De Schopper

Living the dream... Alleen maar bezig zijn met sporten, eten, slapen en rust, herstellen, wat ga ik morgen sporten, fit zijn en nog fitter worden. Het is inderdaad net zo heerlijk als dat het saai is. Maar voor een weekje (of een paar weekjes in een jaar) is het ronduit fantastisch. Zeker in goed gezelschap. We zijn aan het einde gekomen van een wereldweek. Voor alle zeven mannen. Ontdaan van alle poespas, beslommeringen, remmingen hebben we ons een week lang kunnen uitleven op sporten, elkaar, het toilet en gewoon op het leven in het algemeen. Wat het meeste indruk maakte? - De snijdende humor van Mischa - Twee keer Ventoux door (de minder getrainde) Thomas - Het dalen van Kreule - De darmen van ondergetekende - Anne Leskens, het gehele oeuvre - De verhalen van Horst - Het kommetje van Lex (op onze vaste eerste beklimming) Maar even terug. Donderdag stond de hoofdact van deze week op het programma: de beklimming van de Mont Ventoux. Waar de trainer enthousiast...

Het midden zit erop, het einde is in zicht, maar de piek moet nog komen. Morgen gaan we naar Bedoin, waar we in allerlei varianten de Mont Ventoux gaan beklimmen. Die dag stond oorspronkelijk op maandag gepland, maar het weer was op de top van die berg nog veel slechter en kouder dan hier bij ons. Woensdag en donderdag klaart het op, dus hebben we zelf het schema overhoop gegooid. Ja, het schema, want we werken hier natuurlijk wel volgens een weldoordacht plan. Meerdere zelfs, die we diplomatiek en kundig tot een weten te smeden. Ook is wel duidelijk dat je triatleten hebt, en echte die-hards. Ik ben een triatleet. Ik doe veel, geniet ervan, maar merk in zo'n drukke week ook dat ik er geen enkele moeite mee heb hier en daar een hoekje af te snijden. In mijn beleving ga ik deze week per definitie verschrikkelijk veel trainen en het verschil tussen 22 en 27 uur gaat mij in Zürich geen tijd kosten. Denk ik....;). Daarnaast ben ik vooral voorzichtig met mijn oude lijf. Zo loop ik ...

Een trainingskamp. Altijd een wat abstract begrip, voor iemand met een gezin, een fulltime baan, geen onbegrensde financiële mogelijkheden en voor wie sport 'slechts' een hobby is. Maar het leek me best wel zin hebben, maar ook erg gezellig: met een groep vrienden een week lang in Zuid-Frankrijk, alleen maar sporten, eten, drinken, slapen en dat de volgende dag weer. En weer. En weer. En wat heb ik het onderschat.... Het sporten niet, maar daarover zo meer. De reis eerst. Met Lex en Horst reed ik als eerste weg. Op donderdagavond. Plan was: zo lang mogelijk doorrijden, hotelletje pakken en het de volgende dag afmaken. Aankomst dus vrijdagmiddag. Twee man (Kreule en Leskens) volgde diezelfde vrijdag en de laatste twee (werkbijen Thomas en Stolker) gingen vrijdagnacht weg en mikten op aankomst zaterdagmiddag. Ons deel ging voorspoedig. Wel wat oponthoud (de werkzaamheden aan de Belgische en Franse wegen hebben een soort eindeloos karakter), maar Lex reed relaxt en gestaag doo...

Het is wel weer tijd voor een update, bedacht ik mij. Voor een aantal zelfs. Het is bijna zomer en ik heb mijn traditionele terugblik op het sportjaar nog niet gemaakt. Druk, druk, druk. Daar ga ik komende week lekker voor zitten. Want mijn klus zit er weer op. RVO was geweldig, en de collega's nog beter. Maar ook hier stopt het en ik wil zo kort mogelijk zonder werk zitten, dus ben alweer druk aan de zoek. Ook het UWV en het mensonterende proces van afkeuring kan een onderwerp zijn. Maar aangezien dat proces nog loopt, houd ik mij maar even op de vlakte. Maar voor de UWV-fans, houd dit blog in de gaten...;). En dan de gestaag groeiende fitheid van deze ouwe baas. Wat een ronkend vermogen en vooral heel veel tevredenheid heb ik de afgelopen maanden gevoeld. Na mijn eerste winter zonder blessures sinds 2013/2014 (!), is er dit voorjaar echt ergens iets heel erg goed gegaan. Dus laat ik daar maar eens mee beginnen. Fit blijven, zonder al teveel grote en storende pijntjes is nat...