De Schopper

Eigenlijk doe ik het al jaren zo. Ergens halverwege het lopende sportseizoen begin ik al vrij duidelijk voor ogen te krijgen wat ik volgend jaar wil gaan doen. Dat komt omdat ik graag plan, fantaseer en vooruitkijk. Heerlijk, als al die druk dan nog niet bestaat. Dit seizoen had ik nog sneller dan normaal het idee om het komend seizoen iets anders te doen. Hoe precies weet ik niet, maar anders. Dat kwam door een opmerking van trainer Peter V. Iets over 'een jaartje focussen op sneller worden'. Dat klinkt wel goed, maar ook een beetje eng. Dus geen hele triatlon? Nee, geen hele, tenzij je er een ietwat minder goed voorbereid aan de start durft te verschijnen. Het komt erop neer dat 'een jaartje op snelheid trainen' dus vooral anders trainen gaat zijn. Meer nadruk op korte en snellere afstanden, meer interval, minder (lange) duurloop. Denk ik. Twee maanden geleden kwam daar nog wat anders bij. Binnen Hellas verscheen (weer eens) een oproep voor nieuwe looptrainers. N...

Dit is een beetje gênant.... Het jaarlijkse hoogtepunt van dit blog, en ik kom er gewoon niet aan toe. Maandenlang niet. En dat, terwijl ik echt voldoende vrij ben geweest, tijd heb gehad en de statistieken ook al grotendeels klaar had staan. Lamlendigheid en uitstelgedrag dus. Eerst even inlezen en terugkijken? Dat kan, want in 2014 , 2015 en 2016 schreef ik er ook een. Maar goed. Jaarlijks hoogtepunt (ja, zo werkt dat na een tijdje), maar van wat voor jaar dan? Nou, 2017 stond gepland als jaar van de Ironman Maastricht. Hiervoor was ik uitgenodigd door de organisatoren, nadat we die tegen het lijf was gelopen in Frankfurt. Superleuk dus en de hele familie ging weer mee, dus rammen maar. Maar het jaar begon anders, werd anders en eindigde anders. Ik struikelde 2017 in met een in december opgelopen klaplong. Dat betekende zes weken totale rust en daarna langzaam opbouwen. In diezelfde maand januari werd mijn vrouw getroffen door een herseninfarct. Dan staat echt alles even stil, ...

We doen deze vakantie weer heel veel nieuwe ervaringen op, en dat is niet goed. Niet goed, omdat de hersenbeschadeging van De Vrouw zich niet leent voor experimenten en nieuwe situaties. Ook niet goed, omdat het eigenlijk altijd tegenvalt als wij niet kiezen voor ons vertrouwde adresje in Le Barcarès. Waarom? Veel verschillende redenen. Op ons huidige park kom ik zo terug. Een jaar of zeven geleden zijn we, met Mark en Eef, ergens tegen de Pyreneeën aanbeland. Dorpje, mooie omgeving, peperduur park met geweldig natuurzwembad. Maar ook weinig voorzieningen, niks voor de kids, alleen maar ontoegankelijke Belgen en, vooral, kloteweer. Tsja, daar sta je dan met je uitgaven. Wij zijn daar een week eerder vertrokken en hebben een stacaravan aan de kust gevonden, waar het in ieder geval nog zonnig en 25 graden was. Vorig jaar redden we het allemaal niet, met name door mijn Ironmanplannen in Maastricht. Toen zijn we geëindigd in Venetië. Prachtige stad, geweldig dat we haar hebben gezien, ...

Er zijn van die blogjes die zichzelf niet zo vanzelf laten schrijven. Waar je ook geen zin in hebt. Ik hik hier al een paar dagen tegenaan. Maar, als je in de aanloop naar je grote dag de wereld probeert mee te nemen in je belevingswereld en narcisme, moet je dat ook na afloop doen. Zeker ook dus, als het een zeer tegenvallende gebeurtenis is gebleken. Want dat was het. Zeer tegenvallend. En dan druk ik mij genuanceerd, en al ontdaan van alle emotie, uit. Wat was het probleem? Zoveel. Daar ga ik zo naartoe. Eerst maar het resultaat: DNF, uitgestapt na een waardeloos zwemonderdeel en zo'n 170 kilometer fietsen. De race De ochtend begon prima. Ik was nog altijd erg ontspannen. Had nog een uurtje of zes lekker geslapen. Het hotel serveerde voor die paar deelnemers al vanaf 5 uur ontbijt en ik had daar, vergezeld door De Vrouw, rustig gebruik van gemaakt. Van hotel naar zwemstart ging ook top, want bij vertrek (ik wilde net een taxi laten bellen) kwam ik Martin uit Amsterdam en zi...