De Schopper

Ik ben een hartstochtelijk optimist. Dat is niet altijd even duidelijk, omdat dit een blog is waar ik me graag even afreageer. maar juist doordat ik hier leegloop, kan ik me de rest van de tijd sociaal wenselijk en geaccepteerd gedragen. Denk ik. Maar, mijn optimisme is op het storende af. Écht optimisme vergt een ongelofelijk groot bord voor je kop, en dat heb ik. Ik herken de negateve kant niet. En als ik deze wel herken, negeer ik 'm. Is ook een talent, soms handig en leuk, soms, als gezegd, uiterst irritant. Voor mijn omgeving. En toch, heel af en toe, bekruipt ook mij de basis van het negativisme. Het ongelukkige gevoel dat elke pessimist herkent: de vrees voor het einde van je geluk. Ja, want ook mooie momenten stoppen. En als een moment maar mooi genoeg is, dan herken je niet onmiddelijk dat daar ook weer andere mooie momenten op volgen. Nee, dan herken je in eerste instantie alleen het einde van het huidige gelukzalige gevoel. Dat heb ik nu. Op de bank, koffie, snoepjes, tv...

Terwijl Pèpè Portugal op 1-0 zet (tegen Turkije) en mijn altijd aanwezige hoop op een overwinning van David op Goliath vervaagt, heb ik mij exact bedacht waarom Nederland geen Europees Kampioen wordt, waarom al onze openstaande frustraties weggespoeld gaan worden en waarom Raúl de allerallergrootste pechvogel ooit is.... Afijn, de Turken gaan het niet redden tegen Portugal. Terecht, maar jammer. Ik houd wel van een verrassing en ik houd niet van Portugezen. Dat komt door vier jaar geleden en dat blijft zo tot de Portugezen een keer op een vervelend moment door ons worden verslagen óf een vernederende afgang op een groot eindtoernooi moeten ondergaan. Zo heb ik nog altijd last van Brazilianen, Italianen, Fransen, Duitsers en dus de Portugezen en heb ik een voorkeur voor Argentijnen, Engelsen, (voormalig-)Joegoslaven en ga zo maar door. Er lopen dus voldoende openstaande rekeningen rond op dit EK. Frankrijk en Italië komen we tegen in de pouleronde. Prima! Mooiste en meest bevredigende i...