Ik ben trots op je liefje!!!
Vandaag was druk. Michael Jackson dood, werken, krantje lezen, werken, eten, internetten, kinderfeestje, in memoriam's kijken, rouwverwerking, jeugdherinneringen ophalen, oude liedjes herkennen en tot slot alles van je af schrijven in een blogje. Maar tussen het kinderfeestje, van de 12-jarige die met 12 vrienden en vriendinnen naar American Pie zit te kijken (tieten!!), en het overlijden van de tot minstens excentrieke Michael Jackson vroeg ik mij wel af: zouden de ouders van Michael ook trots zijn op hun zoon? Uiteraard, luidt het makkelijke antwoord. Maar het lijkt me lastig en man die een tikkeltje verwilderd en vervreemd door het leven trekt te blijven zien als iemand op wie je trots bent. Trots op zijn prestaties, zijn verleden, zijn naam, zijn impact en betekenis, ja zeker. En dan dwaalt ie af. Heeft dat invloed op het beeld dat je van je kind hebt? Dan draai ik het om. Ik heb altijd een grenzeloos respect gehad voor mijn vader. Zijn carrière, zijn behaalde resultaten, zijn ...