De Schopper

Eind november. De neus- en voorhoofdsholtes zijn leeg, ik ben hersteld van de operatie en van mijn spontane kuitverrekking en mijn nieuwe fiets is er. Eindelijk. Seizoen 2016 kan beginnen...;) Eerst het klein leed. De holtes gaan voor zover ik voel geweldig goed. Ik ben aardig opgeschoond, heb nergens last meer van en denk al dagen aan meer inspanning dan slechts de rondjes die ik afgelopen week heb gewandeld. Maar ik had nog een kuit. Woensdag heb ik de fysio mijn plan voorgelegd: zaterdag weer eens tacxen, zondag voor het eerst hardlopen. Hij is akkoord. Dertig minuten op marathontempo. Rustig aan dus. Maar dat is prima. Ik ben zo blij dat ik weer even mag, inhouden wordt geen issue. Dinsdag ga ik dan weer, op de baan bij Hellas. Daar is de fysio zelf ook aanwezig, dus die kan even meekijken. Woensdag lig ik weer op zijn tafel, evalueren en voelen hoe de kuit zich heeft gehouden. Nice! En dan het laatste pronkstuk uit mijn sportcollectie. De fiets. Wat een schoonheid. En wat een fuck...

Heel erg druk was ik er niet mee. Vooral op kantoor de dagen vrijhouden en het twee weken niet sporten waren aandachtspunten afgelopen week. Maar toen ik vanmorgen wakker werd, piepte ik iets anders. Dat kwam omdat ik gisteren ben geholpen aan neuspoliepen. Ik ben er, liever gezegd, vanaf geholpen. Neuspoliepen zijn nare krengen die in je holtes groeien zonder aanwijsbare oorzaak. Mensen met astma of alergieen (heb ik niet) en mannen tussen 30 en 40 jaar (ben ik niet) hebben er meer last van. Ik dus ook. Ik zat er vol mee zelfs. Een soort van permanente lichte verkoudheid en regelmatig het gevoel dat er iets in je neus zit wat je er niet uit krijgt. Vrij irritant. Donderdagmorgen mocht ik mij om tien uur melden. Om half twaalf stond ik op de rol. Nadat De Vrouw me in de verzorgende handen van het ziekenhuispersoneel had achtergelaten begon het grote wachten. Paar 'voor de zekerheid' paracetamolletjes erin, maagbeschermer voor de narcose, 'chemisch geprepareerd', ...

Tsssk. Alsof er iemand met zijn duim twee slierten spier over elkaar heen schoof. En toen kon ik alleen nog een beetje hinkelen. Op links welteverstaan. Maar, als je je dan blesseert, doe dat dan op weg naar de patatzaak en niet in een of andere one-time-only wedstrijd. Dat dan weer wel. De zin in patat stelde het chagrijn ook uit, zeker tien minuten. Daarna kon ik wel janken, zoals De Vrouw ook al fijntjes aangaf. Vrijdagavond heb ik Googlend en lezend op de bank doorgebracht. Been omhoog, om het uur even koelen, af en toe voelend waar het nu exact zit en kijkend naar eventuele verkleuring en verdikking. Het slechte nieuws is dat een zweepslag in het ergste geval zomaar tien weken herstel met zich mee brengt. En dan mag je daarna je oude niveau weer gaan halen. Het goede nieuws is dat het bij mij minder erg lijkt.  In de meer nauwkeurige omschrijvingen van een spierverrekking en spierscheuring wordt in het tweede geval gesproken over veel pijn, verdikking en zelfs bloeduitstorting...