was een lange, maar het was weer eens meer dan de moeite waard, ondanks The Madd en de DJ.
Reacties