De waarheid, of niet...?
Hoeveel mensen zijn er in staat en capabel tot het horen, begrijpen en accepteren van een waarheid? Weinig, is mijn stelling.
We worden opgevoed met de kaders die aangeven dat de waarheid goed is. Altijd deugt. Langer duurt. En nog zo wat. Maar de ervaring leert dat als je een afspraak afzegt, omdat je geen zin hebt, dat gewoon als een persoonlijke belediging wordt ervaren.
Een ander voorbeeld: hoe goed moet je iemand kennen, voor je tegen hem of haar zegt dat er een nare lucht met deze persoon meekomt? Oneindig, zo ongeveer.
Ik heb de afgelopen dagen een intense samenwerking met een goede vriendin beëindigd. We hadden leuke ideëen, plannen en vooral dromen, maar de waarheid was dat we nauwelijks normaal contact meer hadden, de realiteit minder leuk en motiverend bleek en de samenwerking teveel haken en ogen kende. Dan ben je klaar. Of niet. Het blijkt zo niet te werken, want ook hier was sprake van een persoonlijke belediging. Althans, zo werd gereageerd.
Moet je je een loser voelen, als iets niet werkt? Of als iets nu eenmaal zo is? Of beledigd? Nee, logischerwijs niet, nauwelijks te verklaren. Maar het gebeurt in nagenoeg alle gevallen wel. In alle gevallen is de boodschapper de boeman, de ontvanger het slachtoffer. Soms, soms denk je bij jezelf, zit ik mijn tijd wel uit, niks duurt voor eeuwig en ik verschuil me liever in de rol van slachtoffer. Is makkelijker, lucht ook lekker op en levert veel symphatie op.
Het is lastig, als de kaders uit je leven verdwijnen. Ze hadden dus gewoon niet gelijk, die ouders en ouderen die mij doordrongen van deze 'waarheid'. De waarheid maakt meer kapot dan je lief is.
We worden opgevoed met de kaders die aangeven dat de waarheid goed is. Altijd deugt. Langer duurt. En nog zo wat. Maar de ervaring leert dat als je een afspraak afzegt, omdat je geen zin hebt, dat gewoon als een persoonlijke belediging wordt ervaren.
Een ander voorbeeld: hoe goed moet je iemand kennen, voor je tegen hem of haar zegt dat er een nare lucht met deze persoon meekomt? Oneindig, zo ongeveer.
Ik heb de afgelopen dagen een intense samenwerking met een goede vriendin beëindigd. We hadden leuke ideëen, plannen en vooral dromen, maar de waarheid was dat we nauwelijks normaal contact meer hadden, de realiteit minder leuk en motiverend bleek en de samenwerking teveel haken en ogen kende. Dan ben je klaar. Of niet. Het blijkt zo niet te werken, want ook hier was sprake van een persoonlijke belediging. Althans, zo werd gereageerd.
Moet je je een loser voelen, als iets niet werkt? Of als iets nu eenmaal zo is? Of beledigd? Nee, logischerwijs niet, nauwelijks te verklaren. Maar het gebeurt in nagenoeg alle gevallen wel. In alle gevallen is de boodschapper de boeman, de ontvanger het slachtoffer. Soms, soms denk je bij jezelf, zit ik mijn tijd wel uit, niks duurt voor eeuwig en ik verschuil me liever in de rol van slachtoffer. Is makkelijker, lucht ook lekker op en levert veel symphatie op.
Het is lastig, als de kaders uit je leven verdwijnen. Ze hadden dus gewoon niet gelijk, die ouders en ouderen die mij doordrongen van deze 'waarheid'. De waarheid maakt meer kapot dan je lief is.
Reacties
Dat klinkt bijzonder. Is altijd lastig, dit soort gesprekken. Daarom gaan veel mensen het liever uit de weg door helemaal niets met vrienden te ondernemen. Dat doe me dan ineens denken aan een aloud gezegde, dat mooi door Rowwen Heze is bezongen: het is beter iets moois te verliezen, dan dat je het nooit hebt gehad.
Maar goed. In dit geval vermoed ik dat er dingen zijn die overwaaien en na een onrustige periode hopelijk weer settelen.