De Schopper

Al sinds ik op de lagere school een takkeneind moest fietsen (namelijk zeker 5 kilometer heen en 5 kilometer terug), kan ik mijzelf dingen aanpraten. Anders gezegd: misschien ontdekte ik toen hoe ik iets dat ik al kon ook echt kon gebruiken. In mijn voordeel. Wellicht heb ik het van mijn vader, die zijn hele leven een bepaald beeld van zichzelf had, dat vooral gebaseerd was op wat hij over zichzelf verteld, in plaats van op zijn handelen en denken. Dat kan. Ik zet het (denk ik) iets anders in. Ik vertel mezelf dat ik roken vies vind en ga dat dan ook vinden. Dat maakt stoppen stukken eenvoudiger, kan ik vertellen. Als mannetje van een jaar of tien vertelde ik mezelf dat ik bijna thuis was. ook als ik net in Geldermalsen wegreed. Dat maakte niet uit. De rit duurde namelijk, langzaam of snel, maximaal een half uurtje. Dat is in alle talen 'bijna thuis'. Dus ik was altijd bijna thuis en praatte mijzelf zo dus allerlei issues uit mijn hoofd. Zo heb ik de Ironman ook opgepakt....

'Klaar voor Frankfurt' staat er. Niet 'klaar voor de start' of 'klaar voor zondag'. Nee, zover ben ik nog niet. Vandaag is het woensdag en maak ik me klaar voor de reis naar Frankfurt. Spullen pakken, materiaal, kleding, hulpmiddeltjes (bijvoorbeeld zalf voor de schuring van mijn wetsuit in mijn nek en een spray om oxiderende zwembrillenglaasjes tegen te gaan). Klein bier natuurlijk, maar oh zo irritant wanneer vergeten of niet aan gedacht. Verder speelt de voorbereiding zich vooral mentaal af. Het 'waar-ben-ik-aan-begonnen?' van mijn eigen onderbuik en hardop uitgesproken door mijn omgeving, tot aan 'ik ben perfect voorbereid, lekker rustig blijven en gáán' spoken afwisselend door mijn hoofd. En met behulp van mensen die nog even bellen komt het ook zo binnen...;). En wat doe je dan? Dan val je of lekker in slaap of je duikt in de inhoud. Of je hebt de mazzel van wat afleiding. Ik heb alle drie tot mijn beschikking. Slapen komt natuurlijk en...

Van -13 naar -6, de tijd vliegt als je leeft. De afgetelde dagen tot aan de Ironman in Frankfurt dus ook. Ongemerkt haast, maar toch. Elke avond spoken alle mogelijke scenario's weer door je hoofd, maak je plannen, wijzig je alles en val je uiteindelijk in slaap. Elke avond ietsje moeilijker. Althans, ongeveer. Want ik slaap als een baby. Ik heb deze stress wel degelijk, maar het duurt zelden langer dan een minuut of tien. En dan heeft de EK-wedstrijd van dienst me wel in slaap gesust. Heerlijk, zo'n toernooi. Er zullen weinig voetballiefhebbers met een slaaptekort uit juni komen, is mijn verwachting. Maar je kunt in die laatste fase natuurlijk onrustig worden, van al die tijd die je over hebt. En al die energie die nergens heen mag en kan. Of je wordt moe, heel erg moe. Omdat je lijf zo verschrikkelijk aan het herstellen is. Ik heb afgelopen weekend na twee uurtjes (licht) fietsen gewoon de hele middag op bed gelegen. Kapot. Volgens Peter was het soms lastig om daar aan to...

Nog een kleine twee weken en dan is het zover: de Ironman Frankfurt. Zondag 3 juli, om exact te zijn. Daar ben ik nu ruim zes maanden druk mee en naarmate de eindstreep nadert, nemen de zenuwen hand over hand toe. Ik begin oprechte en naakte stress te ervaren. Niet over de grote 'waarom-vraag'. Nee, ik weet nog steeds prima waarom ik dit wil. Nee, de 'hoe ga ik dit in 's hemelsnaam tot een goed einde brengen'-emotie hindert mij momenteel. En ik zie deze alleen maar dominanter worden, de komende en laatste weken...;). Daar zal ik iets mee moeten. Om te beginnen morgen. Dat is de. zoals Herr Dr Vocking het noemt, 'Big Test Day'. Er moest vooral gezwommen worden. De volle afstand, maar gelukkig mocht ik mijzelf elke 500 meter belonen met 30 seconde rust. Dat is schrikken, want ik heb nog nooit langer gezwommen dan zo'n 2,5 kilometer. Op naar de 3,8 kilometer dus. Zwemmen in buitenwater levert altijd een logistiek dingetje op. Behalve als je op de c...