De Schopper

Klaplong. Ik weet er inmiddels alles van. Over herseninfarcten kan ik ook al aardig meepraten. Sport is natuurlijk altijd dankbaar. Maar vandaag wil ik het gewoon even over wat anders hebben. Iets luchtigers: mijn kinderen. Kinderen zijn een optelsom van geluk, zorgen, ruzie, trots en vooral confrontatie. Het is de ultieme test voor de minder goede loslaters onder ons: je geeft ze iets en moet daarna toekijken of en hoe ze er iets mee doen. En dat een miljard keer voor ze de deur uit gaan. Het moet er in resulteren dat je richting zelfstandigheid van een kind zelf ook klaar bent om het toe te staan en laten. Op kamers Senna gaat komende maanden vast een keertje alleen naar huis fietsen vanuit school. Finn doet dat al jaren, af en toe. Want hij gaat al naar de middelbare school, komende zomer. Een andere kant op, dan weet je zeker dat er niemand meer meefietst. Als dat al niet enorm voor lul zou zijn...:). Rowdy staat echter voor de grootste stap. Hij hengelt nadrukkelijk naar ...

Stel: je beoefent een sport die vrij dominant inhakt op je gezin(sleven). Om hen te ontzien, plan je je grootste en meest tijdrovende avonturen zodanig in, dat er zo min mogelijk gevolgen merkbaar zijn. Met name in en rond de zomervakantie maak je jezelf en je sport schaars. Die staat in teken van De Vrouw en kinderen. Totdat je via De Vrouw zelf wordt uitgenodigd om midden in de zomervakantie deel te nemen aan een event waar je echt veel gevoel bij hebt. De Vrouw was enthousiast, ik hoefde slechts te knikken. Het was rond. De zomer gaat verbouwd worden. Maar tot wat? Hoe gaan we dit doen en invullen? Wensen Ok. Een zomervakantie duurt zes weken. Wij willen er minimaal drie weg en vrij zijn. Eigenlijk liefst ook vanaf de start. Zo, uit school, de weg op en gaan. Ook moet er zon zijn. Vooral ik ben heel bang het jaar met te weinig zonuren te moeten eindigen en eis in de zomer 18/21 zonnige dagen. Vandaar onze jarenlange haat-/liefdeverhouding met Les Bacares in Zuid-Frankrijk. Maar...

Het zal altijd onduidelijk blijven. Ik bedoel: ik kan het heel goed zelf veroorzaakt hebben. Met mijn wandelingen, die gelijk minimaal een uur moesten duren. Of met het toch even op de tacx springen afgelopen weekend. Of net te onnadenkend je leven leiden, bijvoorbeeld door je dochter op te tillen of de vaatwasser uit te ruimen voor je je realiseert: "oh nee, niet doen'. Feit is, het voelt niet goed. Al vanaf mijn ontslag uit het ziekenhuis zijn de steken niet weg. Ze zijn minder prominent dan voor mijn opname, ie ten tijde van de klaplong, maar toch. Ze zijn er nog altijd. De afgelopen dagen zelfs weer iets harder. Naarder. Scherper. Ook als ik nauwelijks inspanning lever, zoals op de (stad)fiets naar het station of wandelen in het Spoorwegmuseum. Maar het meest vervelende is het gevoel van vocht hoog in je borstkas. Het gorgelt en rochelt zoals een behoorlijk loszittende verkoudheid. Niet 'op links' gaan liggen, of zelfs hangen. Kan niet normaal zijn. Met he...